Forgotten Feelings || REDNAVEI

34.

Rory, waar ben je in hemelsnaam als ik je nodig heb?

Ik wurm me door de menigte heen.

Iedereen lijkt dronken. Mensen vechten. Mensen zoenen. Mensen slopen de boel.

Ik kom in de huiskamer terecht en zie een aantal jongens de bank vernielen, de meisjes die er op liggen worden een aantal keer op de grond gegooid met de bank als stoot kussen.

'Stop!' Gil ik, als ik zie dat een van de poten afbreekt. Ik duw een van de jongens aan de kant en herken de jongen die mij net heeft aangeraakt.

Hij valt bijna achterover, zo dronken is hij.

Ik kijk verschrikt om me heen als ik zie dat iedereen me zo kwaad aanstaart dat ze op het punt zijn me in elkaar te slaan.

Gauw loop ik zoekend verder.

Chris staat tegen de muur te tongen met..., ik kan het niet goed zien.

Ik loop er op af en herken de paardenstaart en de kleding.

Het is Yumi.

Direct ruk ik de twee uit elkaar.

'Ten eerste, what the fuck!' Gil ik.

'Jezus, laat me met rust.' Bromt Chris, me kwaad aan kijkend.

'Het loopt uit de hand! Alaina is buiten dronken marshmallows aan het roosteren terwijl mama's planten in het vuur worden gegooid. Binnen wordt het hele interieur gesloopt en er zijn veel te veel mensen. Je moet ze wegjagen.' Beveel ik mijn broer, in paniek natuurlijk.

'Doe het zelf.' Hij rolt zijn ogen en trekt Yumi weer naar zich toe, die mij compleet negeert.

Ik steek mijn middelvinger naar ze op, maar ze zijn te afgeleid om deze op te merken.

Ik loop door richting de huistelefoon.

Misschien moet ik de politie gewoon bellen.

Nee dan komt mama er achter en zijn we de klos.

Dan ben ík de klos.

Misschien moet ik pap bellen.

Hij zal mama niets vertellen en weet vast hoe hier mee om gegaan moet worden.

Zonder er nog langer over na te denken toets ik zijn nummer in en loop ik met de huistelefoon richting de wc waar ik mezelf op sluit.

Na een aantal keer overgaan wordt er opgenomen.

'Hallo..?' Klinkt er krakend, het zal middernacht zijn en waarschijnlijk heb ik hem wakker gebeld.

Spontaan begin ik te huilen. 'Papa?' Vraag ik, al weet ik eigenlijk al dat hij het is. 'Met Odette.'

'Hee, Otje, wat is er? Wat is al dat geluid?' Zijn stem klinkt lief en bezorgd. Iets wat ik al een aantal jaar mis.

'Alaina heeft een feest gegeven, maar het loopt uit de hand.' Snik ik. 'Buiten en binnen wordt van alles gesloopt en niemand wilt me helpen met het naar huis sturen van iedereen.'

'Alaina gaf toch een slaapfeestje met een paar meiden?' Klinkt er door de telefoon.

'Nee, ze heeft een uitnodiging op instagram gedeeld en heel veel mensen zijn er op af gekomen.' Antwoord ik gestresst.

'Ik kom er aan. Vijf minuten, oké?' Zegt hij.

'Oké.' Antwoord ik.

Hij hangt op en ik blijf met de telefoon in mijn hand op de wc zitten.

Ik leg mijn hoofd tegen de betegelde muur en wacht tot de vijf minuten voorbij zijn.

Ik hoor door het wcraampje een auto aankomen scheuren en als het portier dichtslaat weet ik zeker dat het mijn vader is.

Ik loop de wc uit en zie hem door de openstaande voordeur naar binnen komen lopen.

Hij kijkt me met grote ogen en een opengevallen mond aan als hij wijst naar alle auto's, scooters, fietsen en andere voertuigen die langs de weg en in de voortuin tussen mijn moeders paprikaplanten staan.

Ik knik en haal diep adem.

'Ga maar naar boven, ik regel het hier beneden.' Hij legt zijn handen op mijn schouders en schud me even door elkaar. 'Het komt goed, oké.'

'Oké.' Ik knik en loop de trap op, maar ga op de bovenste trede zitten zodat ik niet opval maar toch alles kan zien.

Het eerste wat hij doet is naar de boxen lopen, om deze vervolgens uit het stopcontact te trekken.

Jammerende geluiden volgen als het stil valt en er alleen een luide piep in mijn oren achterblijft.

De discolampjes blijven zielig doordraaien en ik zie dat er een aantal gevulde bekers naar mijn vader worden gegooid.

Hij negeert het en gaat op een van de boxen staan. 'Allemaal naar buiten, voor ik de politie bel. Het feest is voorbij.' Schreeuwt hij.

Een aantal scheldwoorden vallen, mensen rollen hun ogen en de meeste vertrekken naar buiten, maar een aantal blijven achter.

'Jullie ook.' Zegt hij, de dronken-bank-jongens en meisjes aankijkend.

'Wie neem je daar voor mee dan.' Zegt de je weet wel jongen brutaal, wankelend loopt hij op mijn vader af, die hem bij zijn leren jasje vastpakt.

'Kom op, naar buiten, alle vier.' Hij duwt ze stuk voor stuk richting de hal en drijft ze daarna naar buiten.

Hij loopt door richting de tuin waar ik door het raam alles kan volgen.

Alaina ligt languit langs de vuurkorf waar nog steeds van alles in wordt gegooid en hij springt er direct tussen.

Schreeuwend jaagt hij iedereen weg, met tussen door iemand die hij van een stoel of bankje af moet trekken, zoals Yumi en Chris die nog steeds zoenend tegen de muur staan geplakt, of Mabel die allerlei bekers huilend achterover blijft gooien, of vriendinnen van Alaina die dronken door het huis lopen en overal tegen aan stoten.

Als iedereen het huis uit is, naast mijn broer en zusje, tilt hij Alaina op in zijn armen en brengt hij haar naar binnen.

Gauw loop ik de trap op en check ik of iedereen uit de boven verdieping is, en naast een heleboel troep zie ik niemand.

Ik open de deur van mijn slaapkamer en zie daar ook gelukkig niemand, terwijl ik mijn vader de trap op hoor komen.

Ik doe de lamp aan en hij tilt Alaina naar binnen waarna hij haar instopt op het bed.

'Dankje.' Zeg ik hem.