İnsanların zamanını satın alabilirsiniz; belli bir yerdeki fiziksel varlıklarını da satın alabilirsiniz. Ama; hevesini satın alamazsınız.
Sadakati satın alamazsınız.
Adanmış kalpleri satın alamazsınız.
Bunları ancak kazanabilirsiniz.
Clarence Francis
Hani filmlerde oluyor ya, filmdeki erkek sevdiği kıza iltifat ettikten sonra yavaş yavaş yaklaşmaya başlar. Aynı şu an öyle oluyor. Mert yavaşça bana yaklaşıyor. Öpecek. Kalbim küt küt. Ama bu güzel anı bozan şey karşımıza iskelet çıkmasıyla yerle bir oldu. Korkudan kendimi yere attım. Mert bu halime gülüyordu. Ama benim kalbim iki sebepten hâlâ hızlı atıyordu. Nedenini biliyorsunuzdur. Gülünecek bir şey olmadığı halde neden bu kadar fazla gülüyordu?
Dayanamayıp sordum.
"Fazla güldürecek ne var ki ortada?"
Bana baktı ve tek kaşını kaldırdı. Tebessüm etmeden cevapladı
"Sana bakınca gülesim geliyor." Daha sonra sanki az önceki söylediği şey aklına yeni yeni geliyor da dediği şeyin farkına yeni varmışçasına öksürdü ve konuyu değiştirdi.
"5 dakika kaldı. Bence yavaş yavaş yürüyerek gidelim." Diyerek yavaş giden koltuktan indik. Yavaş yavaş yürümeye başladığımda korkudan Mertin elini tutmuştum. Bunu bilerek ya da farkederek yapmadın tabii ki. Ama bir anlık olmuştu. Mert aniden kafasını bana döndürdüğünde sırıttı.
"Bahanelerin de çok." Dedi tuttuğum eline bakarken.
Hızla elimi çektim
"Kork- birden oldu napayım. " dedim hızla. Güldü yine. Her seferinde gülmeyi başarıyor Mert. Onun yanındayken sebepsiz yere tebessum ediyordum.
"Hadi çıkalım şu lanet yerden." Deyip çıkışa baktım.
ERTESİ GÜN
Mert'ten...
İntikam hırsıyla yıllarımı geçirmiş, senelerdir bugünü beklemiştim.
Artık Baranın benden korkması gerekiyordu.
Çünkü onun sevdiği kız elimdeydi.
Almina, Baranın kendisini sevdiğini bilmiyordu fakat ben her şeyin farkındaydım.
Yıllar önce, yıllar önce dediğime bakmayın 3 yıl önce bizim okuldan Derin adında bir kızı sevmiştim. Fakat Derin onu seviyordu. Beni sevmemişti. Onu sevdiğimi bilmiyordu. Dayanamayıp Baranın yanına gitmiştim ve olan her şeyi bir pırçıda anlatmıştım. Tabii Baran şerefsizliğini konuşturmuştu.
Benimle alay edip, dalga geçmişti. İşte o zaman içime bir şey oturmuştu.
O benim kuzenimdi. Aynı zamanda da bana dediklerinden sonra onu kendime düşman ilan etmiştim. Bu da onu öğrenmişti. Bana Derin'i sevdiğini söyleyip gözümün önünde onu öpmüştü.
Onları izlerken ruhumun parçalandığını hissetmiştim. Kendime lanet etmiştim. Derini sevmekle büyük bir hata yaptığımı anlamıştım. Ondan soğumaya çalışmam ve ondan nefret etmem 3 yıl sürmüş, Baranın dedikleri ve yaptıkları karşısında daha da çok intikama bürünmüştüm. Derini artık görmüyordum bile.
Baran, Alminayı çok önceden tanıyordu.
Ortaokuldeyken birlikte okumuşlardı, aynı sınıftaydılar. Baran o zamandan beri Alminaya aşıktı fakat birgün ne oldu bilmiyoruz, birden Derin ile çıktığını öğrendim. Oldukça sinirlerim gerildi. Kendimi öldürmek istedim
