Merhaba! Yeni bir bölüm ile karşınızda bulunmaktayım, umarım güzel ve aksiyon dolu bir bölüm olmuştur. Şimdiden oylamayı unutmayın🌟⚡
•••
1 Hafta Sonra
"İyileşiyorsun, baksana hâline."
"Ya gülmeee ama." Diyerek kollarımı küçük çocuklar gibi önümde birleştirdim. Baran ile koşu yarışı yapıyorduk. Ben istemiştim çünki şu 1 haftada arkadaşlarım iyice iyileşmem için sürekli dinlendirmişlerdi.
İkimizde de spor kıyafetleri vardı. Yani spor yapabileceğimiz uygun kıyafetler...
Koşmaktan yorulduğumda yerimde durup etrafa göz gezdirdim. Baran koşmaya devam ediyordu beni görmemişti galiba.
Arkasından nefes nefese seslendim
"Hey, Baran! Dursana az. Dinlenmek istiyorum!"
Ordan bana bağırdı.
''1 hafta boyunca doya doya dinlenmiştin zaten değil mi?"
Sinirle ofalayarak yanına gittim. Tabi ki koşarak değil onun inadına yürüyerek gittim.
"Uyuşuk olduğunu daha önce söylemiş miydim?" Onu umursamayarak yanına vardığımda çantayı elinden aldım. Evet bütün koşu yarışı yaptığımız sıra çantayı Baran taşıyordu!
"Bana eziyet ediyordun."
"Öyle bir niyetim varmış gibi miyim?"
Çantadaki suyu alıp içmeye başladım. Yarısını bile geçmiştim resmen.
"Dur! Çok içme. Sonra 'çişim geldi tuvalete gitmek istiyorum' diye ağlarsın bebekler gibi." Göz devirip inatla hepsini içtim.
"Ne oldu?"
Yüzüme bön bön bakıyorken onla alay etmenin güzel olduğunu düşünmüştüm.
"Galiba tuvaletim var." Sinirle oflayarak baktı.
"Ama sen de çok geç söyledin. Ben suyun yarısını içmiştim bile o zaman." Diyerek kendimi savundum.
"Kesin öyledir."
Yürümeyi bırakıp durduğumuzda ilerden buraya doğru gelen Mert'i gördüm. Baran da Sinirle oraya bakıyordu. Mert beni görmeden arkamı döndüğümde çoktan yakalanmıştım.
"Almina lütfen biraz konuşalım?"
"Git burdan lan!"
Baran üzerine doğru yürümeye başladığında kolundan tutup götürmek istedim
"Sana ne lan! Ne karışıyorsun! "
Bu ne zamana kadar böyle gidecekti ki? Çok saçmaydı. Hayatımdaki her şey çok saçma ilerliyordu.
Bir şey olması gerekiyordu, öyle bir şey olmalıydı ki artık bunlar gerçekleşmemeliydi...
"Durun! Susun artık. Yeter!" Diye çığlık attığımda ikiside laf dalaşı yapmayı bırakmışlardı.
Bana bakıyorlardı, ben Mert'e bakmıyordum tabi. "Hadi gidelim Baran." Diyip kolunu çekiştirdim ve yürümeye başladık.
"Bu burda bitmiyor Almina. Daha senle konuşacağım."
Cevap vermedim. Vermedik. Hızlı hızlı yürüyüp Ayça'nın evine geldik.
"Baran artık git sen de."
"Neden?"
"Biz kız kıza oturup konuşmak istiyoruz."
"Tamam." Çok saçma bir diyalogtu bu, gülmeden edemedim. Kapıyı çalıp beklemeye başladığımda Baran da gidiyordu.
