Forgotten Feelings || REDNAVEI

42.

Ik vlieg naar adem happend omhoog na een nachtmerrie.

Ik kijk om me heen, in tegen stelling tot gisteravond komt er nu licht door de ramen.

Ik werp een blik op de glazen klok boven de schouw, het is half zeven.

Ik gooi het dekentje van mijn benen en zet mijn voeten op de warme vloer.

Vloerverwarming, concludeer ik.

'Rory?' Roep ik door het huis. Geen reactie.

Wel hoor ik voetstappen op me afkomen, en gauw draai ik me verschrikt om, om te zien dat Anna op me af komt gelopen.

'Lekker geslapen Odette?' Vraagt ze lief.

Ik knik, ik lieg daarmee maar dat is oké. 'Weet je waar mijn spullen liggen? Dan kan ik me even opfrissen.'

Ze knikt daarop. 'Ja, ik heb de logeerkamer klaar gemaakt, je spullen liggen opgeborgen in de kledingkast. Zal ik je even brengen?'

'Ja.' Zeg ik en ik loop met haar mee richting die logeerkamer. 'Is Rory al wakker?' Vraag ik.

'Ja, die is gaan hardlopen.' Zegt ze.

'Hardlopen.' Herhaal ik. 'Waarvoor?'

Anna haalt haar schouders op. 'Sportief te blijven denk ik.'

'Zijn Rory's ouders thuis?' Vraag ik om het onderwerp te veranderen én omdat ik graag het antwoord wil weten.

'Zijn moeder zit in Japan, ze is model. Zijn vader is vanochtend vroeg weer vertrokken.' Verteld ze.

Zou zijn vader door hebben gehad dat er een wild vreemde op zijn bank heeft geslapen vannacht?

Anna opent een deur en daar verschijnt de logeerkamer, precies zoals ik had verwacht.

'Dankje.' Zeg ik haar.

Ze wuift mijn woorden weg. 'Ik ben in de keuken om ontbijt te maken.'

Ik loop de slaapkamer binnen. Grote ramen, lange witte gordijnen, zwart en wit bed en een groot artistiek kunstwerk zonder enige herkenbare vormen.

Ik sluit de deur en loop door naar de kledingkast, naast een grote spiegel.

Ik zie er niet uit.

Ik open de kastdeuren en Anna heeft daar de hele inhoud van mijn tas georganiseerd in verschillende vakjes en bijna alles opgehangen wat opgehangen kon worden.

Ik kleed me uit en kijk naar buiten. Het is mooi weer.

Terwijl ik een bordeaux rood jurkje over mijn hoofd trek, ga ik op het bed zitten en laat ik even alles tot me bezinken.

Ik draag nooit jurkjes, maar de andere kleding opties die ik bij me heb zijn niet veel beter.

Als ik straks naar school ga wil ik eerst langs mijn huis. Of in ieder geval, mijn moeders huis.

Als ze echt al mijn spullen door het raam heeft gegooid, wil ik ze hebben ook.

Ik bind de veters van mijn witte All Stars strak en loop door naar de wastafel, waar mijn haarborstel tussen allerlei verschillende spullen ligt, als een krultang en föhn.

Ik zou mijn haar kunnen krullen als ik wist hoe het moest.

In plaats daarvan haal ik de borstel door mijn haar en maak ik er een hoge paardenstaart in, om vervolgens het lelijke horror plukje dat er steeds uit valt vast te spelden.

Er wordt op de deur geklopt.

Ik kijk nieuwsgierig naar de deuropening waarvan de deur langzaam open gaat en zie een bezweette Rory te voorschijn komen.

'Anna zei dat je hier was.' Zegt hij, het zweet van zijn hoofd aan zijn shirt afvegend, waardoor een sixpack naar voren komt.

Ik snap wel waar die vandaan komt als je elke dag gaat hardlopen.

Krijg je van hardlopen een sixpack?

Geen idee. Blijkbaar wel.

'Ja, hier ben ik.' Zeg ik bevestigend.

'En hoe.' Zegt hij, als hij me van top tot teen bekijkt. Ik kijk hem vragend aan. 'Je ziet er mooi uit.' Verteld hij.

'Aah.' Zeg ik, als teken dat ik het begrijp.

Ik kijk in de spiegel.

Nee.

De jurk ziet er mooi uit, ik niet.

'Ik ga even douchen. Daarna samen ontbijten?' Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd als antwoord. 'Ik moet opschieten, ik wil zien of mijn moeder daadwerkelijk mijn spullen uit het raam heeft gegooid.'

Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Jij sliep toch, toen ik met Chris belde?'

Ah fuck.

Mee spelen Od, you got this.

'Heb je met Chris gebeld?' Ik frons nu mijn wenkbrauwen. 'Ik had gedroomd dat mijn moeder alle spullen door het raam had gegooid.'

Hij krabt eventjes op zijn achterhoofd.

'Laat maar.' Zegt hij vervolgens en hij loopt de ruimte uit.

Ik loop achter hem aan, maar dan richting de keuken, waar ik zie dat Anna pannenkoeken aan het bakken is.

'Lekker.' Zeg ik en ik ga aan het kookeiland op een van de barkrukken zitten.

'Mijn specialiteit.' Zegt Anna en ze schotelt een bord gevuld met kleine pannenkoekjes voor mijn neus.

'Dankje.' Zeg ik en ik neem er een hap van om te proeven of ik de smaak kan verbeteren met jam of poedersuiker. 'Wauw, dit is echt heerlijk!' Enthousiast eet ik verder.

'Mijn geheime recept.' Zegt Anna vanaf de kookplaat. 'Heb ik van mijn moeder gekregen.'

'Je moeder weet wel hoe je pannenkoeken moet maken!' Zeg ik met volle mond. Ik kijk op mijn horloge.

Hoezo is het nu al half acht?

Het was net nog half zeven?

Wat heb ik in hemelsnaam al die tijd gedaan?

Ik moet wel opschieten als ik nog op tijd voor school wil zijn.

School.

Fuck.

Al mijn boeken liggen thuis.

Nog meer reden om mijn huis te gaan bezoeken.

'Ik kom te laat voor school, ik moet gaan.' Zeg ik vlug. 'Het is echt heerlijk Anna!' Ik ren richting de voordeur waar ik mijn fiets voor had geparkeerd, en trek deze open om vervolgens op mijn fiets te springen en weg te crossen.