❃Peşimdeki Ruh

◽19

Yüz üstü yatağa yattım. Nefesimi tutup, düşünmeye başladım.

Bir ay sonra ilk defa sesini duymuştum. O kadar özlemiştim ki.

Fakat dediği şey ile ürperdim. Karşıma oturan kişi bana gerçekten değer veriyordu. Bu hayatta bana değer veren üçüncü kişi. Birinci tabiki annem, ikinci Maren.

Üzülsem mi, sevinsem mi? Bilemedim...

Bu arada iki ay sonra nezun oluyorum. Sonunda berbat lise hayatım bitiyordu.

Mezun olduktan sonra yaşamaya devam edecek miyim?

Bilmiyorum...

Bir ay önce, Maren'nin yanına gitmekle o kadar kararlıydım ki. Peki ya şimdi?

Onun yanına gitmek hâlâ istiyorum ama bazı şüphelerim var.

Bu şüphelerimi Maren ile konuşarak giderebilirim. Fakat kendisi ortalıkta yok. Onu çok özledim...

"Nefes al."

Duyduğum ses ile kafamı yastıktan kaldırdım ve nefes aldım.

Sen hep böyle yanıma geleceksen, ben sürekli nefesimi tutarım. Kafamı geri yastığa gömdüm.

"Beni özlemedin mi?"

Deliler gibi...

"E neden sarıl mıyorsun?"

Ne yapayım ya?! Bir ruha mı sarılayım?
Bir dakika,

Kafamı tekrar kaldırdım. Arkama baktığımda, yatağımın hemen yanında gülümseyerek bana bakıyordu.

Hızlıca yataktan kalktım. Ona doğru gidip sarılcakken aniden durdum.

O bir aydır benim yanıma gelmiyordu, değil mi?!

Ondan uzaklaştım. Bana anlamayan bakışlarını attı. Arkamı dönüp yatağa oturdum.

"Lidanya'm."

Dedi ve yanıma gelip oturdu. Ona bakmadım. Eğer bakarsam kesinlikle onu affederdim.

"Bana bak, Lidenya."

Yapabilirim. Ona trip atabilirim. Derin bir nefes aldım ve ona döndüm. Bana öyle bir bakıyordu ki...

"Neden böyle davranıyorsun?"

Dedi ve bana yaklaştı. Sanırım nefes alamıyorum.

"Bir aydır nerdeydin?" diye fısıldadım dudaklarına.

"Senin için konseyle konuştum. Benim yanıma gelmen için."

Umutla ona baktım.

"Ne dediler?!"

Diye sordum merkakla. Bakışlarını dudaklarıma indirdi.

"Kendiliğinden ölmediğin sürece yanıma gelemezsin."

_____________________________________

☑Yorum
☑Vote
💜