(Gerçek hayattan kurgulanmıştır.)
'111518'
Ekin ve Meriç, çocukluklarından beri hiç ayrılmayan, her zaman beraber vakit geçiren bir çifttir. Peki bu hep böyle sürdümü dersiniz? Her arkadaşlık gibi her dostluk gibi ya da hiç ayrılmayan çiftler gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.Bölüm: "Serseri" " yanımda sen olduktan sonra tüm dünyaya göğüs gerebilirim."
Hayatımın dönüm noktasındayım şimdi sadece tek düşündüğüm şey bundan sonra ne olacağıydı. Tamam biz birbirimizi bulduk en sonunda ama içimde kötü bir his var sanki sevdiklerime kötü bir şey olacakmış gibi adını bir türlü koyamıyorum bu hissin ne olacaktı? Neden birden bire bu hisse kapıldım? Sevdiğim adam yanımda işte neden kötü bir şey olacak gibi? Neden, neden, neden durmadan sormak istiyorum kendime durmadan bu soru beynimin içinde bir yerlerde susturamıyorum bu sesi durmuyor bir türlü sanki birilerinin başına bir şey gelecek gibi... Ben daha önce hiç birisini kaybetmedim ki bu hissi bilmemem gerekliydi. Oysa bu ses kafamın içinde "acı çekeceksin ekin, acı çekeceksin ekin" diye bağırıyor. Bir anda sıçrayarak uyandığımda ise Meriçlerin burada bir evleri vardı
İstanbul'a gittikleri için boştu burası buraya gelmiştik. Film izlemiştik. Ve ben uyuyakalmıştım. Hıçkırıklar içinde uyandım. Onun dizinde yatıyordum. Bir an da oda korkuyla
"Ekin.! İyi misin güzelim?" Korku dolu gözlerle bana bakıyordu. Dizlerinin üzerinden kafamı kaldırdım. Bir süre boş boş odaya bakıyordum öylece, kalbim ise küt küt atıyordu.
"Ekin... korkutma beni ne oldu? Kabus mu gördün." Yutkundum kafamı ona doğru çevirdim.
"Korkuyorum.!" Diyebildim sadece evet korkuyordum onları kaybetmekten korkuyordum. İlk kez böyle bir korku kaplamıştı bedenimi, ilk kez böyle bir an yaşıyordum. Sevdiğim burada benimle beraber ama ben buna sevinemiyordum. Derken Meriç beni kollarının arasına aldı.
"Korkma güzelim ben buradayım. Kabus gördün sadece geçti, geçti tamam?"
Kabusun etkisiyle pek bir şey konuşamamıştım. Ona sadece "korkuyorum" demekle yetinebilmiştim. İçimi dökmek istedim ona içimde ne varsa anlatmak istedim dertleşmek istedim ama yapmadım onu üzmek istemedim. O arada duvarda asılı duran saate gitti gözlerim saat 14.32 idi. Filme fena dalmıştık anlaşılan üstüne üstlük uyuyunca tabi farketmemişiz saati ama ben rahattım. Çünkü anneme bu gece Kübra'da kalacağım diye yalan söylemiştim. Evet bu çok kötü bir şey ama bana başka çare bırakmadılar ne yapabilirim. Zaten Kübra'ya da haber verdim annem ararsa falan diye anlayışla karşıladı sağolsun.
"Acıktın mı? Yemek yapayım mı sana? İster misin?" Meriç bana bunu söyleyince gülmemek için zor tuttum kendimi
"Yemek... sen, bana yemek mi yapacaksın? " alay eder gibi söyledim farkındayım ama yemek yapmasını bilmez ki o
