Playful Beats of Heart (Metro Series #1)

Chapter 7: No

Straight three days na ako dito sa bahay. And when I said 'straight' is as in walang labas labas. No parties, no hang-outs, at kahit light lang na gala ay wala.

Not that I'm complaining. Choice ko rin naman na hindi lumabas ng bahay. I know this may sound odd, but even to myself medyo weird ma feel na hindi ako masyadong hype sa mga lakad at ganaps sa social life ngayon.

Dagdagan pa na may mga sariling lakad rin naman ang mga circle ko. Don't get me wrong alright, I also have friends outside from my circle, pero kasi malalaman at malalaman mo talaga kung totoo ba sila for you or not.

Addie is in a out of town and Yao's probably busy with his new girl. As if naman magtatagal iyan, knowing our boys? Hindi na talaga ako magugulat. Sina Avier naman at Kit ay pre-occupied na naman sa pareho nilang hilig and at the same time 'past time' nila, at 'yon ay ang pag mo-motor. The first time I tried it, nagustuhan ko rin naman. But that was my first and last try, para kasing hihimatayin si Mommy nang malaman niyang nag motor ako 'nun.

Even Kuya Austin and his pips, ganyan rin ang hilig. One time, nagulat na lang kami na nag road trip sila from here to Isabela. Mind you, that was a seven and a half hour of driving. Worth it naman daw sabi ni Kuya dahil may mga views silang dinaanan at na discover.

I don't want to think anything about him. I even try to avoid my own brother, para kahit ni isang possible chance na maisip ko siya ay hindi mangyari. But I guess, we really can't run from the things that it haunts us. Lalo na pag may mga connections ang bagay o tao na 'yon sa palibot at sa buhay natin.

This is also one of the reason why I've been just staying here inside of our damn house. Iniiwasan ko ang mga posibleng pagkakataon na makaharap at makita ko si Calvin. Ayaw ko man aminin, pero 'yan ang totoo. Because that night when he texted me, doon lang talaga nag sink-in sa utak ko ang mga consequences ng pagiging reckless ko sa game!

Dahil bukod sa napahiya ako, ay hindi ko rin talaga matanggap na natalo ako sa larong ako mismo ang gumawa at may pa deal deal pa akong nalalaman! Damn it, how I could be so really reckless. And now, ako pa talaga ang may utang sa lalaking 'yon.

Kaya imbes na problemahin at mag pa ka stress sa mga nangyari ay inabala ko na lang ang sarili sa pag pipintura. Now that I'm done with my third canvas, gagawa ulit ako so technically ay araw araw kong natatapos ang kada isa. This is my fourth one for today. How productive, sana lang talaga ganito ako araw-araw.

I always do my paintings inside of my room. But today I've chose to paint here outside, pumwesto lang ako sa tabi ng pool. Doon nga lang sa medyo hindi tama ng init na side, kung saan malapit lang sa glass door ng bahay namin.

It's still early in the morning, siguro ay mag na-nine a.m pa lang.

At hindi pa ako naligo, I don't have any plans for today naman so I didn't mind.

Kaya hindi na rin kataka taka ang ayos ko ngayon dito. I am only wearing a retro grey gym short and just my favorite white printed musclee tee. Hindi na rin ako nag abala mag suot ng bra dahil wala rin namang tao dito. Isa pa ay, iyan na nga lang ang mga chances natin to feel better. Iyong parang walang masikip at makakahinga ka talaga ng maluwag.

Sabi pa kasi ni Manang ay mukhang nag gym na naman daw si Kuya, kaya ako lang talaga naiwan dito. And as usual, my hair is in a messy bun again. I like it more this way dahil visible na visible kasi 'yong mga ear piercings ko. I look my self on my camera, kitang kita iyong helix pierced ko! Taray!

I crinkled my nose before I put my paint brush down. Siguro ay mag tatatlong oras na akong naka babad lang sa ginagawa.

Kinailangan ko pang tumayo galing sa wooden chair para matignan lang ang medyo patapos na, na painting ko para sa ngayong araw. It's a painted image of a broken hand wrist. The story behind of it is like anticipating the sorrow of every actions that we'd take and the agony after we may got hurt because of our ownselves too.