Playful Beats of Heart (Metro Series #1)

Chapter 17: Cheerless

He didn't respond on what I want him to do. But surprisingly though, he did anyway.

I really can't help but notice how his arms and hands are always showing some veins at parang naninigas iyon kapag sinusubukan niyang kumuha ng pwersa para sa pagpapaputok.

He's still in his last year in college but there's really an angst and look about him that can make you feel things such... something?

In silence, I can see and say his sincerity and seriousness in this hobby of him.

Nakita ko rin naman na seryoso nga siya pagdating sa mga bagay bagay, kahit sa simpleng pag mo-motor at kahit sa kung ano man.

Likod niya ang tanaw ko kapag nagsisimula na siya. At palaging ganoon ang eksena sa araw araw naming pagsasama at sa mga sumunod pa na isang linggo.

Araw araw niya na akong sinusundo simula nung unang punta namin sa E Rodriguez.

Funny how I find it boring at first, pero 'di ko inakalang nandoon ako araw-araw, walang palya, na kasama siya.

Tinuturuan niya 'ko, pero masasabi ko namang fast learner ako dahil mga dalawa o tatlong araw ay hinayaan niya na ako at sabay na kami minsan sa pagtira ng target.

Ganoon ang ganap ko sa buhay ngayon. Dadating siya sa bahay bago mag tanghalian at sinusundo ako.

He always find a resto and stop there for us to eat our lunch first, before we proceed to our usual simple long day ahead.

And ofcourse, there are some time that I really can't just help but to tease him. My normal thing to do whenever I'm with him. Hindi na yata mawawala sa kalendaryo ko 'yon, eh.

But, if I'm not in the mood, pinapabayaan ko lang siyang magkaroon ng tahimik na araw. Then, if whenever I am hype and got some chance to do it, hindi ko pinapalagpas iyon.

Katulad na lang ngayon.

The thin girl waitress was trembling when she handed the menu to us.

I raised my brow and secretly smirked when she stuttered everytime she open her mouth to say a word.

"I'll just be b-back for your final orders p-po," awkward siyang nakatayo sa gilid namin at naka attire na korean style uniform.

Minu-minuto niyang sinusulyapan ang kasama ko ngayon na nakatingin lang naman sa menu at naka kunot pa ang noo.

I clear my throat. Para naman ma alala niya na nandito pa 'ko. Mukha kasing naka kay Calvin lang ang mga mata niya eh.

"We will just call you," I politely smiled.

Tumango naman si Calvin at binalingan niya ang waitress na agad yatang na mula at kita ang pag papanic sa mukha.

Gosh! She's too obvious.

"Thank you," dugtong ni Calvin sa sinabi ko.

Hindi naman nagtagal ang tingin niya dahil bumaling na siya sakin at tinaasan ako ng kilay.

Tinignan ko ulit ang waitress at nakita kong kumurap kurap muna siya.

"Si-sige po..." she step backward at kumaripas na sa pag alis sa table namin.

Sinundan ko siya ng tingin at nakita kong dumiretso lang siya sa counter, mukhang hihintayin nga talaga ang order namin at sisiguraduhin niyang siya talaga ang kukuha at maghahatid dito.

"I think she likes you," I pointed out.

We're currently having our lunch inside this korean resto at ibang crew ang naglapag ng utensils sa harapan namin.