Ariela. Parzący lód... Dziewczyny z klubu Fallen Angeles Tom 4

Rozdział 11 - Uwiedź mnie, kotku...

Rafael...

Przez całą drogę do mojego apartamentu zastanawiałem się, po jaką cholerę brnę w to wszystko?

Po jakie licho wchodzę w jakiś popieprzony układ, z którego nic dobrego nie wyniknie, a który tylko bardziej skomplikuje sprawy. Już wystarczająco miałem napieprzone w głowie przez tę kobietę, a powinienem skupić się na sprawie Crista. To powinno być dla mnie priorytetem, a nie jakaś załamana i rozhisteryzowana dziewczyna.

Nie powinno mnie obchodzić co się z nią dzieje, a jednak... Jednak siedzi teraz w moim salonie patrząc się w jeden punkt. Zupełnie nie zdając sobie sprawy, gdzie jest.

Jeszcze w drodze ze szpitala zadzwoniłem do Alejandry. Mówiąc szczerze, nie była zadowolona słysząc mój głos, a już zupełnie wkurzyła się, gdy powiedziałem jej co się stało. Chciała mnie przekonać, żebym zawiózł Arielę do ich apartamentów nad klubem, ale nie ustąpiłem. Tam nie było w tej chwili nikogo, kto mógłby się nią zaopiekować i pilnować, żeby nie zrobiła sobie krzywdy. Alejandra w końcu ustąpiła, choć bardzo niechętnie. Wiem, że nie przepada za mną, pewnie Ariela powiedziała jej o tym, co się wydarzyło między nami, a poza tym w dalszym ciągu jestem prawnikiem jej męża. Popieprzona sytuacja.

Szukając jakiejś ściereczki, w którą mógłbym zawinąć lód, co chwila zerkałem do salonu. Ariela siedziała na sofie, zupełnie nieruchoma, wpatrzona w jakiś punkt poza granicami rozumu. Nie wiem, jak dotrzeć do niej, jak ją wyciągnąć z tej otchłani, w której się znajduje.

Wróciłem do niej i siadając na stoliku naprzeciwko, ująłem delikatnie jej rękę, kładąc kompres i owijając lnianym ręcznikiem dookoła nadgarstka, żeby się nie zsuwał. Zaraz po przyjściu udało mi się zmusić ją do zażycia tabletek przeciwbólowych. Nie jestem cholernym lekarzem, ale w swoim życiu miałem kilka urazów rąk i nadgarstków. Obejrzałem dłoń i nadgarstek Arieli, ale na szczęście poza niewielką opuchlizną nic nie wskazuje na to, aby doznała większej kontuzji.

Zerknąłem na Arielę, przytrzymując dłonią zimny opatrunek. Jej piękna twarz przypominała w tej chwili maskę, a złote oczy były puste i matowe. Zupełnie nie reagowała na moją obecność, tylko ciągle patrzyła w jeden punkt.

Ten cały dzień był jakimś popieprzonym koszmarem...

Po tym co stało się w moim gabinecie i po rozmowie z Cristem, pojechałem do tego cholernego szpitala, choć sam nie wiem, po jakie licho. Gdy w końcu znalazłem ją w tym przeklętym szpitalu, stanąłem i z daleka obserwowałem. Była zrozpaczona, ale pełna życia, jej stopy wybijały nerwowy rytm, a dłońmi rozcierała ramiona i uda, jakby było jej zimno.

To były pierwsze objawy szoku, w jakim się znalazła. Chciałem podejść, wziąć ją w ramiona i pocieszyć, ale nie chciałem narzucać się ze swoją obecnością, tym bardziej po naszej ostatniej rozmowie. Mogłaby posłać mnie do diabła. W dodatku było tam tych dwóch najemników, ciągle ubranych w maskujące mundury i chociaż niewątpliwie zmęczeni, z ich napiętych sylwetek emanowała z trudem kontrolowana agresja. Byłem gotowy ujawnić swoją obecność po tym, jak zobaczyłem ją osuwającą się po ścianie, ale Ariela szybko doszła do siebie i po chwili ruszyła korytarzem.

Poszedłem za nią, coś mi mówiło, że nie wszystko jest z nią w porządku i niestety miałem rację. Najpierw usłyszałem jej krzyk, pełen rozpaczy i gniewu a potem dwa odgłosy plaśnięcia w ścianę i jęk bólu, tak głośny, że aż sam się skrzywiłem. Zobaczyłem ją, jak szykuje się do kolejnego uderzenia, jak zwija dłoń w pieść i bierze zamach.

Dobry Boże, miała zamiar wbić rękę w ścianę korytarza!

Mocnym uściskiem powstrzymałem ją, zatrzymałem w ostatniej chwili kilka centymetrów od ściany. Nie była zdziwiona, gdy na mnie spojrzała. Wyczułem moment, gdy rozpoznała mój dotyk zanim spojrzała mi w oczy. Na widok jej rozpaczy i udręki coś ścisnęło mnie w sercu. To nie była ta sama kobieta, która wtargnęła do salonu tamtego pamiętnego dnia, prawie naga i tak oszałamiająca, że wstrząsnęła moim światem. Byłem na nią wściekły, bo przez nią po raz pierwszy straciłem panowanie nad sobą. Chciałem się zemścić, odegrać się za zrobienie ze mnie głupca.