Forgotten Feelings || REDNAVEI

19.

Mijn mond staat nog steeds wijd open.

Wauw. Wat een huis.

Van buiten zag het er al modern en chic en groot en luxe uit, maar van binnen is het nog erger.

Alleen maar wit, zwart en af en toe een plant.

Alles is strak en netjes en ziet er uit alsof het een fortuin heeft gekocht, en dat is dan alleen nog maar de hal.

'Rory? Ben jij thuis, schatje?' Klinkt de stem van een vrouw met een Pools accent, tenminste ik denk dat het Pools is, zou dat zijn moeder zijn?

Een mollige dame in een blauw jurkje en daarover heen een wit schort, komt met wijde armen de hal binnen gelopen en blijft staan als ze mij ziet. We bekijken elkaar even.

Als zijn moeder een schoonmaker van beroep is, zouden ze niet in zo'n groot huis kunnen wonen.

Hebben ze dienstmeisjes? Oh mijn god, waarom chillt mijn broer dan in hemelsnaam met zijn vrienden in ons huis als het er hier zo uit ziet én er een dienstmeisje, of dienstdame in dit geval, is?

'Anna, dit is Odette, Odette dit is Anna.' Rory gaat met zijn hand wijzend van de dienstdame naar mij en weer terug naar de dienstdame.

Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht en ze doet een stap naar voren om met haar beide handen de mijne te schudden.

'Jij bent Rory's vriendinnetje? Zo leuk!' Roept ze enthousiast uit, 'Ik heb appeltaart gemaakt. Kom mee naar keuken.' De slaat haar arm om me mee en drukt me naar voren, richting de keuken denk ik, haar andere arm slaat ze om Rory heen en ook die harkt ze op deze manier naar voren.

Ik loop mee de keuken binnen waar het precies zoals ik had verwacht dezelfde moderne en luxe stijl is als de hal met al dat wit en zwart.

De geur van vers gebakken dringt mijn neus binnen en ik zie op het aanrechtblad van het kookeiland een grote ronde appeltaart op de schaal staan.

'Geef mij jullie jassen maar.'

Zonder dat ik überhaupt mijn jas uit heb kunnen doen heeft ze deze al van mijn lichaam getrokken en loopt ze ermee weg.

Pas als ze helemaal uit het zicht verdwenen is, keer ik me tot Rory en kijk ik hem met grote ogen aan. 'Je hebt een dienstmeisje?!' Sis ik vol ongeloof.

'Huishoudster.' Verbetert hij mij. 'Mijn ouders hebben geen tijd om het huis schoon te houden, de wassen te doen en eigenlijk gewoon een huishouden te runnen.'

Ik vorm mijn mond tot een cirkel, ik weet niet echt wat te antwoorden. Vind hij het erg dat zijn ouders daar geen tijd voor hebben of boeit dat hem geen flikker? Ik zou het geweldig vinden, zo'n leeg huis en een gezellige dienstdame.

Uit een van de lades, die automatisch open schuiven als hij zijn hand erlangs zwaait, pakt hij een scherp mes en deelt hij de taart in vieren.

Ik volg zijn bewegingen met mijn ogen, ga op een van de barkrukken aan het kookeiland zitten en blijf hem zwijgend bekijken.

'Wil je wat drinken?' vraagt hij, als hij met zijn rug naar me toe staat en uit een van de keuken kastjes twee borden pakt.

'Doe maar wat jij doet.' antwoord ik, wacht. Wat als hij een energydrinker is. Of koffie.

Hij kijkt me met gefronste wenkbrauwen over zijn schouder aan en lacht even. 'Klinkt obsessief.'

Ik rol mijn ogen even. 'Nee ik dacht, dan hoef je niet alles op te noemen...'

Als antwoord trekt hij zijn wenkbrauwen alleen maar hoger op.

'Laat maar.' Zucht ik en ik wuif mijn woorden weg, waarna ik om me heen kijk om het huis nogmaals te inspecteren.

Alles glimt gewoon omdat het zo schoon is, en ook is nergens een verdwaald meditatiekussentje te vinden.

Voor me zet Rory een glas cola en een bord met daarop een mega stuk appeltaart voor mijn neus neer.

'Ik dacht dat je vond dat ik te dik was?' Zeg ik spottend, het vorkje van het bord pakkend en deze in de appeltaart prikkend.

Hij zwijgt even en ik zie hem mijn lichaam bekijken. 'Valt wel mee, lijkt alleen zo omdat je klein bent.'

Ik denk niet dat dat zo veel beter is.

Toch neem ik een grote hap en geniet ik van de heerlijke appeltaart.

'Wil je praten over..' Hij weet zelf niet waarover, maar ik snap waarover hij bedoelt.

'Over het feit dat ik net van huis weg wilde lopen?' Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Sure.'

'Oké.' Begint hij, al weet hij denk ik niet waar te beginnen, en hij schraapt zijn keel even, waarna het stil blijft.

We kijken elkaar even aan en ik lach even om vervolgens mijn ogen weg te rollen.

'Als ik jou was zou ik nog even oefenen voor je therapeut probeert te spelen.'

Hij lacht even en schud dan zijn hoofd. 'Sorry.'

'Waarvoor?' Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan.

'Alles?' Hij kijkt me vragend terug aan. 'Het proberen aandacht te zoeken door middel van mijn acties.'

Wow.

'Jaja.' Ik lach hoofdschuddend en neem nog een hap van de appeltaart, om hem vervolgens kauwend aan te kijken.

'En je telefoon natuurlijk.' Voegt hij eraan toe, waarna hij diep adem haalt. 'Ik dacht, stoere chick, kunnen wel vrienden worden enzo.'

Ik kijk hem afkeurend aan. 'Jaja, je denkt dat je vrienden wordt door meisjes te "plagen"?' Ik went mijn hoofd van hem af. 'Bij al die sletjes werkt het misschien, maar bij mij niet.'

'Welke sletjes?' Vraagt hij verbaasd, hij kijkt me mij dit keer met gefronste wenkbrauwen aan maar ik blijf stug naar mijn bord staren en de taart porren.

'Al die meisjes die geilen op je aandacht.'

'Iemand is jaloers?' Zijn ogen worden groot en een geniepig glimlachje ontstaat op zijn mond.

'What the fuck, dude.' Ik kijk hem geïrriteerd aan. 'Beetje aardig lopen doen, maar eigenlijk ben je gewoon net zo'n zak als mijn broer.'

'Wat heb ik nou weer misdaan?' Hij gooit zijn handen, geïrriteerd, in de lucht.

'Voor jou is het toch ook een sport? Nummers fixen en "chicks" in je bed krijgen? Wat dacht je? "Oh Odette ziet er uit als een makkelijke prooi, laat ik die even rond mijn vinger binden?"' Brom ik, ik sta op en zet mijn handen in mijn zij.

'Wat? Nee!' Roept hij verbaasd uit. 'Ik ben echt niet zo, ik bedoel, ik wil jou niet eens in mijn bed!'

'Nou! Mooi! Ik wil jou ook niet in mijn bed!' Roep ik terug en ik vouw mijn handen over elkaar en knijp mijn ogen tot spleetjes.

'Mooi!' Roept hij daar instemmend op terug.