فصل هفدهم : دوازده آلفای ماده
-------------------------------------
الآن سه روزه که از خونه بیرون نرفتم.
بی حس روی زمین دراز کشیدم و شیشه های خالی و پاکت های سیگار و خورده شیشه ها. وضعیتم واقعا بد بود. حس پوچی حتی وقتی مست بودم هم کم نمیشد. همش به خودم میگم کجای راهو اشتباه رفتم که هیلی حتی حاضر نشد بهش توضیح بدم یا حداقل حرفام و معذرت خواهیامو بشنوه. یعنی انقدر کاری که کردم بد بوده؟
من چاره ی دیگه ای نداشتم هیلی باید اینو بفهمه و منو ببخشه. بجای اون من نذاشتم دست اونا بهش برسه تا همین چند روز پیش که منو گرفتن. سرمو تکون دادم و پاکت سیگارو باز کردم. تموم شده بود. دوتا پاکتی که روی زمین بودو هم دیدم ولی خالی بود. ریز لب فحش دادم و بلند شدم.
منگ بودم و نمیتونستم درست راه برم. تو جیب سوییشرتم هم چیزی نبود. دستمو کشیدم تو موهای چربم و از آپارتمان رفتم بیرون. باد سرد به صورتم خورد و نتیجه ش بدن درد بود. ساعت نزدیک 12 شب بود و اکثر سوپری ها بسته بود. بجز سوپر مارکت ته خیابون که 24 ساعته بود.
من رفتم داخل. مشتری توی مغازه نبود. رفتم سمت صندوق. یه خانوم مو مشکی پشت پیشخون وایساده بود
"میتونم کمکتون کنم؟" اون با خوشرویی پرسید.
"یه بسته مارلبرو" من گفتم. اون یه بسته گذاشت جلوم
"با کارت پرداخت میکنین یا با نقد؟" اون پرسید.
دستمو کردم تو جیبم ولی چیزی توش نبود. جیب سوییشرتمم خالی بود.
"ام، من..."
"پول نداری" اون حرفمو کامل کرد.
سرمو تکون دادم و سعی کردم این حس خجالت مسخره رو نادیده بگیرم
"مشکلی نیست! مهمون من باش" اون گفت.
نگاه دقیقی بهش کردم.
"چرا؟" پرسیدم ازش.
"اینوقت شب تو حتما به همچین چیزی نیاز داری" اون گفت. با شک پاکتو برداشتم
"خیلی تابلوئه؟" پرسیدم ازش.
"البته! بهت میاد قمار باخته باشی" اون باهام شوخی کرد.
خنده ی کوتاهی کردم.
"آره. بدجورم باختم" آهی کشیدمو پاکتو باز کردم
"اینجا سیگار ممنوعه!" اون بهم گفت.
اعتنایی نکردم و سیگارو بین لبام گذاشتم و روشنش کردم. دودش بیرون دادم و تو چشماش نگاه کردم
"اسمت چیه؟"
"آنا" جوابمو داد.
"چیزایی که بهت میگم بین خودمون میمونه به هیچکس چیزی نمیگی" بهش نفوذ ذهنی دارم و اون به حرفم گوش کرد
"هر سوالی که میپرسمو صادقانه جواب بده باشه؟ من واقعا نیاز دارم یکی کمکم کنه" اون سرشو تکون داد.
VOUS LISEZ
🥀Desertion🌙
Fanfiction🔥فن فيكى متفاوت از زين ماليك⚡️ "وقتی داستان شروع شد. من هیچ چیز برای گفتن نداشتم. تو پوچی خودم گم شده بودم. چیزی برای از دست دادن نداشتم. من نمیدونم چرا الآن اینجام و دارم چرتو پرتای توی ذهنمو مینویسم. بنظر کلیشه ای ترین کاریه که عاشق بعد از شکست ا...
