Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 18 - Anita en Alberto

'Uhm ik heb getraind...' zegt Evan ongemakkelijk. Ik haak af met luisteren wanneer Alberto naar buiten komt lopen. 'Elena, wat een verrassing!' zegt hij vrolijk. 'Wat hebben we jou gemist.' Ik lach en groet de oude man terug. Alberto pakt mijn hand met de ring en voor dat hij een kus kan geven valt zijn blik op mijn ring. 'Is die van hem?' vraagt Alberto doelend op de ring. Alberto heeft Evan nog niet eens gezien. Ik glimlach breed en knik. 'Dat heeft hij goed gedaan.' zegt Alberto dan. Hij richt zijn aandacht op Evan. 'Zo jongen wat zie jij er goed uit!' 'Dank je.' moment Evan. 'Komt vast door de liefde.' Voegt Alberto er achter aan. Evan knikt en geeft Alberto een knuffel. 'Je hebt dat goed gedaan jongen. Zo'n vrouw verdient iemand als jij.' zegt hij dan. Evan bloost en kijkt verlegen mijn kant op. 'Wat bedoel je.' Vraagt Anita. Evan loopt mijn kant op en trekt mijn hand met de ring omhoog. 'We gaan trouwen.' zegt Evan. Ik ben super trots en toch voelt het een beetje ongemakkelijk. 'Oh gefeliciteerd!' Anita vliegt ons weer met een knuffel om de armen. 'Laten we naar binnen gaan. Volgens mij hebben we veel om over bij te praten.' Zegt Alberto. Anita laat ons los waarna we met z'n alle naar binnen lopen. Zodra iedereen zit verbreek ik de stilte. 'Dat is niet al het nieuws.' zeg ik. Ik praat ze bij. Over mijn ouders, de kroning, mijn moeders ontvoering en mijn krachten. Evan verteld over zijn schrokkende ontdekking naar zijn biologische afkomst. We zijn inmiddels al een paar uur aan het praten. Emoties vliegen over de tafel. Anita en Alberto vertellen over hun belevenissen in de afgelopen tijd.

Na de vierde kop thee is het even stil. Iedereen is even wat aan het verwerken. 'Elena en ik hebben nog een verrassing, naast het huwelijk.' Evan kaft mijn hand vast. Aan zijn blik te zien weet ik wat hij bedoeld. Ik knik en Evan knijpt kort in mijn handen. Soms vraag ik me af hoe we dingen zo volwassen kunnen doen op deze jonge leeftijd. Ik ben achttien, ik ben zwanger, bijna een getrouwde vrouw en bijna koningin van een prachtig lang. 'Elena en ik uhm... Wij zijn in verwachting van een baby?' Evans mede deling klinkt meer als een vraag. Alsof hij niet helemaal weet of hij de dingen zo moet zeggen. 'Blijheid is te zien in het koppel tegenover mij. Niemand vind het raar dat ik op mijn achttiende moeder word. Het is niet het raarste ding hier in Evana. 'Dat is fantastisch nieuws.' Zegt Anita. Wat heb ik deze lieve mensen gemist. Mijn gedachtes dwalen af terwijl de rest verder gaat met zijn gesprek.

Na een uurtje zit ik buiten op het gras tussen de konijntjes. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig. Met een kleine lag op mijn gezicht aai ik de baby konijntjes. Een groot konijn met bruine, zwarte en witte vlekken huppelt naar me toe. Hij klimt op mijn schoot en gaat liggen. Meteen ken ik het konijntje. 'Hallo Evan.' zeg ik tegen het grote konijn. 'Jij bent groot geworden.' zeg ik en ik aai het lieve beestje. Hij sluit zijn ogen en geniet van mijn aanrakingen, net als vorig jaar. Een van de konijntjes piept en Evan springt op. Hij huppelt er naar toe. Blij kijk ik naar de huppelende beestjes. Hun ren is enorm maar veel speel dingen hebben ze niet. Ik besluit om met mij aardsturing een heuvel te maken. Verder laat ik een wortel uit de grond schieten die in een spiraal vorm op de grond ligt. De kleine baby konijntjes rennen er meteen door heen. Een van hen struikelt en het laat me lachen. Evan komt naar me toe en zijn zachte vacht kriebelt aan mijn hand. 'Wist je dat Evan eigenlijk een mama is.' Ik schrik op en zie Anita achter me staan. Ze staat komt naast me zitten in de ren. 'Oh. Maar dan past de naam helemaal niet meer.' zeg ik. 'Ik denk dat ze het wel een leuke naam vind.' zegt Anita. Evan lucht op zijn rug tussen mijn benen. Met twee kriebel ik zij buikje. 'Ze heeft je gemist.' merkt Anita op. 'Ik haar ook.' zeg ik zacht zonder mijn blik van het konijn af te halen. 'Wie zijn haar kindjes?' vraag ik dan. Anita wijs naar twee grijze konijntjes en een witte. De witte heeft net zo veel vlekken als Evan heeft. 'Wat zijn ze lief.' zeg ik zacht. Ik voel Evans blik van binnen in het huis op me branden. 'Niet te geloven dat ik deze schatjes straks weer moet gaan missen.' zucht ik. Je kan zo vaak langs komen als je wilt. zegt Anita. 'Dank u.' zeg ik en lach naar de vrouw naast me. 'Eten jullie mee?' vraagt Anita als ze is opgestaan. 'Geen idee.' antwoord ik. 'Ik vraag het wel even aan Evan.' zegt ze. Ik knik en leg mijn aandacht weer bij de huppelende konijntjes. Evan draait zich om en huppelt van mijn jurk af. Zodra mijn verloofde naast me komt zitten is het even stil. 'Ik hou ervan om je zo te zien.' Zegt Evan. 'Hoe?' 'Zo vrij en rustig. Zo zonder verplichtingen.' Ik lach. 'Ik hou van deze kleintjes.' zeg ik en ik pak een grijze baby konijn op. Ik geeft hem een kus waarna ik hem weer neer zet. Ik kijk Evan aan en druk een kus op zijn lippen. Zo snel als mijn lippen de zijne raken, verschijnt de witte vaas. Ik hoor gelach en niet veel later krijg ik iets te zien. Ik zie de tuin bij het kasteel met een enorme ren op het gras. Ik zit samen met Evan in de ren. Het beeld komt steeds dichterbij. Ik kan zien dat we een paar jaar ouder zijn. Ik hou iemand in mijn handen vast. Ik zit net voor mijn beeld zodat ik niet kan zien wat ik vast heb. Ik hoor een peuter lachen. Zodra het beeld langs me heen draait kan ik vlug een peuter zien. De peuter is aan het spelen met een konijntje. Het gezicht van de peuter kan ik niet zien. Ik kan niet zien of het een jongetje of meisje is. Ik schat de peuter een jaar of twee. De vaas verdwijnt en meteen hap ik naar adem. Ik neem afstand van Evan en neem een paar seconde de tijd om te beseffen wat er is gebeurt. 'Wat is er?' vraagt Evan. Evan kent me onderhand te goed om te weten dat ik dit niet voor hem kan verbergen. 'Ik uhm...' begin ik. Een van de kleine konijntjes valt van mijn schoot af. 'Ik zag ons over een paar jaar.' zeg ik. Meer wil ik er dan ook niet over vertellen. Evan ziet de hint en blijft stil. In stilte spelen we verder met de konijntjes.

Na het avondeten staan Evan en ik op. 'We moeten maar eens verder gaan.' Zegt Evan. 'Jullie blijven niet slapen?' vraagt Anita. Evan schud zijn hoofd. Het oude koppel knikt vervolgens terug en begeleid ons vriendelijk naar de uitgang. 'Ik zou het wel heel fijn vinden als jullie bij de kroning kunnen zijn.' Zeg ik tegen Anita. 'Maar natuurlijk kind!' zegt ze vrolijk terug. 'Ik zal zorgen dat jullie een uitnodiging krijgen!' 'Komt goed!' zegt Anita. We nemen afscheid van elkaar doormiddel van een knuffel. Ook Alberto geeft mij een knuffel. 'Kom morgen nog even langs als jullie tijd hebben.' Zegt Alberto tegen mij. Ik knik vervolgens en pak Evans hand vast. We lopen langs de kippen het erf af. Zodra we weer op de weg lopen horen we Fredo en Antonio op de achtergrond. Uit reflex rennen Evan en ik de andere kant op richting het dorp. 'Weet je de weg nog naar jouw slaapplek?' vraag ik aan Evan. 'Ja, tuurlijk.' Evan rent voorop omdat ik natuurlijk de weg niet weet. Fredo en Antonio komen steeds dichterbij. We zijn midden in het dorp. Mensen kijken ons na. Ik heb natuurlijk mijn muts niet op. 'Prinses!' roept Fredo. Ze komen veel te dichtbij. Natuurlijk kunnen mannen harder rennen. Evan houd mijn linkerhand vast zodat ik hem kan bij houden. Ik heb alleen mijn rechterhand vrij. Ik moet iets proberen om Fredo en Antonio op afstand te houden. Ik kijk achterom en stuur wat water naar hun voeten wat ik laat bevriezen. Meteen staan ze stil. Net op tijd want Evan maakt een bocht naar links. Allemaal kleine staatjes die tussen de huisjes door lopen. Na een aantal bochten staan we voor het bekende muurtje. Er staan wat tonnen en planken tegen aan. Evan klimt er makkelijk overheen. Ik weet nog wel hoe mij dat de vorige keer is afgelopen. Ik stuur mezelf de grond in en laat mezelf aan de andere kant van de muur weer omhoog komen. 'Dat had zo veel moeite gescheeld.' zegt Evan doelend op mijn sturing. Ik lach. 'Niet iedereen kan geluk hebben.' grinnik ik. Evan lacht en loop verder. Hij gaat de hoek om en klimt vervolgens een ladder op. Ik volg hem. Het voelt weer net als de eerste keer dat ik hier was. Zodra ik boven ben staat Evan klaar om me te helpen met het laatste stukje. Hij tilt me voorzichtig op het dak. met open mond kijk ik om me heen. Het "huis", of wat daar van over is, staat nog precies zoals dat ik het me kan herinneren. Het uitzicht is nog altijd even mooi als de eerste keer dat ik het zag. De sterretjes aan de donkere hemel lijken nu nog mooier te zijn als anders. Ik hoor Evan gapen waardoor ik me omdraai. Hij houd met zijn ene hand de deken van het bet vast en zijn andere hand houd hij voor zijn mond. Wanneer Evan de deken op lift rollen er takjes, steentjes en stof naar beneden. 'Ik denk dat we beter bij Alberto en Anita konden slapen. Mompel ik. Evan mompelt een instemmend geluidje. 'Het is al te laat om weer terug te lopen.' antwoord hij vervolgens. 'Misschien kunnen we naar een herberg gaan?' stel ik voor. Evan knikt en loopt naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me. Dan laat hij me weer los en loopt zonder iets te zeggen van het "huis" weg.

Met z'n tweeën aangekomen in de dichtstbijzijnde herberg, lopen we naar binnen. Het is donker. Hier en daar brand een lichtje. Het ruikt muffig en stoffig. Niet de beste herberg ter wereld dus. Ik pak Evans hand vast en samen lopen we naar de balie. Een oude man draai om zodra Evan heeft gekucht. Met een sigaar in zijn mond kijkt hij ons aan. 'Heeft u nog een kamer?' vraagt Evan? De man haal de sigaar uit zijn mond en blaast de rook in mijn gezicht. 'Helaas.' zegt de man knorrig. Evan knikt en meteen lopen we weer weg. Ik krijg de kriebels van deze man. Bij de volgende herberg hebben we meer geluk. Deze herberg ziet er ook een stuk beter uit. De meneer achter de balie is vriendelijk en behulpzaam. Hij noemt het bedrag en ik leg een gouden munt op de balie. De man kijkt geschrokken naar het muntstuk maar zegt er niks over. Een beetje beduusd pakt hij het aan en stopt het weg. Hij pakt van het bord achter zich een sleutel en komt dan achter de balie vandaan. Hij begeleid ons naar boven en loopt stil weer weg. na het muntstuk is de man een beetje teruggetrokken. Met een zucht laat ik mezelf op het bed vallen. Ik ben gesloopt van de dag. Evan knoopt zijn blouse los en trekt het uit. Als hij de banden van zijn brutaals los maakt sta ik op. Ik knoop mijn mantel los en laat het op de grond vallen. Ik draai mijn rug naar Evan en vraag of hij de knoopjes los wilt maken van mijn jurk. De kamer is netjes en ziet er verzorgt uit. Even later vallen de mouwtjes omlaag. Met mijn ondergoed aan trek ik de blouse van Evan aan. Even geniet ik van zijn geur. Even later stappen we het bed in. Zodra ik tegen Evan aangekropen ben voel ik mijn ogen zwaar worden. Niet veel later val ik in slaap.