BENNUR

5

Yanımda kal,
Bu gün ve ertesi gün.
Yanımda kal,
Dün ve öncesi gün...

5. Bölüm

"Annenin bir suçu yok bütün suç babalarımızın."

Söyledikleri Celasun'un kafadan arızalı olduğunu düşünmemi sağladı. Evet evet varlıklı ve sağlıklı olması onun ruh hastası olabilme olasılığını ortadan kaldırmazdı. Annem beni arkasında bırakıp gitmişti. Üstelik karşımdaki adamın babasıyla gitmişti. Arkalarında yıkık döklük ailelerini bırakıp hiç bir açıklama yapmadan öylece çıkmışlardı hayatlarımızdan. Babamın bu gün söylediklerini düşününce içimde kalan birazcık anne sevgisi de tuzla buz olmuştu. Kendimi toparlayıp konuşmak için zorladım.

"Annem babanı seviyormuş."

Başını hafifçe sallayarak dudaklarında acı bir tebessümün peydah olmasına izin verdi.

"Annen ne babanı ne de babamı hiç bir zaman sevmedi."

Daha ne kadar şaşıracağım. En önemlisi kime ve neye inanacağım.

"Anlayamıyorum. Hepiniz bir oldunuz beni delirtmeye mi uğraşıyorsunuz?"

Oturduğu yerden kalkıp alışkanlık haline getirdiği gözlerini gözlerime sabitledi.

"Sana şu anda ancak bu kadarını söyleyebilirim. Eğer anneni tekrar görmek istiyorsan söylediklerimi yapacaksın."

Annemi tekrar görmek... O kadını ancak yüzüne tükürmek için tekrar görmek isteyebilirdim. Kişiliğim neticesinde böyle bir hareket yapamayacağım için görmemek en iyisiydi. Elimi şakaklarıma çıkarıp ağrıdan uyuşmuş başımı işaret ve baş parmağım ile ovdum. Allah kahretsin ki annemi görmeyi her şeyden çok istiyordum işte. Bende açtığı yaraları görsün, yokluğunda babamın bana yaptıklarını duysun istiyordum. Karar vermek zor olduğu kadar riskliydi de. Burada Celasun'la kalamazdım. Ona güvenmiyordum. Saçma gelse de inanmak istediğim kesindi.
Burada onunla kalırsam döndüğüm zaman babam beni asla dinlemezdi. Annem gibi bende onu terk etmiş olurdum. Elimi şakaklarımdan çekip ayağa kalktım.

"Evime gitmek istiyorum."

Celasun kalacağıma eminmiş gibi bu çıkışıma aldırmadı. Söylediğimi duymazdan gelerek bir kaç adım atıp tam önümde durdu. Yakınlığı ve yüzüme vuran ılık nefesi farklı hissettiriyordu. Hem uzak dursun istiyordum hem de yakından nasıl olduğunu deli gibi merak ediyordum. Eliyle çenemi tutarak yüzüne bakmamı sağladı.

"Burada benimle kalıp anneni tekrar görmek istiyorsun."

Elleri çeneme dokununca irkilerek geri adım attım. İçimi falan mı okuyordu? Çünkü gitmek istediğimi kesin bir dille söylemiştim. Evet bir yanım kalmak istiyordu bunu inkar edecek değildim.

"Annemi görmem için seninle kalmam şart mı?"

Ciddi duruşu her an her şeyi yapabilecek bakışlarıyla iyice gerilmeme sebep oldu.

"Evet şart."

Başımı sallayıp onayladım. Babamı yada bir başkasını, kendimden başka kimseyi düşünmeyecektim artık. Çünkü kimsenin beni düşündüğü yoktu.

Sonra aklıma gelen şeyle merakla konuştum.

"Ya babam okula gelirse, evi tek başına geçindiremez sonra cafeye de gelebilir. İşimden olmak istemiyorum."

Dağ gibi karşımda duruyor ve ne söylesem beni alt ediyordu.

"Babanla ben ilgilenirim, Cafeye falan da gitmiyorsun. Sadece okul onun dışında burada kalacaksın. Benimle beraber."