Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 20 - Uitnodiging

Nog vijf dagen. Nieuwe uitnodigingen zijn gemaakt. Natuurlijk zijn het handgeschreven uitnodigingen. De koets word ingeladen met de uitnodigingen. Twee mensen brengen de uitnodigingen naar iedereen die er een hoort te krijgen. Ik sta buiten op de stoep voor de grote deuren van het kasteel toe te kijken naar de koets. Mijn baby blauwe jurk wappert mee op e wind. Het elastiek wat in mijn op gepofte witte mouwtjes zit kriebelt aan mijn armen. De roze strik om mijn middel zit precies goed. De nieuwe witte schoenen zitten perfect om min voeten En mijn haar dat is gekruld en opgestoken wappert net zo met de wind mee als mijn jurk. Ik maak mijn blik los van de koets en kijk naar de uitnodiging in mijn handen. 'Ben je klaar?' vraagt Evan als hij zijn armen van achteren om me heen slaat. Ik mompel een goedkeurend geluidje. 'Mooi.' zegt Evan. Hij maakt zich los van mij en slaat mijn witte mantel om me heen. Het was me nog niet opgevallen dat hij die vast had. Na dat Evan de mantel heeft vastgeknoopt pakt hij mijn hand en begeleid hij mij het trapje af. We lopen naar de stallen toe en niet veel later staan we buiten met onze paarden. Charlotte is blij me te zien. Ik maak zo veel tijd vrij voor haar als ik kan en toch is ze elke keer wee net zo blij mij te zien. 'We gaan even dit afgeven.' zeg ik en laat Charlotte de uitnodiging zien. Charlotte blaast door haar neus. 'Dat klopt. Over een paar dagen is het Koningin Elena.' Zeg ik en houd met duim en wijsvinger mijn jurk aan de kant en maak een mini buiging voor mezelf. Charlotte hinnikt blij en ik lach. 'Jij mag me gewoon Elena blijven noemen.' zegt ik. 'Ik snap nog steeds niet hoe jullie met elkaar kunnen communiceren.' Zucht Evan die aan het klungelen is om op zijn paard te komen. 'Dat noem je goede samenwerking.' zeg ik. Ik aai Charlotte over haar neus voor ik op haar rug klim. 'Wij werken ook goed samen en nog steeds hoor ik je gedachtes niet.' zegt Evan als hij zijn paard in beweging brengt. De blik in zijn ogen en de toon in zijn stem laat me blozen. Ik weet dat hij het niet heeft over het verslaan van kwaad of iets. Hij heeft het over het maken van de baby in mijn buik. Mijn wangen worden rood en mijn vrije hand leg ik op mijn buik. Charlotte hinnikt en loopt vrijwillig achter Evan aan. 'Kom we gaan.' zegt Evan dan. Hij spoort zijn paard aan waarna hij langs de koets het terrein afrent. Charlotte en ik reageren snel. Niet veel later ren ik met Charlotte achter Evan aan. 'Kom op.' zeg ik. Het voelt als een race. Wie het eerste bij Lea is. Charlotte versnelt haar pas en ik stuur een beetje met de wind. Evan komt steeds dichterbij en al snel hebben we hem in gehaald. 'Dat is niet eerlijk!' roept hij. Ik lach en verlangzaam Charlotte haar pas. Evan komt naast ons lopen. 'Je gebruikte sturing, dat is niet eerlijk.' zegt Evan. 'Jij nam een valse start.' zeg ik. 'Oké...' mompelt Evan. Ik lach. Samen lopen we op een rustig tempo naar Lea toe. Het zanderige pad lijkt in de verte oneindig te zijn. Links van ons in het grasveld waar Evan en ik in vast zaten. Hier begonnen de vlinders. Ik weet nog wel dat ik tegen Evan aan in slaap viel. 'Waar denk je aan?' vraagt Evan. 'Aan ons avontuur in het grasveld.' zeg ik. 'Ah van daar die glimlach.' grinnikt Evan. 'Ja ik was best leuk.' zegt hij er achteraan. 'Ik durf te wedde dat ik nu leuker ben.' Grapt Evan. Ik grinnik. Evan ziet er nu verzorgder uit. 'Je hebt geen baard meer.' Zeg ik en kijk voor me uit. 'Ja, jij ziet er ook leuker uit nu.' zegt Evan. De sarcasme in zijn toon is niet te missen.

Het is even stil tussen ons. 'Heb je al na gedacht over een naam.' zegt Evan. Hij klinkt een tikkie onzeker. 'Een naam?' vraag ik. Ik kijk Evan aan. 'Voor de baby.' zegt Evan. 'Oh.' ik kijk naar Charlotte. 'Nee nog niet aan gedacht. Jij?' vraag ik. 'Ik kon op niks komen.' mompelt Evan. 'Ik denk ook niet dat ik haar nu een naam kan geven.' 'Haar?' 'Ja het word een meisje.' Zeg ik. 'Weet je dat of hoop je dat.' Even ben ik stil. 'Het word dus een hij.' zegt Evan grinnikend. Ik denk dat we pas een naam kunnen geven als we de baby zien.' zeg ik zacht. 'Dat vind ik een prachtig idee.'

Uiteindelijk komen we bij het huisje van Alberto en Anita aan. Ik stap van Charlotte af en wil het hekje open doen. Charlotte weigert om mee te lopen. 'Wat is er.' Charlotte snuift en ik kijk om me heen. Mijn blik blijft handen op de welbekende pest haan. 'Oh, hij.' zucht ik. Met watersturing stuur ik een kooitje om de haan heen. 'Nu doet hij je geen kwaad meer.' zeg ik. Charlotte hinnikt en is dan bereid wel mee te lopen. Evan loopt achter ons aan. Anita komt al aangetrippeld. 'Ik heb de uitnodiging.' zeg ik vrolijk. 'Ach kind, je had heb niet helemaal zelf hoeven brengen.' zegt Anita. 'Dat had ik beloofd.' Zeg ik. Ik geef Anita de uitnodiging. Meteen vouwt ze hem open. 'Over vijf dagen al?' vraagt ze voor de zekerheid. Ik knik. Charlotte en Evans paard zijn bij de konijntjes aan het kijken. Evan staat achter mij. 'Dan is het koningin Elena.' grinnikt Evan. 'Wie word wanneer koningin?' mompelt Alberto. Hij komt er op zijn dooie gemak aan lopen. Het valt me meteen op dat Alberto met een stok loopt. Alberto was al niet een super goede loper, maar een stok had hij nog niet nodig. 'Elena's kroning is over vijf dagen.' zegt Anita. Alberto hoest en knikt dan. 'We zullen er zijn Elena.' zegt Alberto. 'Ik zorg dat jullie met de koninklijke koets worden gehaald en gebracht.' zeg ik. Anita lijkt het allemaal een groot sprookje te vinden. Alberto wilt tegenspreken maar ik hou hem al tegen voor hij iets heeft kunnen zeggen. 'Ik sta er op.' zeg ik. Alberto zucht en knikt dan. Vervolgens pakt hij zijn zakdoek uit zijn zak heb hoest er een keer in. Anita lijkt bezorgd om haar man, maar ze zegt er niks over. 'Willen jullie wat te drinken?' vraagt Anita om afleiding te zoeken. 'Ik had mijn vader beloofd dat we meteen terug zouden komen.' zeg ik zacht. 'Er is geen bewaking mee dus we moeten helaas weer gaan.' Zegt Evan. Alberto hoest nog een keer en vraagt dan of het goed is als hij terug naar binnen gaat.

'Gaat het wel met hem?' vraagt Evan meteen als Alberto binnen is. 'Ik heb geen idee. Hij hoest al een paar dagen zo. Hij heeft waarschijnlijk een griepje.' zegt Anita. 'Als er iets is wat we kunnen doen dan moet je het zeggen.' zeg ik. 'Dat is lief, kind. Als Alberto vrijdag nog zo hoest dan graag ik of de buurtvrouw even op hem kan passen als ik naar jullie toe ga. Ik wil niet dat hij iemand aansteekt.' 'Dat begrijpen we helemaal!' zeg ik. Ik sla mijn armen kort om haar heen.

Op de terug rit naar het kasteel is Alberto het gespreksonderwerp. 'Als Anita weer naar huis gaat na mijn kroning dan sturen we een dokter mee.' besluit ik. 'Kan jij niet mee gaan?' zegt Evan. 'Ik heb geen idee. Ik weet niet wat de bedoeling is zodra ik koningin ben.' beken ik. 'Dan gaan we nu terug. We zijn toch nog niet zo ver.' Zegt Evan. Na even twijfelen stem ik toch in. We draaien om en gaan weer terug richting de boerderij. We komen aan en de haan zit nog steeds in zijn ijs kooi. Charlotte en Evans paard rennen meteen naar de konijntjes. 'Voorzichtig.' Zeg ik nog tegen Charlotte. Ze reageert niet maar ik weet dat ze het heeft gehoord. Zonder te wachten op Anita of een goedkeuring klop ik aan en loop naar binnen. 'Oh lieverds, wat komen jullie doen? Ik dacht dat jullie al weg waren?' vraagt Anita. Evan en ik knikken. 'Waren we ook maar we zijn terug gekomen. Leen kan Alberto waarschijnlijk genezen zodat hij zich beter voelt.' legt Evan. Anita knikt en ik loop naar Alberto toe. Alberto komt overeind en hoest een keer in zijn zakdoek. Wanneer hij het zakdoek weg haalt en er naar kijkt zie ik dat er bloed bij zit. Dit is niet goed. 'Alberto, ik wil iets proberen. Hopelijk voel je je dan beter.' zeg ik. Hij verbergt meteen de zakdoek. 'Kind ik voel me prima.' Kucht hij. 'Ik denk. het niet.' Ik ga op de salontafel zitten en duw Alberto achterover op de bank. 'Sluit je ogen en probeer een beetje te ontspannen.' Alberto knikt en doet wat ik zeg. Ik pak zijn hand vast zonder de zakdoek en sluit mijn ogen. Ik stuur zo veel mogelijke energie Alberto's kant op. Mijn handen beginnen te tintelen en dat is voor mij het teken dat het werkt. Na een paar seconde verdwijnt het tintelende gevoel. Ik heb het gevoel als of iets me blokkeert en het automatisch mijn magie laat stoppen. Ik open mijn ogen en laat Alberto's hand los. 'Hoe voel je je?' vraag ik aan Alberto. Hij opent z'n ogen en haalt een keer diep adem. 'Toch wel iets beter.' Zucht hij vervolgens. Opgelucht slaak ik een zucht. 'Wauw.' hoor ik Anita achter mij zeggen. 'Ja, dat denk ik ook nog elke keer.' fluistert Evan. Ik negeer hun korte gesprek. 'Beloof me dat je nog wel rustig aan doet.' Zeg ik en help Alberto overeind. 'Zal ik doen.' Zegt hij vermoeid. Ik rijk hem zijn stok aan. Anita neemt de ondersteuning van mij over en ik Loop naar Evan. 'Dank je.' gebaart Anita naar mij. Ik knik. Evan pakt mijn hand. 'We zien bij de kroning!' zeg ik nog voordat ik de deur achter me dicht doe.

'Je deed het goed.' Zegt Evan. Ik maak mijn blik los van de weg en kijk Evan aan. 'Met wat?' vraag ik. 'Met Alberto.' 'Dank je. Ik hoop maar dat het genoeg was.' zucht ik. 'Hoe bedoel je?' vraagt Evan. 'Iets hielt me tegen, ik weet niet wat het is maar het hield mijn magie tegen.' zeg ik. 'Denk je te weten wat het was?' vraagt Evan. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de manen van Charlotte. 'Ik kreeg het gevoel dat ik tegen de natuur zijn wil in ging.' 'Vreemd.' zegt Evan. Ik knik. 'We moeten maar gewoon even afwachten.' Ik knik opnieuw.

De weg terug naar het kasteel is stil. Zodra we aankomen bij het kasteel en de paarden weer naar hun stal hebben gebracht, besluit ik Sophie op te zoeken. Ik heb een voorgevoel waar ze zit. Toch gebruik ik aardsturing om haar te vinden. Met mijn ogen gesloten focus ik mij op Sophie. Beelden van de route flitsen door mijn hoofd. Zodra mijn ogen zich openen weet ik precies waar ze is. 'Ik ben naar Sophie.' zeg ik tegen Evan. Hij knikt en haalt het zadel van zijn paard. Ik loop zonder nog iets te zeggen weg. Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen. Boos of teleurgesteld. De wind laat mijn haar dansen. Dit komt door mijn sturing, door mijn woede. Ik adem even diep in en uit. De wind gaat liggen en ik loop verder.

Ik hoor Sophie lachen. Ze lacht om hem. Ik walg hiervan. 'En wat deed je toen?' hoor ik Flinn zeggen. Terwijl Sophie haar verhaal verteld verschijn ik in Flinn zijn zicht zijn gezicht betrekt en dit laat Sophie stil vallen. Sophie draait zich om en zodra ze mij ziet valt haar broodje uit haar handen. 'Elena. Wat doe jij hier?' vraagt Sophie verbaast. 'Wat doe jij hier?' kaats ik terug.