Her gün uzatmak istemiyorum dostlarım fakat oylar biraz daha artarsa gerçekten sevinirim. Sizler benim sağ yanımsınız. Sağ yanımda değerlilerimin ismi var 😍😚
Oylamayı unutmayın olur mu?- **
Bölüme geçelim...
Resmen başım belada bu ormanda onla. Bana dediği şeyin farkında mısınız?
''Dediklerimi yapmak zorundasın çünkü bu ormanda sana her şeyi yapabilirim..." ben öyle sapıkça şeylere izin vermeyeceğime göre.
Baran ile Derinin manzarası aklıma geldiğinde daha da çok sinirlendim. Baran nasıl, çetesinden bir kıza yavşar anlamadım. Böyle bir şey çok saçma. Tabi eskiden aralarında bir şey olmadıysa.
Değişik yerlerden geçtikten sonra yavaş yavaş güneş aşağılara indiğinden akşam olacağını anlamıştım. İyi de Gürkan hoca bize akşam olmadan varın demişti şimdiyse akşam olmak üzere. Biz bir yer felan göremiyoruz da.
Baran da bunu anlamış olmalıydı ki bana döndü ve konuşmaya başladı.
"Yolumuz burdan galiba?" Dediğinde öfkeyle ona döndüm. Galiba da nerden çıktı ya?!
Galiba?
"Galiba? Mı! Yolu bilmiyorsan... Sen iyi misin? Senin yüzünden harita filan da alamadık? Hepsi senin yüzünden... Kaybolduk mu şimdi? Kaybolduk işte!"diyip onu yumrukluyorken yanına yaklaştığımı Baran beni kendine çekince anladım.
"Bıraksana beni!" Diyerek çığırdığımda yüzünü buruşturmakla yetindi. Beni bırakır diye düşünürken aklıma onun beni tuttuğu elini ısırmak geldi. Tam yöneliyorken Baranın beni kendine çekmesiyle irkildim ve gözlerine bakmaya başladım tabi refleks olarak.
Baran pür dikkat beni izliyordu. Acaba aklından neler geçiyordu.
Mavi gözleri beni iyice kendine çekiyordu. Şansa bak! Benim de gözlerim onunla aynı ton maviydi. Bakışları aşağı indiğinde oraya yöneldiğini gördüm. Hayır! Öpmene bu sefer izin vermem. Baran tam beni öpecekti ki ondan hızla ayrıldım ve kendime gelmeye çalışarak yürüdüm.
Baran ise şaşkındı, kızgın görünüyordu.
Kocaman ormanda yürümeye devam ederken -Baranın elinde çubuk var bu arada- karşımıza kocaman bir iki katlı ev çıktı. Korkunç bir eve benziyordu ama içini bilmiyoruz.
Baran ile ikimiz önünde durduk evin ve bakışlarımızla incelemeye başladık. Baran konuşmak için ağzını araladı.
"Beni takip et."
"Hı?" Demiştim ki cevap bile vermeye tenezzül dahi etmedi Baran.
Eve doğru ilerlediğinde içeriye gireceğini anlar anlamaz yüreğim hopladı. Ben çok korkardım.
"İçeriye giremeyiz."
Bana döndüğünde kısa bir bakış attı ve "Sen girmek istemiyorsun girme. Ben gireceğim." Ona göz devirdim ve girmeye karar verdim. Burda tek kalamazdım. 2.defa kaybolamazdım çünkü.
Eve girince ürkmek fiili bana o kadar yakın geliyordu ki. Evin duvarları rutubet içersindeydi. Ayrıca dökülmüş kırılmıştı. Nemli kokuyordu içi evin. Burnumu kapatmaya çalışarak Baranın peşinden yürümeye başladım.
"Baran nereye gidiyorsun? Vakit kaybediyoruz farkında mısın?.. Gürkan hocanın dediği vakitte orda bulunmamız gerekiyor."
