Playful Beats of Heart (Metro Series #1)

Chapter 24: Atty.

I feel so numb and weak. I feel like I am too tired to even move a bit or even just to open my eyes. Mabibigat ang aking talukap, parang hinihila ulit ako pabalik sa mahabang tulog kaya hindi ko magawang dumilat ng tuluyan.

I tried to stretched my fingers but I just couldn't do it. It made me scared a bit but the familiar voices I've heard relax the tensed senses of mine.

Tulog ang aking mga mata pero parang nakasilip ang aking diwa para marinig ang pamilyar na boses na sunod-sunod ang pagsinghal o kung hindi man ay ang pag sigaw ng kung sino.

As I continue to try my best to open my eyes, the more I feel like I am back to square one again. Parang kapag sinusubukan kong magising ay mas lalo akong hinihila ng pagod. And so I let my physical strength to sleep, but not my inside senses.

"Jesus Drohelio! Austin! How did this happen to Draia?!" boses ni Mommy?

"Why did it need to be happen?! Paanong nangyaring nandoon siya sa karera at nasangkot sa mga nagdo-droga?!" hindi ko maintindihan ang sunod-sunod na singhal pero alam kong si Mommy nga iyon.

"Austin! Paano nangyari ito sa kapatid mo?! Bakit ngayong may kinakaharap na malaking problema ang mumunting negosyo natin ay sumabay pa ito! And I just... I just couldn't believe that my own daughter took a drug while doing a stupid race!

"Australia, calm the fuck down! For God sake, your daughter is resting!"

"How can I calm down, Drohelio?! Aren't you worried and threatened?! Nasangkot sa drag race ang anak mong babae! Ngayon ang negosyo naman natin ang tinitira ng mga politikong iyon! And I'm sure it has something to do with our daughter again!"

"Mom, stop it," I heard Kuya Austin voice too! Nasaan ba ako?

"Dad's right. Let's just wait for Draia to wake up. We'll need her side and reason. For now, let's just take care of her. I'll do something about the business. Susubukan kong gumawa ng paraan para maayos-"

"Don't just try it! Gawin mo kung ayaw niyong pulutin tayo sa putikan at basurahan pagkatapos nilang mag tagumpay sa pag sabotahe!"

"Austin... make some calls. Try to reach out about your friend too. Alamin mo ang lahat dahil alam kong hindi lang ang mga Palmes ang may kinalaman dito," ani Dad sa matigas na boses.

Ilang beses ko pang sinubukang gumalaw o kahit dumilat man lang pero tila kay bigat talagang gawin. Hanggang sa sinakop na naman ako ng walang katapusang pagod at tuluyan ng inanod ng dilim. Dilim at katahimikang ako lang yata ang nakakaranas.

"Yes dad." tanging nakaya ng sarili kong marinig.

Sa sobra ko sigurong panlalaban sa dilim ay parang kusa na lang din silang umalis. Kusa na lang silang nagpalamon sa liwanag na patuloy kong pinaglalaban.

With my undeafeting sleepy and heavy eyelids, I manage to open my eyes slowly. Sinag ng kung ano ang tumama sa aking mata na kinailangan ko pa ulit pumikit ng mariin dahil sa sakit ng pag ka tama.

Where am I? Bakit pakiramdam ko ay nakahiga lamang ako ng buong mag damag?

A hazy and blurry version image was the first thing I saw. Isang likod ng babae sa di kalayuang mesa ang naaninag ko. I tried to get up more to make sure who it was but I failed. Sapo ko ang noo dahil sa biglaang pag-ikot ng aking paningin.

Hindi ako tuluyang makabangon kaya pabagsak ulit akong humiga. I then felt something on my wrist- it was like a rope.

Kunot noo kong inangat ang palapulsuhan para makita ang isang transparent na naka tali sakin.

Wait. Is this a dextrose?! Indeed, it is! Oh my god! Nasa hospital ako?! Ano nga ang nangyari at bakit nandito ako?!

Sinubukan kong alalahanin kung saan ang huli ko bago ako napadpad dito. Pinikit ko ang mga mata habang unti-unting inalala ang mga nangyari bago ang lahat.