Estrella Cruzada ⋮ ᴏɴɢᴏɪɴɢ ⋮

꧁ ѵııı | ơƈɧơ

ꜱᴀ ᴘᴀɴᴀɴᴀᴡ ɴɪ ᴀʀɪᴀ ꧁

𝟷𝟾𝟾𝟷，𝙾𝙺𝚃𝚄𝙱𝚁𝙴　𝟷𝟾
𝚂𝙰𝙽𝚃𝙰　𝙲𝚁𝚄𝚉，𝙼𝙰𝚈𝙽𝙸𝙻𝙰

I'm sitting at this old table with a chair that looks like it's been around forever. And guess what? I see some foods here that I never thought I'd find in Japan. It's kinda weird because all these people, who I assume work for the lady here, are giving me these intense stares.

Even though I'd rather not dwell on it, I think the last thing I remember is being in our Japanese royal ancestor's bedroom. I'm pretty sure about that, but I can't remember what happened after that.

Paggising ko kanina, ito na ngayon ang bumulaga sa akin. Mga tao na akin namang 'di nakikilala, lugar na wala akong kaalam-alam at pangyayari na ayokong malaman. Subalit kailangan ko ang kasagutan kahit nahihirapan akong intindihin ang lahat.

Hindi ako maaaring manatili rito. Wala akong tiwala sa mga sinasabi't ipinapakita nila. Gayong malakas ang aking sapantaha na sila'y kasabwat ng manyakis na Hapon na 'yon.

Sa pagsulpot ng halimaw sa aking isipan, muli na namang nanumbalik ang kakisayan sa katawan ko.

I just can't deal with my situation right now. His gross touch is lingering on me. It's like he's still here, whispering in my ear and it's creeping into my skin.

I just try to not freak out in front of them. I don't even know who these people are or why I'm here. I need to go, Kuya Levy is probably getting worried.

I just realized I have no clue what day it is today, so I asked around, "Anong date na po?"

Before telling me anything, the lady quickly glanced at her maids and then shook her head gently.

"Ipagpaumanhin mo, hija, ngunit hindi namin nababatid ang iyong katanungan. Maaari bang gumamit ka ng wika na aming maiintindihan?" pakiusap naman niya. Pagkaraang sabihin ito ay uminom siya sa isang cup na naglalaman ng katas ng kalamansi.

Napakunot ang noo ko dahil sa narinig. Masyadong matalinhaga ang babae na aking kaharap. Mukhang sineseryoso niya ang pagiging dalagang filipina.

Where in the world is this? Who are these strange people? Why do they talk like that?

"Anong petsa na po?" paglilinaw ko na lang sapagkat tuluyan na akong nawalan ng gana upang kumain. Ngumiti naman ang babae na tila ba nasiyahan siya sa aking pagta-Tagalog.

"Ika-labing walo na ngayon ng Oktubre, taong isang libo walong daan walumpu't isa," sagot ng babae habang tinitingnan ako ng mabuti. Bagamat hindi ako apektado sa kanyang pagtitig, nagwawari ang aking sarili kung bakit niya ako pinagmamasdan ng gano'n.

Noong una ay hindi ko agad napagtanto ang pagkakaiba sa sinabi niya. Ngunit nang aking isalin ito sa Ingles ay natigilan ako. Gusto kong tumawa sa napagtanto. Ibig ng aking isipan na maniwala sa kanyang pagbibiro.

"October 18, 1881..." my eyes totally widened when I whispered the translation quietly. As soon as I said it, my whole body froze. I quickly looked at the woman I was talking to, and my eyes were shining.

Pagtingin ko sa babae na nakatitig pa rin sa akin, ako'y naghangad na sana nagbibiro lamang siya. Ngunit walang bakas ng siste ang makikita sa kanyang mukha. Namutla ako dahil dito.

「Siste : Jest」

"Eighteen... Eighty-one?" I asked her in disbelief, staring at the lady. I'm kinda hoping she'll just laugh later and admit it was all a prank.