SHATTERED : The Aberrant

The Aberrant is Here

"She's here."

"Anong ginagawa niya dito?"

"She's not supposed to be here."

"We're done for."

"She'll mess with the system again."

"This is not how we play, Prim."

______

I feel numb.

Bakit?

Kahit anong gawin ko, di ko maramdaman  ang katawan ko. Ni kahit maging ang reaksiyon ko na nararapat sa sitwasyong ito ay hindi ko mailabas.

Bakit nga ba?

Di ko maintindihan kung bakit umiiyak ako. Ano bang nangyari para magkaganito ako?

"I–It's my fault..." Wala sa sarili kong sabi habang tinititigan ang dugo sa mga kamay ko.

"Yes, Prim. It's your fault."

Narinig ko ang mga hakbang niya papalapit sakin. Lumagatok ang mamahalin nitong sapatos sa malamig na sahig at maya-maya pa ay walang pagaalinlangang niyakap ako.

Karaniwan, sa mga panahon na to kung niyakap ako ay gagaan ang pakiramdam ko pero naging taliwas yun sa inaasahan ko. Bukod sa sari-saring gamit na pang torture ay lalo lang sumama ang pakiramdam ko na lapitan niya ko.

Ngumiti ito bago punasan ang mga luha ko. "Oh dear, why are you even crying? Aren't you happy that you are the one who pulled the trigger? Hmm?"

"W-wha—" Nanlaki ang mata ko ng makita ang taong nakahandusay sa harap ko. "N-no...No!" Umangat ang tingin ko sakanya at kusa akong kumalas sa yakap niya bago napatakip sa bibig ko. "No! It—It was you! You ordered me to do i—"

"No, Prim. Ikaw ang may gawa niyan."

"Hindi!" Nanghihina man ay mabilis kong kinuha ang baril at itinutok yun sakanya. "Hinding-hindi ako gagaya sa isang katulad mo!"

Tumawa siya ng malademonyo at gigil na hinawakan ang baba ko saka kinuha ang baril at itinutok sa ulo ko.

"Stop resisting that you're not me, Prim. Kaya ka nabuhay dito sa mundong to ay para tuparin ang mga gusto ko."

"Wala akong pakialam sayo, pinatay mo ang isa sa pamilya ko!"

Nanlisik ang mata niya. "Wala kang pamilya, Prim. Nobody loves you."

"Hindi totoo yan!"

Maraming nagmamahal sakin.

"That's the fucking truth."

"No! You're the one at fault here—you made hallucinate!" I screamed and suddenly his eyes glistened.

"I see, you figured it out." Napangisi siya. "Well, let's just say that I did." He reloaded the gun. "Then what are you gonna do about it?"

Di ako nakasagot pero tuloy padin ang iyak ko.

"See, you can't do anything." He squated. "But, before you hate me. Let me show you something."

Napaigik ako ng bigla niyang hatakin ang buhok ko at kaladkarin ang batang katulad ko.

"Look at yourself Prim." Hinatak niya ang buhok ko para mapatingin ako sa salamin. "Those eyes of yours... They are the characteristics of the monster that you are currently loathing. Funny right?"

He looked at the mirror before he whispered to my ear. "Just accept that you can't run away anymore because nobody's gonna accept who you are. "

"May pamilya ako... At tinanggap din nila ako." sagot ko na naging dahilan ng mas lalong paghigpit ng pagkakahatak niya sa buhok ko.

"One of the family that you are speaking of is currently dead because of you. Tell me, tatanggapin ka pa ba nila?"

Sa sagot niya ay natigilan ako.

Tama siya.

This time ako naman ang napatingin sa repleksiyon ko. Lumandas ang mga mata ko mula sa magulo kong buhok. Pati sa katawan kong puno ng dugo.

Totoo nga. Hindi na maitatanggi ang pagkakaiba ko sakanya.

"Now tell me." He held my chin. "What's the code?"

______________________

This is a work of fiction. Names, characters, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

All rights reserved. No part of this may be reproduced, distributed or transmitted in any for or by any means, without the prior permission of the author. Plagiarism is a crime.

All rights reserved.
Copyright [ 2017 ]

____________

Its for you to find out.

EVERYTHING.