❃Peşimdeki Ruh

◽15

Yapmıştı, yine öldürmüştü.
Ona gerekmediğini söylemiştim. Ama o yine öldürmüştü.

Göz yaşlarımı silip, tuvalette doğruldum. Onu tanımadığım zaman fazla dert etmiyordum ama şimdi,

Böyle birşey yapmaması gerekiyordu. Elimi yüzümü yıkayıp tuvaletten çıktım ve sınıfıma ilerledim.

Yerime geçip kafamı sıraya koydum.

Bugün okula geldiğim de sınıfın çoğunun olmadığını farkettim. Birisine sorunca ise beni geçen kovalayan kızların öldürüldüğünü söylemişti.

Yanımda ki hareketlilik ile kafamı kaldırdım. O gelmişti.

Kafamı geri sıraya koydum. Kulağıma yaklaştı. Ardından fısıldadı;

"Neden ağladın?"

Kafamı kaldırıp ona baktım. Onu görünce gözlerim tekrar dolmuştu.

Beni kendine çekip sarıldı.

"Hey, ağlama. Dayanamıyorum."

Dedi titreyen sesiyle. Bende aynı şekilde devam ettim.

"Bende senin insan öldürmene dayanamıyorum."

Bende ayrılıp yüzüme baktı. Ardından baş parmağı ile göz yaşımı sildi.

"Lütfen benim için ağlama."

Nasıl ağlamayım ama!

"Üzgünüm ama sen bu dünyada olduğun sürece ben birlerini öldüreceğim."

Ellerini yüzümden çekti. Arkasını dönüp giderken bende sıradan kalkıp sırtına sarıldım.

"Beni bırakma."

Dedim tüm içtenliğim ile. Beline sardığım ellerimin üstüne ellerini koydu.

"Gitmem gerekiyor, Lidenya."

Belinde ki kollarımı sıkılaştırdım. Titreyen sesimle;

"Lütfen biraz daha kal."

Vücudunu bana dönüp ellerini saçlarımın arasına geçirdi ve sıkıca sarıldı.

Birbirimize sıkıca sarıldık.

"Akşam tekrar geleceğim, Lidenya. O zaman birlikte uyuyacağız."

Dediğinde sanki küçük çocuklar gibi oraya buraya koşup yerimde zıplayacaktım. Ben, çok mutlu olmuştum. Ondan ayrılıp yüzüne baktım.

Bana gülümsüyordu. Yaklaşıp yanağına küçük bir öpücük kondurdum.

Kafamı yavaşça çektiğimde bana şaşkınca bakıyordu. Ona gülümsedim.

Kollarımı belinden çekip konuşmaya başladım.

"Akşama bekliyorum. O zaman sana öyle bir sarılacağım ki!"

Dedim kollarımı açıp. Bana güldü.
Yaklaşıp alnıma uzun bir öpücük kondurdu. Gözlerimi kapattım ve gülümsedim.

"Akşam bütün sorularına cevap vereceğim, Lidenya."

Dedi. Gözlerimi gözlerine çevirdim.

"Gerçekten mi?"

Kafa salladı.

"Akşamı iple çekiyorum."

Dedim gülümseyerek. Saçımı okşayıp,

"Şimdi beni unut ve kendini derslerine ver."

Başımı eğdim ve gülümsedim.

"Gerek yok, artık."

Bana şaşkınca baktı.

"Nasıl?"

Gülümsedim.

"Akşam söyleyeceğim."

Alnıma son bir öpücük kondurup, yok olarak gözden uzaklaştı.

Akşam ona söyleyecektim. Ben hayatımın en büyük kararını verecektim. Kaybedecek birşeyim yoktu sonuçta.

______________________________________

☑Yorum
☑Vote
💜

Sizce Lidenya'nın hayatı için vereceği karar ne?

Bence az çok tahmin ediyorsunuzdur. :)
...