Forgotten Feelings || REDNAVEI

3.

Diezelfde avond nog had Chris al zijn vrienden uitgenodigd, net nadat ik het huis uit was. Waarschijnlijk om me voor schut te zetten en iedereen opnieuw aan mij voor te stellen.

Gelukkig werk ik op zondag avond, dus net nadat ik de oprit afgereden was op mijn fiets, zag ik een aantal auto's met daarin de vrienden van Chris, inclusief een oude bekende die ik zo'n tien uur geleden had ontmoet. Ik hoop dat ze weg zijn als ik weer thuis kom om negen uur, maar denk het eigenlijk niet.

Ik zet het laatste melkpak in de koeling en draai me om, om richting de berging te lopen om te zien wat er nog meer voor me klaarstaat, en kijk daar recht in de ogen van iemand die ik daar liever niet had gezien.

Genesis, de 29-jarige dame waar mijn vader nu mee is getrouwd. Achter haar staat een gevuld winkelkarretje met tussen de producten een Maxi-Cosi met inhoud, een vierjarig meisje en in het kinderzitje een tweejarige jongetje.

'Hey, Odette, wat leuk je weer te zien!' Zegt ze overdreven enthousiast. Ze meent er waarschijnlijk geen bal van. Ze trekt me in een knuffel waardoor mijn hoofd recht in haar oksel terecht komt, mijn oor tegen haar megaborst geplakt zit en mijn neus geuren oppikt die uit allerlei verschillende dure parfumflesjes komen.

'Hai.' Zeg ik daarop, met een stem die in de buurt komt van vrolijk, terug, als ze me heeft los gelaten. Ik bid dat ze mij laat gaan.

'Hoe gaat het met je? En met Christopher en Elana?' Vraagt ze enthousiast. Ik kijk haar vol ongemak aan. Haar hele gezicht zit onder de make-up, met de daarbij horende knalrode lippenstift.

'Met mij, Chris en Alaina gaat het goed.' Antwoord ik daar kalm op.

'Je hebt natuurlijk je broertje nog helemaal niet gezien!' Zegt ze vervolgens, en ze pakt mijn pols beet en haar lange nepnagels prikken in mijn huid, om me mee te sleuren naar haar karretje en in het speciaal naar de inhoud van de Maxi-Cosi. 'Dit is Alex.'

'Ja, we hebben een geboortekaartje gehad.' Antwoord ik daarop, kijkend naar de baby die daar slapend ligt.

'Je vader hadden jou en je broer en zusje geloof ik nog geprobeerd te bellen, maar niemand nam op.' Zegt ze en ze tilt haar tweede kind uit het kinderzitje en zet hem op haar brede heup.

'Ja, mijn telefoon is stuk.' Zeg ik, nu ik eindelijk een excuus heb waarom ik zijn oproepen negeer.

'Wat vervelend. Je vader wilt vast wel een bijdragen doen voor een nieuwe, je zou natuurlijk ook bij ons kunnen komen oppassen, in ruil voor geld.' Stelt ze voor, en ze wiebelt wat op haar tenen waardoor ze het kind door elkaar schud.

'Ik zal er over nadenken. Heb het natuurlijk wel druk en zo.' Antwoord ik daarop en ik haal mijn hand door mijn haar. Mijn vader heeft het zeker wel breed en gooit ook met geld alsof het niets is. Als ik een nieuwe telefoon wil, is hij de jackpot.

'Oké. Goed. Je hebt ons nummer, dus bel gerust. Elana is toch binnenkort jarig? Dan komen we wel langs.' Ze zet het kind terug in het zitje en gaat achter haar karretje staan waarna ze deze langzaam vooruit duwt. Ik knik alleen maar met een glimlach op mijn gezicht die ik uit mijn lippen heb weten te persen. 'Nou dag hè, schat.'

Ze loopt me heupwiegend op haar hoge hakken voorbij en ik loop richting de berging, waar ik de groene klapdeuren door loop die de ruimte scheiden van de winkel.

Ik pak een stapel kratten die nog over zijn en wil weer terug de buurtsuper in lopen maar mijn vriendin Yumi, die hetzelfde achterlijke groene shirtje aan heeft als ik, komt me tegemoet.

'Was dat Genesis?' Vraagt ze met haar ogen wijd geopend.

Ik knik.

'Mijn hemel, wat komt zij hier doen? Ze woont letterlijk aan de andere kant van de stad.' Zegt Yumi vol afgunst. Ik heb haar ieder detail over mijn ouders, mijn vader in het speciaal, vertelt en ze haat Genesis nog meer dan ik. Ze heeft wel een punt. Wat doen ze hier in hemelsnaam?

'Geen idee. Maar eerlijk, ze bracht me wel op een idee.' Begin ik en ik zet de kratjes op de grond omdat deze te zwaar worden. 'Ik kan een nieuwe telefoon bij mijn vader aftroggelen, desnoods door babysitten. Die man heeft geld zat.'

'Dus je hebt opgegeven dat je dat geld van Rory gaat krijgen?' Vraagt ze lachend, terugdenkend op het verhaal dat ik haar het begin van deze avond heb verteld.

'De kans dat ik het van hem krijg is klein, ik geef het niet op, maar mijn vader is een goede back up.' Licht ik toe, en ik wil de kratjes weer optillen, maar het derde groene shirtje sluit zich aan bij de club.

'Hebben jullie nu een opslagmeeting zonder mij?' Vraagt Mabel, semi-gekwetst, en ze legt haar hand op haar borst, over haar naamplaatje die in het groene shirtje is gepint.

'Genesis was hier net.' Licht Yumi toe. 'Als je nu achter de kassa gaat, kun je haar kinderen nog een snoepje geven.'

'Zei ze wat? Of negeerde ze je?' Vraagt Mabel aan mij.

'Ze stelde voor dat ik kwam babysitten voor geld. En ergens lijkt het me een goed idee geld om een nieuwe telefoon van mijn vader af te troggelen.' Ik til de kratjes weer op, als teken dat ik door wil, maar Mabels stem houdt me tegen.

'Dat kun je echt niet maken. Hem de hele tijd negeren, maar als je geld nodig hebt super lief gaan doen.'

'Hoezo? Dat verdient die vent.' Valt Yumi me bij voordat ik zelf na kan denken, al vind ik eigenlijk wel dat Mabel een punt heeft.

'Staan de dames hier weer te kleppen? Dit gaat echt van jullie loon af hoor!' Klinkt de mannenstem van de eigenaar van de supermarkt.

We pakken snel alle drie een kratje van de grond en volgen Yumi, onze vertegenwoordiger die altijd haar woordje klaar heeft, die de klapdeuren al bijna weer uitgelopen is. 'We wilden nét naar de fruitafdeling gaan.'

'Na die kratjes kunnen jullie ook gaan, het is erg rustig in de winkel en alles is al bijgevuld voor morgenochtend.' Zegt hij terwijl hij een deur voor ons open houdt.

We geven hem alle drie een klein glimlachje en lopen verder naar de fruitafdeling, waar we ons verdelen over de schappen en ik de kiwi's begin bij te vullen.

'Ja maar hij doet ook gewoon zijn best. Tuurlijk sta ik aan Ods kant, maar ik heb ook wel medelijden met die man. Hij ziet zijn kinderen niet eens meer.' Begint Mabel vanaf de aardbeien.

'Hij heeft Chris, Od en Al anders wel in de steek gelaten en vervangen.' Brengt Yumi daar knorrend tegen in vanaf de bananen.

Mabel zwijgt en dus ook Yumi. Soms zijn er wat stille oorlogen tussen die twee, ze zijn dan ook best wel tegenpolen al kunnen we het vaak goed met elkaar vinden.

'Zullen we straks nog ergens een ijsje gaan eten ofzo?' Vraag ik, om een nieuw en leuker onderwerp te gaan beginnen.

'Nee sorry, ik ben kapot.' Zucht Mabel, al bedoelt ze eigenlijk: Nee sorry, van mijn ouders mag ik niet na negen uur thuis zijn. Haar ouders zijn streng, heel erg streng zelfs. We komen bijna nooit bij haar omdat haar ouders bang zijn voor geluidsoverlast, al wonen ze in een vet groot huis, en ze bemoeien zich met alles.

'En ik moet nog wat huiswerk maken.' Vult Yumi aan, al bedoelt ze eigenlijk: En ik moet nog verslagen maken die drie weken geleden ingeleverd hadden moeten worden, anders moet ik morgen wéér nablijven. Ja, Yumi lapt alles aan haar laars. Ze doet altijd alles op het laatste moment en als ergens staat dat het niet mag, doet ze dat drie keer zo graag.

Ik kijk teleurgesteld naar mijn lege kratje. Alle kiwi's liggen op zijn plek en zijn volledig aangevuld, wat betekent dat we vrij zijn en ik dus naar huis moet, waar Chris waarschijnlijk zijn vrienden nog in de huiskamer heeft zitten.

Mabel loopt met haar lege kratje in haar hand langs Yumi, om die van Yumi op die van haar te stapelen, en vervolgens naar mij om die van mij daar boven op te leggen. 'Gaan jullie maar vast naar huis, mijn vader haalt me pas op over een kwartier.'

'Thanks, tot morgen!' Roep ik haar nog na, om vervolgens achter Yumi aan richting de personeelsingang te lopen om onze jas te pakken en te kunnen vertrekken.