Forgotten Feelings || REDNAVEI

post.

Ik kan niet geloven dat het nu een jaar geleden is dat alles gebeurd is. Hoe in weet ik veel weinig tijd mijn hele leven op de kop gezet leek te worden.

Ik hoop niet ooit nog zoiets mee te maken, en ga er van uit dat het niet gebeurd.

Mama is beter namelijk, het duurde twee maanden voor ze contact met me legde nadat ze na vier maanden uit de kliniek ontslagen was. We hebben het bijgelegd, maar besloten dat het beter was als ik niet weer bij haar introk.

Nu mama beter is en gelukkig lijkt, hebben Alaina en Chris het mij ook vergeven, en ondanks dat ik geen idee had hoe ik het hen moest vergeten, besloot ik me er bij neer te leggen. Het is en blijf familie.

Over Chris gesproken, hij en Yumi hebben in middels een jaar. Yumi heeft me helemaal vol gespamd met vragen over welke selfie ze moest plaatsen ter jubileum, wat mij er aan herinnerde dat dat alles nu al een jaar achter de rug is en dat ik nu al mijn vriendinnen en familie terug heb.

Mabel heeft ook haar familie terug. Toen haar dochtertje, Jane, geboren was hebben haar ouders weer contact met haar gezocht, maar ze heeft besloten niet weer bij ze in te trekken omdat het nu tussen haar en Mason steady gaat, ze alles weer een beetje op orde heeft en Masons ouders daar helpen waar nodig.

Ze zei me lachend: 'Ik kan jou wel vragen voor op te passen.' Waarop ik na mijn trauma's direct nee heb gezegd natuurlijk.

Alsof die overgebleven trauma's nog niet erg genoeg waren van het oppassen, woon ik al een jaar bij ze in huis. Genesis is nog steeds een beetje matig, maar mijn vader en ik zijn heel close geworden. Alex is schattig, want hij kan nog niet praten. Otis heb ik perongeluk allemaal scheldwoorden geleerd en Casey weet nu dat ze maar één ijsje mag door de gevolgen van meerdere.

Misschien kan ik wel zeggen dat mijn leven verbetert is, zeker omdat ik zo'n dieptepunt bereikt had. Ik zou het nu voor geen goud willen ruilen met hoe het voorheen was. Het voelt alsof alles een soort van op zijn plek gevallen is.

En Rory? Om hem te vermijden ga ik nooit, maar dan ook nooit meer hardlopen.