(Gerçek hayattan kurgulanmıştır.)
'111518'
Ekin ve Meriç, çocukluklarından beri hiç ayrılmayan, her zaman beraber vakit geçiren bir çifttir. Peki bu hep böyle sürdümü dersiniz? Her arkadaşlık gibi her dostluk gibi ya da hiç ayrılmayan çiftler gibi...
' Üstte bulunan müziği açalım ve öyle okuyalım. İyi okumalar dilerim.'
'' Üstteki şarkı bölümün içinde de geçiyor. Haberiniz olsun...''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.Bölüm: ''Acının İlacı''
''Ardımızda ne bıraktıysak elbet bir gün geri dönmek için bırakmışızdır...''
Bir insanı bir daha asla görememek nedir bilir misiniz? Sesini bir daha asla duyamamak, yüzünü bir daha asla görememek; Kokusunu, nefes alış verişlerini, gözlerini görememek ne demek bilir misiniz? Dünyadan silinmiş ya da hiç yaşamamış gibi geliyor şimdi bana, böyle olmasını asla istemiyorum ama düşüncelerim beni bu yöne itiyor. Fotoğraflarımıza, videolarımıza bakarak avutuyorum kendimi ama nafile.. Geçenlerde ne oldu biliyor musunuz? bir anlığına onun bu dünyadan gitmiş olmasını unutup telefonumdan mesaj bölümünü açıp ona mesaj yazmamdı. Galiba ya yavaştan deliriyorum, ya da her şeyi bir bir unutuyorum. Hatta bazı günler çıkıp ona gitmeyi falan düşünüyorum. Sonrasında ise artık bana çok uzakta oluşu beni bitiriyor. Buna rağmen güçlü olmaya çalışıyorum. Hayatta kalmaya çalışıyorum. Dışarı çıktığım zamanlarda kafamı nereye çevirsem onu görüyorum. Herkesi ona benzetir oldum. Koşup yanlarına gidip onların sen olup olmadığına bakmak Istiyorum.
Geceleri doğru düzgün uyku girmiyor gözüme, doğru düzgün yemiyor içmiyorum. Hep bir umutla senden kalan son sesli konuşmalarımızı açıp sanki hiçbir şey yaşanmamış, o kötü anlar olmamış, sen bu ses kayıtlarını bana şimdi atmışsın da biz seninle seslerimizi kaydedip birbirimize gönderiyor muşuz gibi hissediyorum. Bu bile bir anlık üzüntümü unutturdu ama o kadar kısa sürdü ki en son ben ses kaydı attığım da mesajımın gönderilmediğini ve internetinin kapalı olduğunu görmek canımı çok yaktı anlatamam. Bir umut senden geri mesaj gelir umuduyla saatlerce bekledim telefonumun başında ama senden ne bir mesaj geldi ne de sen o mesajı görüldü yaptın.
Sanki bütün duygularımı yitirdim ve bir robota dönüştüm. Her günüm aynı gitmeye başladı. Sabah kalktım bir robot gibi kahvaltı ettim o da zar zor annemin ağzıma bir şeyler tıkıştırması ile sonra odama geçtim yorganımı kafama kadar çektim bazen uyudum bazen uyandığım sırada ağladım. Artık göz pınarlarım kurumuştu yaş gelmiyordu gözlerimden ağlamak bile çok acı veriyordu bana etrafımda o eski arkadaşlarımdan sadece Mert ve Kübra kaldı geri kalan herkes gitti. Seninle beraber senin İstanbul da tanıştırdığın motorcu arkadaşların ise bir kaç ay mesaj attılar arayıp sordular sonrasında onlardan da ses çıkmadı bir daha, neredeler şu an ne yapıyorlar hiç bilmiyorum belkide benim bu halime dayanamayıp gittiler olamaz mı?
