Forgotten Feelings || REDNAVEI

32.

'Od, je bent wakker, mijn god.'

Ik open mijn ogen en het eerste wat ik zie is Rory.

Ik ben nog in mijn eigen kamer, maar iedereen is weg.

Net waren Yumi en Chris er toch nog? En Alaina?

'Hoelaat is het?' Vraag ik, mijn stem kraakt nog van het slapen.

'Kwart over tien in de avond, Yumi is naar huis en van je moeder moest ik je laten slapen omdat rust goed voor je is volgens de dokter.' Antwoord hij.

'Dokter?' Vraag ik, ik haal de deken van me af, het is te warm.

'Je moeder heeft de huisarts gebeld, en die zei dat hij je wilde checken als je wakker werd en je nog steeds niet lekker voelde.' Legt hij uit. 'Hoe voel je je?'

'Oké.' Antwoord ik. 'Ik voel me oké.' Herhaal ik, en ik ga rechtop zitten.

'Fijn.' Zegt hij, en hij zwijgt, waarop we tegelijk beginnen te praten.

'Ik...'

'Het...'

'Ga jij maar eerst.' Zeggen we dan tegelijk.

Ik lach even en laat mijn blik van hem af glijden om vervolgens een plukje haar achter mijn oor te doen.

Bloos ik?

Nee. Ik heb het gewoon warm.

'Over vanmorgen, in de voorraadkast.' begint Rory.

O god.

'Ik weet niet waarom ik dat zei, ik bedoel het is waar, maar ik weet niet waarom ik het zou zeggen.' Ratelt hij zacht, hij kijkt me niet aan en staart naar de grond.

'Over dat je me leuk zou vinden?' Zeg ik, om zijn geratel te stoppen.

Hij kijkt verschrikt op. 'Ik heb het verpest, of niet?'

'Wat verpest?' Vraag ik.

'Bij jou, je haat me, of niet?' Hij kijkt weer strak naar de vloer.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik haat je niet.'

'Maar je vind me ook niet leuk?' Zijn lip lijkt te trillen, of zie ik dat niet goed?

Ik haal mijn schouders op. 'Je laat telkens een andere kant van jezelf zien, en ik vind niet alle kanten leuk.'

'Zoals welke kanten niet?' Hij kijkt me aan vanuit zijn ooghoeken, zonder zijn nek te verdraaien.

'Toen je stom deed in het bos, toen je trucjes ging uithalen om mijn aandacht te krijgen, toen je geen woord tegen me zei maar er toch voor me was...' Begin ik.

'En welke kanten vind je wel leuk?' Verbreekt hij me, om niet te hoeven horen of de lijst nog veel langer is.

'De appeltaart dag, elke keer toen je zorgzaam was, elke keer dat je me hielp, zoals met mijn shirt toen mijn moeder binnen liep, en...' Ik bijt heel eventjes op mijn lip maar laat deze gauw los. 'Nu.'

Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Nu.' Herhaalt hij me.

'Nu.' Zeg ik nogmaals bevestigend, maar eigenlijk vind ik het ongemakkelijk worden en klim ik langzaam overeind. 'Ik ga even avondeten denk ik.'

In plaats van dat ik hem achter kan laten pakt hij mijn pols beet en staat hij ook op.

Onze lichamen staan zo dichtbij elkaar dat onze neuzen elkaar aan zouden raken als ze op dezelfde hoogte waren.

Hij kijkt naar beneden, ik omhoog.

Ik houd mijn adem in.

Gaat hij mij kussen?

Moet ik hem nu op dit moment kussen?

In plaats daarvan zet ik een stap naar achter. 'Ik ga je niet kussen, niet nu.'

'Hoezo niet nu?' Zijn greep verslapt maar ik blijf staan.

'Omdat je dat niet hebt verdient.' Zeg ik en een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. 'Bewijs eerst maar dat je mijn liefde waart bent voor we over gaan naar een volgende stap.'

Kwam dat nou uit mijn mond?

Jezus wat ben ik een debiel.

Hij is nu vast al afgeknapt.

'En hoe dan?' Hetzelfde glimlachje verschijnt op zijn gezicht, en eerlijk, ik heb best veel zin om hem nu wél te kussen.

'Probeer maar eens een week de leuke Rory te zijn.' Zeg ik, en ik knik tevreden met mijn eigen woorden en loop mijn slaapkamer uit, ren de trap af en loop de keuken binnen, waar ik Alaina aan de keukentafel zich zie optutten met een aantal vriendinnen van haar.

'Ik dacht dat jullie gewoon een slaapfeestje hadden?' Ik kijk Alaina met gefronste wenkbrauwen aan.

Ze rolt haar ogen. 'Of course not.'

Haar vriendinnen giechelen eventjes en op het moment voel ik me daardoor een loser tegen over knappe veertienjarigen onder een dikke laag make-up, gekrulde haren en veel te blote jurkjes.

'Wat dan wel?' Vraag ik, ik loop door naar het aanrecht en pak uit de koelkast een fles sinaasappelsap.

'Je denkt toch niet echt dat dit een slaapfeestje wordt?' Antwoord Alaina met een vraag terug.

'Eigenlijk wel.' Ik zet de fles aan mijn mond en drink het laatste beetje er uit.

'Alaina geeft een tuinfeest, mét jongens.' Zegt een van de opgetutte meisjes die ik wel eens vaker heb gezien.

'Én alcohol.' Voegt een ander er aan toe.

Ik stik in mijn sinaasappelsap en spuug het uit in de gootsteen. 'Weet mama ervan?'

Alaina rolt haar ogen weer. 'Natuurlijk niet sukkel.'

'Hoeveel mensen komen er dan?' Vraag ik verward.

'Weet ik niet, ik heb gewoon een bericht op insta gezet.' Zegt Alaina, waarna de deurbel gaat. 'Oh daar zal de eerste zijn. Brengen jullie dit even naar boven?' Ze kijkt twee van haar vriendinnen aan en wijst naar al het make-up op tafel.

Ze staat op en loopt naar de voordeur.

'Er komen ook jongens van jouw leeftijd, dus als ik jou was zou ik je eventjes omkleden.' Giechelt een van de opruimvriendinnen.

Op hetzelfde moment komt Chris de ruimte binnen gelopen.

Ik kijk hem met een geschokte blik aan. 'Wist jij hiervan?'

'Waarvan?' vraagt hij schouder ophalend en hij pakt een chipje uit een van de schaaltjes die op de tafel staan.

'Van Alaina's "tuinfeest"!' Roep ik uit.

Hij kijkt me vragend aan. 'Ja, natuurlijk.'