Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 13 - De aanval

Ik draai mezelf om en ondanks dat ik mijn ogen dicht heb, brand de zon in mijn ogen. Met een hand voor mijn ogen open ik ze. De hand zorgt voor schaduw waardoor ik gewoon kan zien. Evans hand ligt om mijn buik heen. Zijn lange haar zit alle kanten op. Een beetje kwijl druipt uit zijn mond gevolgd door licht gesnurk. Het lichte stoppelbaardje op zijn kin staat hem volwassen. Evan ligt erbij als een klein kind in een groot lichaam. Ik draai mezelf richting Evan om hem een kus te geven. Zodra zijn huid over mijn buik beweegt dringt het tot me door dat ik niks aan heb. Meteen verstop ik mezelf onder de dekens. Ik kruip dicht tegen Evan aan. Automatisch gaat Evan in zijn slaap goed liggen en slaat hij zijn arm stevig om me heen. Geen idee hoe hij weet dat hij dit moet doen op zo'n moment, maar hij doet het elke keer. Blij neem ik Evans geur in me op. De herinneringen aan gisteravond dwarrelen op in mijn gedachten. Het maakt de glimlach op mijn gezicht alleen maar groter. Zo wil ik elke dag wel wakker worden. Met Evans arm om mijn buik heen voelt het als of niks dit moment kan verpesten.

De deur wordt met een smak open gegooid en een enthousiaste Sophie staat in de deur opening. Met de deken strak tegen me aan geklemd schiet ik recht overeind. 'Goedemorgen!' brult Sophie door de kamer. Zodra ze mij ziet worden haar wangen rood. Door mijn plotse beweging schrikt Evan nu ook wakker. 'Wie... Wat?' mompelt hij en dromerig veegt hij het kwijl van zijn wang af. Als Sophie nu niet in mijn kamer was en ik wat kleren aan had, dan had ik waarschijnlijk hard om Evan gelachen. 'Sophie?!' roep ik vragend naar haar. 'Kan je niet kloppen?' sis ik er achter aan. 'Sorry.' mompelt ze. Ze sluit de deur achter zich en kijk even ongemakkelijk naar de grond. 'Jullie waren gisteren niet bij het avondmaal en vanochtend ook niet bij het ontbijt. Ik vroeg me af hoe t met jullie ging.' legt ze kort uit. Evan is met een geïrriteerde zucht weer gaan liggen. Hij heeft de dekens over zich heen getrokken. Zo hoog dat zijn voeten en een gedeelte van zijn beenhaar aan de onderkant van de deken zichtbaar zijn. 'Ik voelde me niet lekker gisteren na het schoonmaken dus ik ven even gaan liggen en ben in slaap gevallen.' Mompel ik. Ik trek de deken iets om hoog en ik hoor van Sophie een twijfelend geluid. Ik geef haar een blik en ze zucht. 'Goed, je hoeft je niet te verklaren naar mij. Doe dat maar naar je vader.' Ik knik en kijk ongemakkelijk weg. 'Hoe laat willen we gaan?' vraagt Sophie. Ik heb helemaal niet meer gedacht aan het feit dat we vandaag mijn moeder gingen halen. 'Over een uurtje?' vraag ik. 'Of je kleed je gewoon nu om en dan gaan we.' Zegt ze. 'Prima.' Sophie knikt en kijkt de kamer rond. Blijft ze echt hier terwijl ik me ga omkleden. Ik schaap mijn keel en Sophie kijkt mijn kant op. 'Wat?' mompelt ze. 'Een beetje privacy?' zucht ik. 'Oh ja tuurlijk.' Moppert Sophie geïrriteerd. Ze zwaait de deur open. 'Het wordt tijd dat er voor mij ook iemand komt.' Moppert Sophie als ze de deur achter zich docht gooit.

'Is ze weg?' Evan draait zich om en slaat de deken van zijn gezicht. 'Ja de kust is veilig.' Lach ik. 'Lach je me nou uit?' plaagt Evan. 'Nee.' Giechel ik. 'Zo grappig vind ik het ook niet dat je vriendin ons zo wakker maakt in de ochtend na zo'n geweldige avond.' Er verschijnt een grijns op Evans gezicht. Ik voel mijn wangen roze worden. Evans blikt doorboort dat van mij. Hij komt omhoog en leunt op een elleboog. Ik kijk op hem neer aangezien ik in een kleermakerszit zit. 'En wat vind jij dan wel leuk.' grap ik. 'Dit.' mompelt Evan waarna hij zich uitstrekt en zijn lippen op die van mij drukt. Uit reflex verlaag ik me op zijn niveau zo dat ik er beter bij kan. Evan slaat zijn handen om me heen en trekt me boven op zich. Ik maak een mompelend geluid. Ik weet waar dit heen gaat als een van ons nu niet gaat omkleden en dat is niet bij het redden van mijn moeder. 'We gaan mijn moeder halen.' zeg ik als ik de kus verbreek. Evan knikt en rolt onder mij vandaan. 'Maar goed ook. Het wordt tijd dat moeders haar wilde tienerdochter in de gaten komt houden.' Grinnikt Evan als hij het bed uitstapt. Ik gooi lachend een van de kussens naar hem toe. Evan lacht en dat is het beste geluid wat ik 's ochtends kan horen. Evan trekt zijn ondergoed aan en zijn broek van gisteren. Ik kijk toe hoe zijn rugspieren mee bewegen bij elke beweging die Evan maakt. 'ik ga even schone kleren aan doen.' zegt Evan. Hij draait zich naar me toe. Drukt een kus op mij hoofd en lacht dan lief. 'Ik hou van je.' zegt hij. Drie simpele woorden met zo veel betekenis en emoties. De drang om hem een kus te geven is groot en ik laat het gebeuren. Ik ga staan op mijn knieën op het bed en druk mezelf binnen een tel tegen Evan aan. Met mijn mond op de zijne en min armen op zijn nek geslagen wakkert het vuur in me op. Evan heeft nog geen shirt aan waardoor ik zijn spieren en ademhaling goed kan voelen tegen mijn buik. 'Ik zie je beneden ja?' vraagt Evan als hij zich lachend heeft los gemaakt uit mijn greep. Ik knik en kruip onder de dekens. Evan loopt naar de deur en werpt nog een laatste kus mijn richting op. Hij opent de deur en we zien allebei Sophie zitten. Enthousiast staat ze op. 'Ze is nog niet klaar hoor.' grinnikt hij. Sophie zucht en gaat weer terug zitten zoals ze net zat. Lachend sluit Evan de deur.

Met een bak water en een spiegel maak ik mezelf schoon. Nadat ik klaar ben loop ik door naar mijn kleding kast. Ik pak een simpele donker groene jurk en trekt hem aan. Omdat ik mijn jurk niet zelf dicht kan maken loop ik naar de deur. Ik weet zeker dat Sophie daar nog zit. Ik open de deur en mijn verwachting krijgt zijn beloning. Zodra Sophie mij ziet staat ze op. 'Eindelijk.' mompelt ze zacht. 'Nog niet helemaal.' zeg ik met een lach. Ik draai me om en hoor Sophie lachen. Ze loopt mijn kamer in en ik doe de deur dicht. Ik loop naar mijn bed en pak een van de palen ervan vast. Sophie begint aan de touwtjes te trekken. Na een paar keer diep in en uit ademen zit mijn kleding zoals het hoort. 'Dank je.' zeg ik zacht. Ik loop naar mijn opmaakkastje en ga op de stoel zitten. Een kam haal ik door mijn haar. Ik sip gezicht zit naar mij terug te kijken van uit de spiegel. 'Ben je gespannen?' vraagt Sophie. Ik knik. 'Ik heb mijn moeder al zo lang niet gezien. Ik hoop gewoon dat ik haar vandaag thuis kan brengen.' zucht ik. 'Dat gaat zeker gebeuren. En je staat er niet alleen voor.' Sophie knuffelt me vanachter. Ik kijk voor de laatste keer in de spiegel en knik. 'We gaan.' zeg ik.

Als ik eenmaal op Charlotte zit kijk ik even rond. Een groep wachters heeft zich verzameld, Evan en Sophie zitten ook op hun paard. We zijn allemaal klaar om te gaan. Ik pak een lint van mijn pols dat ik er vanmorgen om had geknoopt. Ik verzamel mijn haar en knoop het lint er om heen. Nu zit mijn haar niet in mijn gezicht. Evan en Sophie komen naast me staan. 'Klaar?' Ik knik ze een voor een aan waarna ik een blik over de wachters laat glijden. Ik knik. 'Klaar.' antwoord ik. Het is nu of nooit. Mijn moeder moet en zal vandaag thuis komen.

De wind wappert lang mijn gezicht. Achter mijn rennen Sophie en Evan gevolgd door een leger van getrainde wachters. We rennen door het bos en bij elke stap die Charlotte maakt wordt de spanning groter. Ik minder mijn vaart zodra ik het bekende pad zie. 'Vanaf hier gaan we te voet.' zeg ik. De wachters waren al te voet. Sophie, Evan en ik stappen af. Ik geef Charlotte een kus op haar neus. 'Let goed op ze. Als we bij het donker nog niet terug zijn, ga dan naar het kasteel.' Charlotte hinnikt. Ik weet dat het er waarschijnlijk stom uit ziet. Ik praat tegen Charlotte alsof ze een mens is. Maar zo is onze band. Charlotte verstaat en begrijpt wat ik zeg. Ik druk de laatste kus op haar neus waarna ik haar nog een knuffel geef. 'Ik hou van je.' zeg ik. Charlotte hinnikt en loopt naar de andere paarden. Ik zucht. Hier gaan we. We gaan te voet verder. Zo ver is het niet, maar ik wilde de paarden veilig hebben. We hoeven dus niet lang te lopen voor we bij de grot van Flinn aan komen. 'Oké, wachters. Neem uw positie in. Je weet wat u te doen staat.' zegt Evan. De mannen knikken. Ze verspreiden zich rondom de grot. Met elk zintuig op honderd procent zie ik hoe de mannen gefocust zijn. Ze doen alles voor hun koningin. Net zoals een dochter alles voor haar ouders zou doen. Ik haal een keer diep adem voor ik voor de ingang ga staan. Evan en Sophie voel ik achter me. 'Je kan dit.' steunen ze me toe. Het voelt als of alle druk op mij wordt gelegd. Als of iedereen weet dat zij toch geen schijn van kans maken. De paniek dringt tot me door. Ik plaats een ijs want tussen mij en mijn vrienden. 'Elena Wat doe je?' vraagt Evan. 'Ik kan jullie niet in gevaar brengen.' zeg ik. 'Meen je dit?' vraagt Sophie. 'Al vanaf dag een dat ik je heb leren kennen is elke dag een gevaar geweest.' zegt ze er achter aan. 'En elk obstakel hebben we zonder pardon samen overwonnen. Als een team.' zegt Sophie. 'Vanaf dag een dat ik je zag heb ik mijn leven voor je gegeven. Daar ga ik nu niet mee stoppen.' Zegt Evan. De wand van ijs smelt en ik draai me om naar mijn vrienden. 'Het spijt me.' Ik weet niet waar al die stemmingswisselingen vandaan komen, maar ze zijn behoorlijk irritant.

Na een kleine groepsknuffel en nog een paar keer sorry is het echt tijd om mijn moeder te halen. Met een simpele beweging maak ik een vlam in mijn hand. Met z'n drieën lopen we de grot in. Het is rustig en tot nu toe verloopt alles vrij simpel. In doodse stilte lopen we de gangen door richting mijn moeders verblijf. Zodra ze mij ziet staat ze op. Meteen gebaar ik haar stil te zijn. Dit is onze enigste kans en het kleinste geluid kan ons verraden. Ik heb geen idee waar Flinn nu is maar het kan ons niet zo gemakkelijk afgaan. Sophie en Evan gaan op de uitkijk staan terwijl ik met mij vuursturing een gat in het ijs probeer te smelten. Net zoals het ijsveld buiten lukt het niet met een element. Ik laat de witte waas mijn zicht over nemen en niet veel later voel ik de sterkte van de andere elementen. Ik voel ook hoe de ijswand smelt. Ik kan zien, maar voor wat ik voel is het net alsof ik alles kristal helder kan zien. Er is een gat gesmolten en ik laat de witte waas verdwijnen. Meteen ren ik naar mijn moeder toe. 'Ik heb je gemist!' zegt ze zacht. Ze slaat haar armen om me heen en ik geniet van het moment. 'We moeten gaan.' Zeg ik dan zacht. Moeder knikt en loopt achter me aan. Ik kan me niet voorstellen dat Flinn dit zo makkelijk kan laten gebeuren. We lopen het gangetje uit en belanden in de enorme hal. Net wanneer ik denk dat we geluk hebben en weg kunnen komen zonder een gevecht, schieten alle fakkels aan. 'Prinses Elena, wat een verrassing?'