Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 8 - Ogen

Dit kan niet waar zijn. Waar is hij gebleven? Ik haast me naar mijn bureau in mijn kamer en pak de mappen met tekeningen. Ik heb alle tekeningen van mijn tekenstorm van een tijdje terug bewaard. Ik weet zeker dat ik die gedaante eerder heb gezien. De eerste pak sla ik open en ik gooi alle blaadjes die het niet zijn op de grond. 'Elena wat doe je?' hoof ik Sophie vragen. Ik reageer niet. Ik moet weten wie het is. Die ogen, ze komen we zo bekent voor. Zodra de eerste map leeg ik ga ik verder met de volgende. 'Elena doe rustig.' zegt Sophie nu iets harder. Mijn geduld raakt op en ik raak gefrustreerd. Ik heb zo sterk het gevoel dat het gestalte te maken heeft met mijn vermiste moeder. Waar herken ik het nou van? Ik smijt de map op de grond en de blaadjes vliegen in het rond. 'Wat is hier aan de hand?' Ik hoef niet te kijken of ik weet als dat het mijn vader is. Er wordt door niemand antwoord gegeven maar ik weet zeker dat Sophie haar schouders al heeft opgehaald. Ik zit inmiddels op mijn knieën tussen de blaadjes. Het ene blaadje schuif ik weg voor de ander. 'Waar is het.' Roep ik. 'Elena rustig!' Hoor ik Evan roepen. De bekende witte waas komt voor mijn ogen. Ik weet dat ik te ver ga maar ik moet het vinden. Ik moet mijn moeder vinden. Ik zie in middels niks meer door mijn ogen en ik weet dat ik in de welbekende trans zit. Ik beweeg niet meer. Ik voel mijn handen tintelen en ik merk meteen dat het foute boel is, maar om rustig te worden lukt niet. 'Elena!' galmt er zacht op de achtergrond. Ik kan niet reageren. Ik voel een warme traan over mijn wang glijden. Ik mis mijn moeder. Ik heb haar nodig. Ik moet haar vinden. Waarom herinner ik me die verdomde ogen nou niet? Twee handen op mijn schouders trekken me naar achteren. Meteen is de witte waas verdwenen en ben ik weer terug in mijn eigen kamer. Een enorm vuur heeft zich plaats gemaakt op het stapel papier. 'Nee!' Gil ik en het vuur word even groter. Alle tekeningen, ze zijn weg. De kleine aanwijzingen naar mijn moeder zijn verdwenen. 'Elena, stop het.' brult mijn vader. Heb ik dit gedaan? Ik merk nu pas dat mijn handen nog tintelen, wat betekent dat ik het vuur in handen heb. 'Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet eens hoe ik dit heb gedaan.' Het vuur reageert op mijn paniek en het wordt groter. Evan draait me naar hem toe. 'Elena. Ik weet dat je in paniek bent maar je moet rustig worden. Dit vuur reageert op je emoties.' Ik knik. Ik heb geen idee waarom ik knik maar ik doe het. 'Haal adem.' Ik focus me op Evans lippen en ik doe precies wat hij doet. Ik adem in, ik hou het vast en adem uit. De paniek en alle andere emoties nemen af en ik voel mezelf rustig worden. Ik snap niet waar al mijn heftige emoties elke keer vandaan komen, ik word er knetter gek van. Het drijft me tot waanzin. Ik went mijn blik af van Evan en kijk naar het vuur. Het is weg. Ik adem m'n ingehouden adem uit. 'Het spijt me.' Piep ik dan. Het is naar iedereen bedoeld, zelfs naar mezelf. 'Nou nu weten we ook dat je met vuur kan spelen.' zegt Sophie. Ze loopt naar het overige papier toe en raapt het op. Een enkele blaadjes zijn nog precies hetzelfde. 'Elena dit kan zo niet door gaan. Je moet dit onder controle krijgen.' roept mijn vader. 'En wat denkt u dat we de hele tijd aan het doen zijn?' bijt ik hem toe. 'Sla niet zo'n toon tegen me aan jongedame.' Ik snuif mijn neus en kijk weg. 'Ik doe mijn best.' zeg ik tegen hem. Hij snuift en hoest een keer waarna hij de kamer verlaat. Ik zucht diep. De band tussen ons is nog steeds erg slecht en zonder mijn moeders hulp wordt het niet beter. Ik weet dat hij ook boos is. Maar nu het personeel geen goede uitlaatklep meer is, ben ik het slachtoffer geworden. Evan loopt mijn vader achterna maar komt dan terug met een paar bezems en kamermeisjes. 'Ik moet het zelf opruimen.' zeg ik tegen de meisjes. Ze kijken elkaar verbaast aan, knikken dan, maken een buiging en lopen dan weg. Ik veeg alle as en het aangebrande papier op een hoopje. Hier en daar zijn een paar blaadjes ongedeerd. Zelfs blaadjes tussen het as zijn nog in perfecte staat. Alle goede blaadjes leggen we op mijn bureau terwijl we de rest opvegen. We hebben niks om het op te vegen om het vervolgens in een zak te gooien. 'Ik probeer het wel met wat sturing.' zeg ik dan. 'Heb je niet genoeg elementen gebruikt voor vandaag?' zegt Sophie. Ik werp haar een blik toe waarna ik me klaar maar. Luchtsturing is niet zo moeilijk. Ik beheers dat al vloeiend en dat ging allemaal vanzelf. Evan houdt een doos vast en ik zwiep met mijn armen heen en weer. De lucht volgt mijn bewegingen en het neemt de as mee richting de doos.