Moja mała Rose

Część 44

Obudziłam się na podłodze. Przeczołgałam się na łóżko. Bardzo źle się czułam, w głowie mi się kręciło i brzuch mnie bolał. Zamknęłam oczy.
Po około 10 minutach wstałam. Było mi już trochę lepiej, podeszłam do drzwi, zamknięte. Westchnęłam i wróciłam na łóżko. Bałam się, tak bardzo się bałam. Nigdy nie widziałam Wuja takiego wkurzonego, nawet bym powiedziała, że zawsze był w  tak zwanym stoickim spokoju. A teraz? A teraz uderzył mnie i..podduszał. Musiał dowiedzieć się o Chrisie. Muszę stąd jakoś uciec.. chwila, nie mam telefonu, zabrał. Otworzyłam okno. Muszę stąd jakoś zejść.. Stanęłam na parapecie, zauważyłam, że obok mnie jest rynna, złapałam się jej. Powoli zeszłam po niej i tak oto wydostałam na zewnątrz. Niewiele myśląc uciekłam spod budynku.
- STÓJ! I TAK CIĘ ZŁAPIĘ!- usłyszałam za sobą głos wuja.  Zmieniłam się w wilka, on też się zmienił. Chwila, co?! To on też.. Zanim zdążyłam dokończyć zdanie w myślach, już leżałam na ziemi. Nade mną stał ogromny, szary wilk z czerwonymi oczyma. Warknęłam na niego. W odpowiedzi wystawił zęby. Zmieniłam się w człowieka, poddałam się. Nie dałabym rady sama z takim ogromnym zwierzęciem. Wuj również się zmienił.
- I na co było Ci uciekanie?- złapał mnie za włosy i wróciliśmy.

- Masz się stąd nie ruszać!- krzyknął zamykając mnie w pokoju. Skuliłam się na łóżku. Nie wiem, jak mogłam go kiedyś kochać, dopiero teraz wiem, jaki tak naprawdę jest mój wujek. Jestem strasznie naiwna.
  Siedziałam już parę godzin. Chodziłam od okna do drzwi, nie wiedziałam co robić. W pewnym momencie zrobiło mi się niedobrze, pewnie coś mi zaszkodziło.  Usiadłam na chwilę i oparłam głowę o poduszkę, i zamknęłam oczy.
- Wstawaj! Jedziemy! 
- Gdzie?- spytałam zaspanym głosem i spojrzałam tym razem na ciotkę.
- Zobaczysz.- odpowiedziała i podeszła do mnie. Powoli wstałam i wszyscy wyszliśmy z budynku. Wsiedliśmy do auta.
- Tylko bez żadnych numerów. - ciotka usiadła za kierownicą, a wuj obok mnie z tyłu. Nie dam rady sama. Nie ucieknę. Wujek przyglądał mi się, a ja patrzyłam w okno. Odjeżdżaliśmy. Żegnaj Chris...