Forgotten Feelings || REDNAVEI

22.

'Casey, je hebt al drie ijsjes op, je krijgt er geen meer.' Zeg ik, iets strenger dan de andere tien keer dat ik deze zin aan de vierjarige heb moeten mededelen.

'IJs!' Vangt Otis op en hij slaat zijn armpjes tegen de kinderstoel die nog besmeurd is met de twee ijsjes die hij net naar binnen heeft gewerkt.

'Ik wil nu ijs!' Gilt Casey uit, en voor ik het weet ligt ze krijsend op de grond.

'Casey, je krijgt geen ijsje, zullen we een film kijken? Dat vind je vast leuk!' probeer ik, zo enthousiast als ik uit mezelf kan krijgen.

'Nee!' Gilt ze en ze begint te spartelen op de grond.

'IJs! IJs! IJs!' Gilt de middelste nu en ook hij begint te huilen.

Mijn hemel.

'Otis, nee.' Zeg ik, en ik pak een babydoekje van het aanrecht en haal deze langs zijn mond en handjes, wat de situatie alleen maar erger maakt, waardoor nu aan beide kanten van de keuken gekrijst wordt.

Dan besluit Casey zelf naar de vriezer te lopen en deze open te trekken. Ik ren naar haar toe en sla mijn armen om haar middel waarna ik haar in een soort houtgreep op de grond leg.

'Geen ijs meer. Straks ga je overgeven.' Ik ga op haar zitten, tenminste ze ligt tussen mijn knieën die op de grond zitten, en ze begint hard met haar vuisten op de tegels te slaan. Ook het gegil stopt niet.

Naast het tweestemmige orkest, hoor ik nu ook de babyfoon aanspringen en klinkt er een derde stem bij.

Doordat ik ben afgeleid, wurmt de vierjarige, en vraag me niet hoe, zich uit mijn houtgreep, rent ze naar de vriezer en pakt ze er zo een ijsje uit.

'Rotkind.' Mompel ik binnensmonds, maar ik doe er niets aan. Sterker nog, wanneer Otis zijn stem nog harder en hoger begint te gebruiken, besluit ik hem ook een magnum te geven, waarna het gekrijs abrupt stopt.

Ik haal diep adem, bekijk de situatie, zie Casey kalm op de grond zitten en Otis het ijsje in zijn mond proppen, maar hoor de baby nog steeds huilen, dus loop ik de trap op naar boven, op het geluid af.

In de perfect ingerichte kamer van de baby, die geen benul heeft van wat een fortuin zijn kamertje had moeten kosten, druk ik de lamp aan en loop ik richting het wiegje en til ik het kind op in mijn armen, waarna ik het langzaam begin te wiegen.

Echt, dit gekrijs zorgt ervoor dat ik nooit van mijn leven kinderen meer wil.

Langzaam stopt het gejank en gekrijs en vallen zijn oogjes langzaam dicht, dus leg ik het kind in het wiegje en loop ik terug naar de deuropening om vervolgens het licht weer uit te doen.

Als ik ook maar een stap buiten de deur zet, hoor ik hard gegil en gehuil van beneden. Ik lijk niet de enige te zijn die het hoort, en hoor de baby, die ik net in slaap had gekregen, meedoen.

Ah fuck it.

Ik trek de deur dicht en ren de trap af naar de keuken, waar ik Casey zie huilen, zittend in een plasje kots. Ik heb nog nooit zo graag "Ik zei het toch?" willen zeggen, maar goed, het is een kind van vier.

Nu zijn zusje in de kots zit, wil ook Otis graag mee blèren, en dat doet hij dan ook graag.

'Rustig Casey, het is oké.' Sus ik haar, ondanks dat ik probeer zelf niet over mijn nek te gaan. 'Kom maar, ik doe je wel in bad, het komt allemaal goed.'

En voor ik het weet hangt ze met haar ondergekotste lichaampje aan mijn nek, in plaats van dat ik haar aan de hand naar de badkamer had kunnen nemen.

'Ik moet weer.' Zegt ze dan.

'Wat moet je weer?' Vraag ik, en ik vouw mijn armen langs haar lichaam en til haar op, om richting de badkamer te lopen, tot ik me besef wat "Ik moet weer" betekent.

Een volle lading kots valt over mijn lichaam, het warme goedje ontmoet door de kleding mijn huid en de zure geur komt in mijn neusgaten terecht.

'Fuck.' Mompel ik.

Toch houd ik het kind vast, loop ik richting de badkamer en zet ik haar in het bad. Ik zet de kraan aan, en geef niets om haar kleding die toch al vies is.

Vervolgens ren ik richting de wasbak en schraap ik de maaginhoud van mijn lichaam af, wat daar met een plons terecht komt.

Als herinnering dat er nog meer kinderen zijn, begint Otis nog harder te gillen dan voorheen, en weet ik niet meer wat ik moet doen, terwijl ik hier nog steeds in kots kleding sta.

'Nergens heen gaan.' Zeg ik tegen Casey, ik loop richting de keuken, pak Otis uit de kinderstoel, die dat natuurlijk helemaal niet wil wegens mijn kotskleding, en neem hem mee naar de badkamer, waar ik hem op de grond zet en een badeend in zijn handen druk.

In een handbeweging trek ik mijn shirt en hemd van mijn bovenlichaam en gooi ik deze vol walging op de grond, waarna ik in mijn, gelukkig nog droge en intacte, bh Casey help haar kleding uit te trekken zodat ze rustig kan badderen.

'Mag ik water?' Vraagt ze, nog steeds tranen over haar wangen stromend.

Ik knik, pak een glas van het kastje en vul deze met kraan water, waarna ze deze gulzig, maar met een pijnlijk gezicht opdrinkt.

Nu ik de kinderen in een ruimte heb, besluit ik met nog steeds volle paniek en stress in mijn lichaam, richting de huistelefoon te lopen.

Wie ga ik bellen? Pap? Genesis? Nee. Die komen direct naar huis. Naast dat dat minder geld oplevert, voel ik me dan ook een loser.

Mam? Nee. Die haat deze kinderen en laat ze waarschijnlijk verdrinken.

Brett? Nee, das raar.

Al? Chris? Nee, gats. Dan krijg ik de rest van mijn leven te horen over mijn kotskleding.

Yumi woont hier heel ver weg en Mabel mag waarschijnlijk niet eens van haar ouders.

Ah fuck, fuck, fuck.

Toch besluit ik naar huis te bellen en hoor ik na een aantal keer overgaan Chris zijn stem door de luidspreker.

'Hallo met Christopher?' Zegt hij netjes.

'Chris. Help.' Zeg ik alleen maar, om me heen kijkend. Naast de kotsvlek op mijn schoenen, ligt ook de hele vloer onder.

'Wat is er?'

'Casey heeft over me heen gekotst en alles is een chaos en iedereen huilt en ik weet niet wat ik moet doen.' Ratel ik.

'Ja dag, jij wil oppassen, zoek het zelf maar uit.' Bromt hij, en voordat hij ophangt zeg ik het domste ooit.

'Laat Rory maar komen dan.'