Forgotten Feelings || REDNAVEI

49.

Nu zou het perfecte moment zijn.

Het is laat, donker en koud, maar we zitten warm bij de vuurkorf in dekentjes gewikkeld met pizza.

Naja, de pizza is al op.

Er zijn duizend sterren te zien en ook zie ik een volle maan.

Zijn arm is om me heen geslagen voor nog meer warmte en mijn hoofd ligt op zijn borst.

Ik voel me zo fijn.

Eindelijk heb ik het gevoel alsof ik niet vergeten wordt. Alsof mijn gevoel niet vergeten wordt.

Afgelopen weken lijkt alles mis te gaan en voel ik me vergeten.

Alsof ik nergens echt bij hoor of nergens iets goed kon doen.

Natuurlijk zijn daar genoeg voorbeelden van te noemen.

Mama zit in theorie in een gekkenhuis door mij, mijn broer is kwaad op me en zelfs mijn beste vriendin is van me weggegaan.

En bij geen een van de gevallen heb ik het gevoel dat er geluisterd is naar mij, geluisterd naar mijn gedachtes, geluisterd naar mijn gevoel.

En nu wel.

Nu lig ik hier bij de jongen wie ik verliefd op ben naar de sterren te staren.

'Waar denk je aan?' Zijn stem galmt door mijn oor en laat me alleen nog maar warmer voelen.

'Jou.' Antwoord ik en ik maak een opgelucht geluid. 'Ik denk dat ik de week kan inkorten.'

'De "ik-geef-Rory-een-kans-week"?' Vraagt hij, ik voel dat hij naar me kijkt.

'Ja.' Bevestig ik. 'Naar vandaag.'

'En, wat is je conclusie?' Vraagt hij, al weet hij dat natuurlijk allang, ik bedoel, waarom zou ik het anders inkorten naar vandaag?

Ik antwoord even niet. Ik maak geen geluid en ik zwijg. Niet om de spanning op te bouwen. Gewoon.

Gewoon omdat ik het niet weet.

Ik weet niet wat er gaat gebeuren als ik hem leuk vind maar ik weet ook niet wat er gaat gebeuren als ik dat wel zou zeggen.

'Ik vind je lief, zorgzaam, knap, slim...' Begin ik. 'Alles.' Voeg ik er zacht aan toe.

'Waarom voel ik een maar aan komen?' Zijn stem klinkt emotieloos, alsof hij emoties wilt onderdrukken.

Weer zwijg ik. Ik kijk naar het vuur voor me dat langzaam het hout verslind.

'Hoe was je voetbaltraining?' vraag ik zacht. Ik leg mijn hoofd op zijn schoot en ik voel hoe hij langzaam met zijn vingers door mijn haar streelt.

Het voelt fijn.

'Ging goed.' Hij lacht even. 'Dit was niet het moment om van onderwerp te veranderen.'

'En Chris? Was Chris er ook?' Vraag ik, zijn opmerking negerend.

'Chris was er ook.' Verteld hij. 'Hij leek weer wat blijer dan eerst.'

'Dat is fijn voor hem.' Ik zucht. Fijn voor mij? Geen idee. Misschien is hij juist wel zo blij dat hij nu helemaal alleen thuis is, en wilt hij niet meer dat dat ooit nog verandert.

Dat ik nooit meer thuis kom.

Ik kan ook niet tot voor altijd bij Rory blijven wonen.

Niet dat ik dat niet wil.

'Ja.' Antwoord hij.

'Zou Chris het vervelend vinden als wij een relatie zouden krijgen?' Vraag ik hem, hij zal het vast wel weten.

Rory zwijgt. Geen denkgeluid. Geen woorden. Niets. Hij zegt en doet niets.

Net als ik, dus ik kan hem niet bevelen iets te gaan antwoorden.

'Want ik zou het vervelend vinden als hij het vervelend zou vinden wat ik graag zou willen.' Zeg ik in een adem.

'Jij zou het vervelend vinden als hij het vervelend zou vinden dat jij graag een relatie zou willen?' Hij lacht even.

'Een relatie met jou zou willen.' Voeg ik er aan toe en ik kijk naar boven.

'Dan fuck Chris, want ik zou ook een relatie met jou willen.' hij kijkt naar beneden waar ik op zijn benen lig.

'Zou willen?'

'Dolgraag wil.' Hij bijt even op zijn lip.

'Tja, dan fuck Chris.' Ik leg mijn armen rond zijn nek en trek hem naar me toe, in de hoop dat we zo zouden kussen als gister.

In plaats van zijn lippen op de mijne te drukken, zo graag als ik dat bij hem zou willen doen, blijven onze gezichten tegenover elkaar hangen.

Ze raken elkaar niet aan, alleen onze ogen hebben contact.

Ik lift mijn hoofd om mijn lippen tegen die van hem te leggen maar ik voel plots hoe ik naar beneden val.

Hij laat me los.