Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 5 - Sturing

We zijn inmiddels al een paar dagen verder en we zijn weer aan het zoeken naar enkele sporen naar mijn moeder. Weer uren aan het zoeken naar lucht. 'Misschien moeten we even een pauze nemen?' vraagt Sophie. Ik knik. Ik kijk even om me heen en zie een open veldje. 'Daar kunnen we even rusten.' Ik wijs naar het veldje en stuur Charlotte er heen. Ik stap af en laat Charlotte haar gang gaan. 'Leen! Vang!' Voor ik kan antwoorden of omdraaien voel ik een steentje tegen mijn hoofd aan. 'Au!' roep ik terug. Met mijn hand op mijn hoofd kijk ik Evan boos aan. Wacht maar. Ik buk en wil hetzelfde steentje pakken. 'Zonder je handen Elena.' zegt Evan dan. 'Oh je wilt het zo gaan spelen?' Ik ga recht opstaan en focus me op de grond. Ik heb geen idee wat ik moet doen om iets te laten bewegen. Laat staan iets optillen.

Ik span mijn spieren aan maar er gebeurt niks. Wat ik ook probeer en gebeurt niks. Ik laat mijn armen langs mijn lichaam bungelen en zucht. Waarom lukt het nou niet? Zonder dat ik het door heb pakt Evan een ander steentje op en gooit het naar mij. 'Verdomme!' vloek ik wanneer het harde ding mijn hoofd raakt. Het enige waar ik aan denk ik hoe har er een steentje naar Evan vliegt. Ik ga in een simpele beweging recht opstaan en kijk Evan strak aan. Lichte irritatie probeer ik over te brengen. 'Awh. Is Elena geraakt door een steentje?' zegt Evan met een kleine baby stem. De gedachte naar de vliegende steentjes wordt groter. Alsof het automatisch gaat strek ik mijn arm uit. Alle steentjes die rond om mij liggen binnen een staal van 1 meter, vliegen op Evan af. 'AU!' roept hij dan. 'Awh is Evan geraakt door een steentje?' herhaal ik zijn woorden. 'Ik gooide er maar één!' verdedigt hij zichzelf. 'Sorry.' Zeg ik vrolijk. Ik draai me om naar Sophie en loop haar kant op.

'Zag je dat?' vraag ik blij als ik naast haar ga zitten. 'Ja, goed gedaan. Wie weet, met veel trainen, gaat alles binnen een week helemaal vlekkeloos.' Ik knik instemmend. Ik kijk om me heen. 'Wat gaan we nu doen?' vraag ik. 'Ik heb eigenlijk geen idee.' zucht Sophie. 'We kunnen misschien gaan trainen?' Evan haalt met en grijns t boek van de Hyma tevoorschijn. 'Je hebt het mee genomen?' vraag ik verbaast. 'Ja ik dacht dat het wel van pas zou komen.' antwoord hij. Evan open het boek en bladert er door heen. 'Wat kan je al?' vraagt hij dan. Ik zwiep met mijn arm. Een stroom van lucht volgt de beweging en blaast het boek uit Evans handen. 'Lucht dus.' zegt hij. Ik en Sophie lachen wanneer Evan vrolijk verder gaat bij waar hij was gebleven. 'We kunnen kijken hoe het zit met watersturing.' Evan kijkt me vragend aan. 'Er is hier geen water.' zeg ik. 'Er moet hier dichtbij een meertje zijn.' Ik knik en we verzamelen alles weer om richting het meer te gaan.

Bij het meer aangekomen gaat Sophie weer zitten. Ze gaat naar achteren en geniet van het zonlicht dat op haar valt. 'Okay probeer het maar te bewegen.' zegt Evan doelend op het water. Met tegenzin strek ik mijn armen en focus me op het water. Ik weet al dat het niet gaat lukken. Ik probeer te letten op de storing van het water. Ik sluit m'n ogen om me optimaal te kunnen concentreren. Ik lift met gesloten ogen mijn armen om hoog. Het water trekt zich terug maar ik blijf volhouden. Na heel eventjes verdwijnt het terugtrekkende gevoel en open ik mijn ogen. Een sliert van water komt uit het water. Het is niet zo groot maar het maakt me wel blij. 'Kijk!' roep ik blij. Ik went m'n blik even van het water af om naar Evan te kijken. Hij lacht. Ik voel de grip die ik heb op het water verliezen. Ik kijk geschrokken weer terug. Het water valt weer terug en teleurgesteld laat ik mijn handen zakken. "Nog een keer." zegt Evan. Ik probeer het nog een keer en nog een keer. Elke poging mislukt.

Met een zucht laat ik mijn armen zakken. 'Het lukt niet.' mopper ik. 'Nog...' 'Voor dat je die zin afmaakt. Het lukt me niet.' Ik draai mezelf naar Evan om. 'Ik kan het niet en het lukt ook niet!' ik bal mijn handen tot vuisten. Al dat nutteloze getraind maakt me boos. Ik zie Evan zijn ogen even afdwalen naar het water naast me. Ik negeer die kleine beweging en ga verder. 'Je bent al weken aan het zeuren en aan het pushen.' Ik beweeg mij hand naar Evan toe en zonder dat ik het door heb beweegt het water met mijn hand mee. 'Dat gepusht heeft me nergens gedacht.' Ik laat mijn hand snel weer naast mijn lichaam bungelen. Ik hoor een plons en kijk dan naast me. Het water rimpelt nog na. 'Deed ik dat?' vraag ik. 'Ja.' Zegt Evan. Vol ongeloof beweeg ik mijn hand. Het water volgt mijn beweging. Ik Kijk terug naar Evan. 'Zie je wel dat dat trainen heeft geholpen.' zegt hij blij. Ik spring hem in zijn armen. 'Sorry.' zeg ik zacht. Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt en stevig terug. Ik slaak een zucht van blijheid. Ik laat mezelf zakken tot ik weer op de grond sta en kijk Evan aan. 'Dank je.' Zeg ik zacht.