unknown pleasures ; drarry

25. przysięga wieczysta

 Harry całym sercem nienawidził tego, jak dobrze wyglądał Lucjusz.

Chociaż ramiona miał nienaturalnie wykręcone, a dłonie skrępowane, jasne włosy lśniły w wątłej wiązce światła różdżki. Droga szata była poszarpana, ale materiał wyglądał zbyt szlachetnie, by odbierało mu to urok. Blada, ale wyglądająca zdrowo cera i oślizgły, pełen kpiny uśmiech zastygły na wargach mimo przewagi liczebnej jego przeciwników. Tylko brak swobody ruchów przypominał, iż jest niewolnikiem, a nie władcą całej sytuacji.

Gryfon poczułby się znacznie lepiej widząc go ukorzonym, lub chociaż tak wynędzniałym fizycznie, jakim uczynił Draco. Wiedział jednak, że to nie czas na podobne rozmyślania. Moment, w którym wstał zatarł się w pamięci, ale widząc jak zimne spojrzenie Lucjusza omiata wzrokiem całe pomieszczenie, odruchowo zasłonił swoim ciałem młodszego Malfoya, w ułamku sekund odzyskując pełną świadomość. Było to oczywiście zupełnie bezcelowe wobec tego, co miało się wydarzyć, ale bał się reakcji chłopaka na jakiekolwiek cierpkie słowo z ust ojca.

Gdyby go zdenerwował, a Draco rzuciłby się właśnie na niego, rozwiązałoby to właściwie większość ich problemów. I byłoby całkiem pożądane, ale Harry wiedział, że nie mogli liczyć na takie szczęście. Ślizgon najpewniej wróciłby do metodycznego zadawania sobie bólu, cierpiąc znacznie bardziej, przygniatany satysfakcją w oczach Lucjusza. Nadchodziła decydująca chwila, której wcześniej nie mógł się doczekać, ale teraz, gdy to działo się naprawdę, a nie w jego pełnym złudnych nadziei umyśle, był przerażony i chciał odwlec ją jak tylko się da.

—  Co za miła niespodzianka. Pewnie myśleliście, że ucieszy mnie widok syna, jeszcze przed tym, jak nie wytrzyma i się zabije. Doceniam starania Zakonu, lecz przed sobą widzę jedynie zdrajcę —  westchnął przesadnie głośno, wwiercając spojrzenie w Pottera, bo choć wszystkie swoje słowa kierował do Dracona, on był tym, którego miały zaboleć bardziej. Chwilę później jego głowa odskoczyła na bok, by zaraz odwrócić się w stronę napastnika z ustami wykrzywionymi w najbardziej gorzkim z grymasów. 

— Nie pozwoliliśmy ci się odezwać —  Harry'ego zaskoczyła twarda nuta w głosie Remusa. Całkowita odmiana od zwykle przyjaznych i pełnych ciepła słów, tak samo jak nienaturalne było zobaczyć jego rękę wymierzającą cios w oślizgłą twarz mężczyzny. Powinien był zmartwić się zmianą w zachowaniu profesora, spowodowaną najpewniej przykrymi wspomnieniami, ale zbyt przyjemnym było obserwowanie zaskoczenia powoli przemalowującego się w ból Śmierciożercy. Najchętniej by to powtórzył, gdyby potrafił zmusić własne ciało do jakiegokolwiek ruchu. 

— Nie przypominam sobie, bym potrzebował pozwoleń od wilkołaka —  pogardliwość tonu Lucjusza była doskonale słyszalna, ale dotarła do niego w jakiś sposób przytłumiona, gdy marzenie o śmierci tego człowieka przekształciło się w świadomość rzeczy, jakie musiały zostać przed tym dokonane. Osunął się w dół, powoli i bezszelestnie, by nie zwrócić na siebie uwagi kłócących się mężczyzn. Szarpnął za ramię ślizgona, zmuszając go do spojrzenia w swoją stronę i zaczął gorączkowo szeptać, choć słowa najprawdopodobniej zlewały się w niezrozumiałą całość przez płonące w nim napięcie.

Przez twarz blondyna przemknął krótki wyraz bólu, ale wtedy to niemalże ucieszyło Harry'ego, tak długo, jak stanowiło odmianę od ciągnącej się w nieskończoność, wcześniejszej obojętności. Nie przestawał więc mówić, potrząsał nim, zmieniał ton z czułego na zdenerwowany, próbował wszystkiego, byleby dostrzec iskrę jakiejkolwiek emocji w jasnych oczach. Nieważne, jak trudne to będzie, nieważne, jak bolesne — Draco musiał stać się człowiekiem, chociaż na kilka krótkich minut.

Musiał odzyskać człowieczeństwo, by zaraz je utracić. Ponieważ nawet gdy obłęd opuści spustoszony umysł, on pozostanie mordercą własnego ojca.