V.I.P ODALAR

12- BÖLÜM

*Satırlara düşmüş gözyaşıydım*

Zift bir gecede her şey karanlığın hükmüne girdi. Şeytanlar kendileri için kurban  arayışına girdi. Ruhlar kaçışarak şeytanların azabından saklanmak istediler.  Bedenlerinin sıra sıra katledilen ceseterini izledi karanlığa gömülen ruhlar. Şeyranlar bir anlaşma yaptılar ama o anlaşmaya uymadılar . Saklı gerçekleri buldular ama onları kendileri için kimsenin bilmesini istemediler. Şeytanlar güçlerini hileyle  elde ettiler. Karşısındakilere diğer yüzlerini göstererek olanları aldattılar.

Böylece istedikleri bedenlerin cesetlerini karanlığın zifirine sakladılar.

Peki bu bedenlerin cesetleri ne kadar ölüydü? Yoksa yaşadıklarını kanıtlamayacak kadar güçsüz bir zihne mi sahiptiler?

Her şey güç ve güçsüzlükle sonsuzluğa anlaşılmadan ; tozlu bir kitabın bir rafın kuytu köşesine saklanmış gibi saklandı.

Peki bu tozlu rafın tozlarını silkeleyecek biri çıkacak mıydı? Bunu yapacak bir beden şeytanların katlini önleyip bu bilinmezliği çözebilecek miydi?

Ruhlar azap içinde cehennemin köşesinde acı çekerek yok olmaya mâhkumdu. Bu mâhkumlugu yok edecek bir aydınlığa bir benliğe ihtiyaç vardı.

Bizlerinde ruhları azap çekiyordu. Bizi kurtaracak küçük  bir dala ihtiyacımız vardı. Biz cehennem azabında can çekişen ruhlardık. Köşeye sinmiş ürkekçe olanları seyrediyor hiçbir  tepki veremeycek kadar yorgun, güçsüzdük; karanlık bir savaştan çıkmış yaralı bir asker gibi bedenlerimizle kurtuluşa koşuyor ve orada bize yardım edecek birini arıyorduk.

Bedenimizde acısını yavaş belli eden  acımasız yaralar bizi güçsüz düşürecek ve karanlığa savuracaktı.

Karşınızdaki insanlara olmadığınız gibi davranmak  sahteliğe doğan bir güne uyanmak gibiydi .

Güçlü olduğumu hissedemiyordum artık Karşımda yaşanacak olaylara karşı gelemiyordum . Öylece olacakları bekliyordum elim kolum bağlı.  Kürek kemiğimdeki ağırlık soluğumu kesiyordu. Parmaklarım sancılanıyordu. Solmakta olan bir papatya gibi ölümü bekliyordum. Sancılar bedenimi yorgun düşürüyordu; lakin ben sulanmayı bekleyen bir papatya olmak istiyordum.

Papatyalar ölse bile yaymaya devam ederlerdi kokularını.  Peki ben öldüğümde benimle olan anıları taze kalacak mıydı? Bana ait olanlar bir kutuda; annelerin çocuklarının bebeklik elbiselerini sakladıkları gibi  saklanacak, zamanı geldiginde hatırlanacak biri miydim?

Ekranda hâlâ varlığıyla varlığımızı katlediyordu. Bizi kanatıyor sonra iki yüzlülük yapıp bize üzülüyordu. Ben ve Ediz sandalyeye öylece bağlanmış hâlde bizimkileri  izliyorduk. Korumalar onları bizden bi kaç adım uzaktaki yerde bekletiyorlardı.

Hâlâ nasıl bir ceza alacaklarını söylememişti Noir.

Noir .

Bizim için tehlike arz eden adam. Bizi piyonları ilan eden ve bizimle tehlikeli suda oyun oynanyan .

Sessizliğe gömülmüştü . Konuşmasını bitirdikten sonra ekran kararmış ve o gitmişti. Belkide burdaydı çok yakınımızda.

En son o odadaki konuşmamızdan sadece saatler geçmişti.

Her gün geçen zaman bizlerin sonunu getirecekti .  Bizlerden geriye kalan bir şeyler olmayacaktı. Ruhumuz sökülüp alınacaktı . Küçük  bir kum saatinin kumlarına katledilip gömülecekti.Bizden izler bile kalmayacaktı geriye.

Sallantıdaydık bizler en ufak bir hatamızda kayıktan, okyanusun derinkiklerine doğru gömülecektik. Kasırga bizi karanlığına doğru sürükleyip bizi bu dünyadan silecek ve bizden izler kalmamasını sağlayacaktı.