Emek verilmiş bu bölüme gelecek mi oylar?
Oy vermeyen cehennemi boylar.
Oylar ne zaman yükselecek gerçekten merak ediyorum doğrusu⚡ Ama bilin ki oy gelmezse bölüm gelmeyecek. Yazdığım bölümleri bitirir bitirmez atmıyorum aslında. Oyların yükselmesini bekliyorum o yüzden geç geliyor. Lütfen oyları yükseltin⚡⚡
"Yukarıda kim var?"
"Yukarıda mı? Ne yukarısı? Kim olacak ki yukarda?"
Baran ayaklandığında ben onu bir şekilde oyalayıp oturtmaya çalışıyordum. Kendimi kötü hissetmeye başlamıştım bile.
"Bebek sesi duyuyorum. Ağlıyor gibi." Kahretsin evet bebek ağlıyordu. Ben de duyuyordum fakat duymamış gibi yapıyordum. Duyulmayacak gibi bir ses değildi ama. Çok net geliyordu ses. Hâlâ nasıl duymamış gibi yapacaktım ki?
"Baran yukarıda kimse yok. Yan tarafdakilerden geliyor olabilir. Neden abartıyorsun?" Biran hızla bana döndürdü kafasını. Göz göze geldiğimizde yutkundum isteksizce.
Konuşmak için dudaklarını araladı:
"Ben abartmıyorum, sen yalan söylüyorsun." Şokla yüzüne baktım. Bu kadar zeki olmasını beklemiyordum.
"Ne yalanı? Neden yalan söyleyecekmişim ki? Söyle?"
"Korkuyorsun çünkü"
"Dengesizlik yapma Baran! Neden korkayım ben! Korkak olan asıl sensin. O günün ardından geçen 3 gün de yüzüme felan bile bakmadın, bu da senin korkak olduğunu gösteriyor!"
Nirvanayım ben (!)
"Doğru korkak olduğumu gösteriyor ama senden değil başka şeyden korktuğumu gösteriyor. Neden anlatıyorsam, zaten anlamanı beklemiyorum."
"Anlatmıyorsun işte. Anlatsan belki bilebilirim! Anlayabilirim!"
"Doğru zamanı beklemek suç muydu Almina!"
Şu an tamamen bebek durumunu unutmuştum. Baranla laf yarışı yapıyormuş gibi hissediyordum ayrıca.
"Beni dinleyecek miydin peki?"
Belki evet. Belki de Hayır...
Baran cevap beklemeden yukarıya çıktığında kolundan tutup durdurmaya çalıştım. Beni sinirle ve hızla ittirdi. İtmesiyle yere düşmem bir olmuştu ve gerçekten şu an canım feci derecede yanıyordu. Umursamamaya çalışarak ayağa kalktım.
Gerizekalı! Bir de bana beni sevdiğini söylüyordu. Onun yüzünden düşmüştüm umursamayıp yukarı çıkmıştı...
Aşk diye bir şey yok, diye geçti içimden. Yoktu...
Yukarı çıktıktan 5 dakika sonra karşımda belirdi. Fakat bakmıyorum tabi ona.
"Bana bak Almina"
İnadına inadına bakmıyordum. Yerden yavaşça doğrulup dış kapıya yöneldim. Kapıyı açıp merdivenleri indim. Ayça da peşimden geliyordu.
Esra da ona kızıyordu. Sesleri işitiyordum.
Bahçeye ulaştığımda arka tarafina gelip gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Ayça da yanıma gelip elini destek verircesine sırtıma koyup sıvazlamaya başladı. "Kendimi iyi hissetmiyorum. Yalan söylemek zorunda kalıyorum hep. Neden böyle oluyor? Ben neden diğer insanlar gibi mutlu olamıyorum?" Çaresiz çıkan sesimle kekeleyerek konuştum.
