Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 25 - Trouwdag

In de verte hoor ik geklop. Ik kijk naar mijn voeten. Een grijs konijntje dat op zijn achterpoten gaat staan, trekt mijn aandacht. Hij kijkt me aan en opent zijn mond. 'Uwe majesteit?' verbaast kijk ik naar het beestje voor mijn neus. Ik zak op mij knieën. 'Praat jij?' vraag ik verbaast. Het konijn negeert mijn vraag en herhaalt zichzelf. 'Uwe majesteit?' 'Wat?' mompel ik nog steeds verbaast. 'U moet opstaan?' zegt het grijze konijn. 'Waarom?' vraag ik. Ik ben helemaal van mijn padje af. Een pratend konijn, recht voor mijn neus! 'Het is vandaag uw trouwdag!' 'Echt niet.' zeg ik tegen het konijn.' Het konijntje praat zacht en ik kan hem niet goed verstaan. 'Ja dat is het wel!' een harde stem is te horen. Het doet me denken aan een vogel. 'Elena!' Geschrokken open ik mijn ogen. Sophie staat boven mij. 'Wat doe jij hier?' mompel ik. Het pratende konijn blijft op de achtergrond in mijn hoofd rond spoken. 'De echt vraag is wat jij nog in bed doet. Wil je Evan straks teleurstellen bij het altaar?' vraagt Sophie. Altaar? Mijn bed? 'Geef me even een momentje. Het is veel te vroeg voor deze vragen.' Sophie zucht en verlaat mijn bed. Gisteren was ik met Evan. Ik viel in slaap met hem onder de sterrenhemel en de regen. Sophie ritst de gordijnen open en het felle licht verblind me meteen. 'Hoe ben ik in bed beland?' vraag ik en ik trek de dekens over me heen om het licht te dempen. 'Evan heeft je in bed gelegd.' zegt Sophie die de dekens van me af trekt. 'Waarom?' Zucht ik. 'Omdat je niet de hele nacht buiten kan slapen. Zeker niet als je de dag erna gaat trouwen.' En dan dringt het tot me door. Ik schiet overeind. 'Ik ga trouwen!' Piep ik enthousiast. 'Ja dus hup je bed uit.' Zucht Sophie. Ik duw de deken van me af en stap het bed uit. Terwijl Sophie de deur opent en meneer Sesam en zijn team binnen laat, loop ik naar de make-up tafel.

Ik word weg gedraaid van de spiegel. Maar goed ook. Een meisje gaat aan de slag met mijn haar terwijl een ander meisje met mijn gezicht begint. Het meisje van mijn haar begint het te borstelen. Voor dat ik kan zeggen dat ze het veel te hard doet, duwt het andere meisje een natte doek in mijn gezicht. Ze wrijft mijn hele gezicht schoon. Vervolgens maakt ze mijn wimpers zwart en mijn wangen een beetje roze. 'Meer heb je niet nodig.' zegt het meisje van mijn gezicht. ik lach naar haar. 'Dank je.' Het meisje schrik op. Waarschijnlijk had ze niet door dat ze dat hardop zei. Ze maakt een kleine buiging waarna ze wegloopt. Het meisje van mijn haar schuift wat speldjes in mijn haar. Ik heb geen idee wat ze verder nog aan het doen is, ze neemt er in ieder geval de tijd voor. Na een tijdje is ze klaar. Ze draait me om naar de spiegel. Ze heeft de helft van mijn haar opgestoken in een klein knotje. Hier en daar steekt er een plukje uit. Mijn haar in combinatie met mijn make-up staat me super goed. 'Tijd voor de jurk!' zegt Sophie. Ik word van mijn stoel af gehaald en de kledingkast in geduwd met hetzelfde meisje als elke keer. Ik kleed en uit en trek mijn trouwjurk aan. Het meisje helpt me en dankbaar knik ik naar haar. Sophie is gehaast. Ze heeft al een paar keer gevraagd of we klaar waren. 'Van waar al die haast?' vraag ik. 'Je hebt zo lang geslapen. Iedereen zit al op je te wachten.' zegt Sophie. 'Oh.' mompel ik.' Meneer Sesam geeft me mijn schoenen aan. Witte hakken natuurlijk. Sophie zet me op bed en helpt me met het aantrekken van mijn hakken. Zodra ze klaar is zet ik mijn voeten op de grond en trekt Sophie me weer overeind. 'Nou ik ben klaar.' zeg ik.' Het meisje van mijn haar schud haar hoofd en ze loopt naar me toe. Ze zet een sluier op mijn hoofd en vervolgens de kroon er boven op. 'Nu bent u helemaal klaar.' Zegt het meisje dat mijn haar heeft gedaan. 'Heel erg bedank allemaal. Mijn excuses voor het verslapen.' Iedereen knikt en maakt een buiging voor ze de kamer verlaten.

Nu dringt het tot me door hoe serieus dit eigenlijk is. Ik ga trouwen. Alles is perfect geregeld en ik durf te wedden dat alles er perfect uit ziet. Toch barst de spanning en stress in mijn lichaam los. Straks struikel ik of raak ik afgeleid. 'Relax.' Zegt Sophie. Ze kan de spanning waarschijnlijk al van mijn gezicht leven. 'Wat nou als ik struikel of val.' piep ik. 'Dat gebeurt niet. Het eerste moment dat jij en Evan elkaar zo meteen gaan zien, letten jullie alleen nog maar op elkaar. Je klemt Evan vast met je ogen. Iedereen om je heen vervaagt. Het is alleen jullie twee.' Sophie neemt mijn gedachte weg van alle dingen die er fout kunnen gaan. Ze laat me denken aan Evan. Evan verschijnt meteen in mijn hoofd. Hij lacht naar me. Automatisch ga ik ook lachen. 'Je zal wel gelijk hebben.' mompel ik naar Sophie. Er word geklopt op de deur. Meneer Sesam heeft de deur open gelaten na zijn vertrek. Ik zie meteen dat mijn vader in de deuropening op me staat te wachten. 'Elena, ben je zo ver?' Ik went mijn blik af en kijk naar Sophie. Ze pakt mijn hand kort vast, lacht kort en slaat vervolgens haar armen om me heen. 'Ik zie je zo.' zegt Sophie. Met die woorden loopt ze mijn kamer uit. 'Je ziet er prachtig uit.' zegt Vader. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik heb er nog nooit zo goed uit gezien en toch voel ik me zo onzeker. 'Zullen we gaan?' Ik kijk naar mijn vader. Hij steekt zijn hand naar me uit. Ik knik en leg mijn hand in de zijne. Samen lopen we de kamer uit. Heel even voel ik me het kleine voorzichtige meisje dat op het punt staat iets gevaarlijks te doen. Het kleine meisje aan vaders zijde die met begeleiding de grote mensen wereld binnen treed.