Forgotten Feelings || REDNAVEI

8.

Als de verlossende bel eindelijk door de school snerpt, pak ik direct mijn spullen bij elkaar en prop ik dezen in mijn rugzak.

Pauze. Eindelijk.

Niet dat ik zin heb om met z'n driehonderd in een ruimte gepropt te zitten, maar goed, liever dan Wiskunde. Blegh.

Met z'n drieën lopen we het lokaal uit, de gangen door en richting de kantine, waar groepen mensen ongestructureerd aan tafels zitten, hangen of liggen.

Mijn populaire broer en zijn populaire vrienden zitten in het midden van de kantine. Mijn populaire onderbouw zusje heeft nu gelukkig les, anders zou het te veel zijn om mee te dealen.

'Zien jullie nog een plekje?' Zucht Mabel, over de mensenmassa heenkijkend.

Yumi en ik schudden onze hoofden. 'Nope.'

'En nu? Weer op de trap?'

'Dat lijkt me de beste optie.' Ik draai me al om, om richting het trappenhuis te lopen, maar Yumi houdt me tegen.

'Daar! Bij dat tafeltje kunnen we nog aanschuiven.' Ze wijst naar het midden van de kantine, de plek waar ik nu juist niet zitten wil.

'Ieuw, nee, te dicht bij Chris en zijn maatjes, ik heb Rory wel genoeg gezien voor de rest van de maand.' Keur ik haar suggestie af en ik draai me weer om en probeer de twee mee te sleuren richting het trappenhuis.

'Ach stel je niet zo aan.' Zucht Mabel. 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?'

'Nou, dat hij gaat praten over mijn bloemetjesonderbroek bijvoorbeeld?' Zucht ik terug en ik vouw mijn armen over elkaar.

'Fuck je broer, dit is ook jouw school.' En voor dat ik het weet sleuren Yumi en Mabel me mee naar de vrije plekken, vlak langs Chris zijn tafel.

Mijn hele stemming slaat direct om, in hoeverre deze nog goed was, is die nu helemaal verpest.

Mijn broer kijkt me plagerig aan, alsof hij deze pauze ook voor me ga a t verpesten, en wenkt dan naar Rory. Ik doe alsof ik niets zie en focus me op mijn gesneden stukjes appel.

'Hoe werkt het eigenlijk met die van actie?' Begint Mabel geinttereseerd. Ik kijk op en luister ook mee.

'Volgende week maandag worden de kooklokalen gebruikt en mag iedereen een iets gaan bakken, die avond is een ouderavond dus worden ze verkocht. Het geld gaat naar het goede doel.' Legt Yumi uit, 'Er hangt een lijst op de gang waar je je naam kan neerzetten, in duo's of in je uppie.'

'Wie gaat met wie? Anders blijft er iemand over, dat is sneu.' Vraagt Mabel, en ze heeft gelijk, drie is een rot aantal.

'Gaan jullie maar samen, ik vind het prima om alleen iets te doen.' Ik wuif haar woorden weg en denk na over wat ik zou willen bakken, want meedoen lijkt me leuk.

'Zeker?' Vraagt Yumi nog. Ik knik daarop en stop het lege appeldoosje terug in mijn tas.

Tenminste, waar is mijn tas. Ik kijk om me heen en zoek voor, achter, links, rechts en onder mijn stoel maar zie het nergens.

'Iemand mijn tas gezien?' Vraag ik lichtelijk in paniek, zeg niet dat ik nu moet gaan sparen voor een telefoon, een sportlegging én een tas.

Yumi en Mabel kijken om zich heen maar halen hun schouders op, als teken dat ze niets zien.

Ik draai me om en kijk naar mijn broers tafel, die daar allemaal met ern brede grijns naar me zwaaien, behalve Rory, die is weg.

'Wel godver...' begin ik mompelend en ik sta zo snel op dat de stoel waarop ik zat omvalt. Stampvoetend race ik naar mijn broer en rem ik daar af. 'Waar issie?'

'Wie?' Vraagt mijn broer, zogenaamd verbaast, 'Rory?'

'Nee natuurlijk niet Rory! Mijn tas!' Snauw ik gestresst.

'Dan moet je toch bij Rory zijn.' Lacht hij vervolgens.

'Jezus Chris, doe niet zo kut. Zeg gewoon waar mijn tas is.' Zeg ik gestresst en om me heen kijkend, maar ik zie Rory of mijn tas nergens.

'Rory heeft hem, maar ik weet niet waar hij is.' Antwoord hij, en hij gooit zijn armen in de lucht als teken van onschuld.

'Hoezo heeft Rory hem überhaupt? Wat is dit voor gekloot? Ik mag dat joch niet eens!' Geïrriteerd loop ik terug naar de tafel van Yumi en Mabel.

'Heeft Chris hem niet?' Vraagt Mabel, ze staat, net als Yumi, direct op.

Ik schud wild mijn hoofd. 'Nee, rotjoch Rory. Ik snap niet wat die gozer van me wilt.'

'Told you, hij vindt je leuk.' Plagerig geven Mabel en Yumi elkaar een high five.

'Jongens, doe niet zo debiel. Help me zoeken.' Zucht ik geïrriteerd, om vervolgens van de tafel weg te draaien en naar de rustige gangen te lopen, opzoek naar rotjoch Rory, dat klinkt goed.

'Rory!' Schreeuw ik geïrriteerd.

'Wacht, Od, laten we ons hier inschrijven!' Roept Yumi me terug. Ik draai me om, loop op ze af en zie hoe Yumi en Mabel hun namen op de lijst zetten van deelnemers.

Ik neem de pen van ze over en schrijf mijn eigen naam daar onder. 'Oké kom. Ik wil mijn tas.'

'Oké wacht we moeten denken als een jongen.' Begint Mabel, die stil gaat staan.

'Inderdaad, stel je had een IQ van -38, waar zou je dan een tas verstoppen?' Vraagt Yumi, waarna onze oogleden wijd opensperren en we elkaar in paniek aankijken.

'De jongenswc.' Gillen we alle drie uit, waarna we die kant op rennen.

'Wie raakt de deurklink aan?' Zucht ik, terwijl ik door het raampje kijk en mijn tas in het midden van de ruimte zie liggen. Gadverdamme.

'Tis jouw tas.' Zeggen Mabel en Yumi in koor. Ze zetten een stap achteruit en laten mij bij de deur achter.

Ik gooi mijn korte been in de lucht en trap de deurklink naar beneden met mijn voet, waarna ik zachtjes de deur met dezelfde voet open duw.

Ik neem een grote hap zuurstof en ren de jongenswc binnen, negeer de mensen bij de urinoirs, grijp de tas en sprint weer naar buiten.

Yumi en Mabel lijken spoorloos verdwenen en de verdachte van deze zaak heeft hun plek overgenomen.

'Kom hier, ik breek je neus!' Kwaad slinger ik mijn tas tegen zijn lichaam maar als antwoord begint hij alleen maar te lachen en te lachen.

'En wie neem je daar voor mee dan? Otje?' Lacht hij en hij kijkt naar beneden om oogcontact te kunnen maken.

'Mijn vuist.' Antwoord ik en ik zet mijn tas op de grond. 'Maar eerst wil ik een verklaring. Waarom jat je mijn tas? Ik jat jouw tas toch ook niet? Ik mag je geeneens!' Zeg ik en ik stamp kwaad mijn voet op de grond.

'Ik vind het grappig je boos te zien.' Antwoord hij en hij leunt genietend tegen de muur. 'En ook hoe je de wc inrende, hilarisch.'

'Doe je dat bij iedereen die je twee dagen kent?!' Gefrustreerd zet ik twee handen in mijn zij.

Hij schud zijn hoofd. 'Niet iedereen reageert zo leuk.'

'Nou, dan heb je nu je lolletje wel gehad voor de rest van het jaar. Graag tot nooit meer ziens.' Ik gooi mijn tas op mijn rug en begin te lopen.

'Wat jij wilt.' Zegt hij schouderophalend. 'Maar ik zie wel dat je ervan geniet.'

'Ziet dit hoofd eruit alsof ik geniet?' Ik wijs naar mijn rood aangelopen boze kop. 'En waar zijn Mabel en Yumi? Heb je die vermoord ofzo?'

'Nee.' Zegt hij kalm. 'Ze liepen zelf lachend weg toen ze mij zagen.'

Ik vorm mijn mond tot een "o" en draai me weer om, om weg te lopen maar besluit dan weer stil te staan.

'Laat me voortaan gewoon met rust, oké?'