STANFORD SERIES #3:ZHOLIANNA|R-18| COMPLETED

CHAPTER THREE

 CHAPTER THREE

"WHAT'S your plan now, Elliot?" Zholianna started talking when they were left alone inside Maxus' room. Maxus did wake up the day she went to see him. The funny part was? Maxus pretended to have mild amnesia. At first, she also believed that Maxus really forget about them. Mabuti nalang at inamin nito sakanya ang totoo. Doctors are also wondering why Max has it when his head was not affected by the gunshot.

As usual, Maxus needs help at siya lang naman ang nandiyan para masandalan nito.

"Do you have to call me by that name?" his eyebrows meet. He was still wearing a hospital gown. Naiwan silang dalawa doon dahil ang mag asawang Marcus at Calixtah, inasikaso ang bills sa hospital.

"Of course. We are Rizutos. In case you forgot." Aniya. Umupos siya sa hospital bed saka hinarap ang binata na ngayon ay mas lalong nagsalubong ang mga kilay. "God, Elliot! I thought you'll be on my side as soon as I—whatever. . .you promise—"

"Fine! I'll do it, okay? It's just that I can't believe that I did all of those shits to my brother and his wife." Anito na napapasabunot pa sa sariling buhok. Bumuntong hininga siya at tiningnan sa mata ang binata.

"Hey, don't be sad. They love you, Elliot. They do! I can see it. Kahit pa hindi ka humingi ng tawad ay napatawad kana nila. They're a good person." She said with her convincing voice and eyes.

"I'm gonna miss them." Malungkot naman nitong tugon. She can see both regret and sadness in his eyes.

"I know."

"But maybe, leaving them is the only way para mabayaran lahat ng mga kasalanan ko sakanila." Anito. Hindi siya sumagot. Nagkaroon ng katahimikan sa pagitan nila. Tapos ay nagsalita muli ito. "Just give me one more day to say goodbye to them."

"Sure." Walang pagdadalawng isip niyang tugon. Maxus love his family so much, and once bumalik na siya sa puder ng Mafia, mahihirapan na itong mabisita o makita man lang ang kanyang pamilya.

The next day...

"WELCOME BACK, MAXUS!" Natutuwang sigaw ng pamiya ni Maxus ng makauwi ito sa bahay nila sa Batanes. Mabuti nalang at pinayagan ng umuwi si Maxus makalipas lamang ng isang araw ng magising ito.

"Thank you, guys so much. Thank you for welcoming me. But am I really Maxus Calvin Stanford?" natahimik nalang siya sa pagsisinungaling ni Maxus sa pamilya nito. At mukhang napaniwala nga nito ang pamilya.

Damn! Maxus is a good liar too! Saad niya sa kanyang sarili.

"Son," nilapitan naman ito ng mommy nito. "We are your family, anak ka namin ng daddy mo, kambal mo si Marcus and of course, you are a Stanford."

"Sorry, mom." Paumanhin naman ni Maxus. Tiningnan pa niya ang binata dahil namamangha siya sa galling nito sa pag-arte. Ngumiti siya at hinawakan pa ang kamay nito.

"It's alright, love. Sooner or later, maaalala mo rin silang lahat." Aniya upang mas bumenta lalo ang pagsisinungaling nila. Tumango lamang si Maxus bilang tugon.

"I'm really sorry if I don't remember anything. I am confused too, but I know you love me because you are all here and you have prepared for my return." Dagdag pa ni Maxus.

Sinalubong nila ito ng yakap. Tumabi muna siya bilang respeto sa pamilya nito. Huli nitong niyakap si Calixtah. Nagbulungan pa ang dalawa at hindi na niya ito kailangan malaman kung ano ang mga ibinulong ng isa't isa.

Matapos ang eksenang iyon ay nagsimula na silang kumain. Sila lamang naman ang nandoon. Hindi niya maiwasang mapatitig kay Maxus, somehow, nakaramdam siya ng awa dito. Nagpapanggap itong walang maalala dahil nahihiya ito sa pamilya. Pero sa kabilang banda ay natutuwa rin siya dahil sa wakas, sasama na sakanya ang binata.