Playful Beats of Heart (Metro Series #1)

Chapter 11: L.U

Ilang minuto pa kaming nandoon para pagmasdan ang papalubog na araw. Magkasama at masisinsinang nag-uusap sina Kuya sa kabilang gilid. Kami naman ng mga kaibigan ko ang magkasama at nagbibiruan.

Wala man lang naging tanong si Kuya sa akin, siguro ay mamaya pa 'yong intriga niya kung bakit ako sumama dito.

But, in the end, Avier and Kit decided to go already. Ayaw na kasi nilang mag paabot pa ng dilim.

Naka sandal lang ako sa motor habang tinitignan silang nag papaalam sa mga kaibigan. Isa-isang nag apir ang kaibigan ko sa barkada ni Kuya. Kunting tawanan at kwentuhan pa ang ginawa nila bago napatingin si Kuya sa banda ko.

He didn't say any word, tinitignan niya lang ako ng usual look na parang mamaya ako sa kanya. Nagkibit balikat ako. Wala naman kasi akong ginawang masama, so I shouldn't really be guilty.

And for all I know, they're just all worried sick everytime I'd try to drive a motorbike.

Napatingin ako kay Calvin na seryoso lang sa lahat ng pagkakataon. Nag-uusap lang naman sila ng mga tropa niya pero mukhang galit pa talaga ang mukha.

He's so serious and composed. Simple lang siyang tumatayo at naka tingin lang sa view. Ngingiti kapag nag katuwaan pero madalas palaging naka baluktot ang kilay. Suplado.

Narinig ko na ang tuluyan na pagpapaalam ng mga kaibigan ko. Mauuna sina Kit at sasama ako sa kanila sa pagbalik, mukha kasing wala pang balak sina Kuya.

The afternoon gloomy wind blew. Mabigat sa tenga dahil nasa tuktok at malawak lang kami ng kapatagan at ang naglalakihan pang mga windmill ang nakapalibot.

Umayos na ako nang papunta na sina Kit sa banda ko, kung nasaan rin ang mga motor nila.

"Mauuna tayo. Susunod na lang yata sila," Avier said. Kit immediately nodded and proceed to his bike.

Kinuha ko naman ang helmet at humarap na sa sasakyan. Napalingon lang ulit ako nang narinig ko ang mga malakas na tawanan sa kina Calvin.

Nakita ko siyang tumingin sa banda ko, pero hindi niya iyon tinuloy. He didn't even glance at me and then he instantly looked away.

I wrinkled my brow and blinked twice. I've felt something strange but I need to disregard it. Hindi ko maintindihan kung bakit nakakairita iyon.

Naiirita ako na parang sinasadya ni Calvin na hindi man lang ako tignan. Na parang wala ako dito! Kanina pa siya umaakto na parang hindi niya ako nakikita!

But, what now right? Ano ngayon sayo, Draia?

Iritado kong sinirado ang jacket at agad ko nang nilingon ang dalawa na nag hahanda na para umalis. Titingin sana ako sa kapatid para makapag paalam pero narinig ko ang pinag uusapan nila.

"I can't to wait witness this sunset on La Union too," Kent chuckled as he scanned his shot on his dslr. Nasa gilid na ako ng motor at sasakay na sana nang narinig ko 'yon.

I turned to them. I slightly took a step forward and I crossed my arms on my chest. Sakto lang akong tumigil para marinig nila ako.

"You all going?" they immediately turn their head on me. Si Kuya ay umayos nang tayo at tinanggal ang pag krus ng kamay sa dibdib. Hindi yata inasahan ng iba ang pag tanong ko.

"Yeah," si Kuya ang sumagot. I pursed my lips and slowly nodded. Pinaglaruan ko ang susi at bumalik na sa motor. Sumalampak ako doon at diretsong tinignan si Calvin na ngayon ay kaharap na rin ang sasakyan at inaayos na rin ang helmet. His serious hard face and clenching jaw is very evident.

Tignan natin kung hanggang saan aabot ang pag iwas mo, Calvin.

I raised my brow. Kinuha ko ang cellphone sa bulsa at agad nag type doon para mabasa ng lahat.