ÖZEL ALTINTAŞ KOLEJİ

1.Bölüm: Görüşürüz Canım Antalya'm

Multimedya da Ada Akar var.

"Ada hadi kızım ikinci gelişim kalk artık" annemin sesiyle gözlerimi açtım. Yanımda ki telefona uzanıp saate baktım.7:30 du okula geç kalıyordum.

Hemen banyoya geçip rutin işlerimi hallettim aşağıdan annemin bağırışını duydum:
"Kızım okula hazırlanma aşağı gel sana bir şey söyleyeceğiz" şaşırmıştım ne söyleyeceklerdi acaba.

Hemen üstümde ki pijamalarımdan kurtulup kot şort ve üstüne siyah kısa tişört giydim. Spor ayakkabılarımı da ayağıma geçirip hemen odadan çıktım. Merdivenlerden inerken her zaman ki sakarlığım tuttu ve merdivenden düştüm.

"Seninle bir gün anlaşacağımıza inanıyorum merdivenciğim" gerçekten her seferinde düşüyordum.
Annem "merdivenle konuşmayı bırakta gel artık" dediğinde yerden kalkıp masaya oturdum babama"günaydın" dediğimde elinde ki gazeteyi bırakıp o da "günaydın" demişti.

Babam "kızım seninle konuşmak istediğimiz bir konu var" dedi. Yüzü kasılır gibi oldu.

"Evet babacım sizi dinliyorum"
Babam " benim işlerim yüzünden İstanbul'a gitmek zorundayız kızım" dediği an:

"Olmaz ben gelmem" dedim. Burda ki okulumu, arkadaşlarımı, yaşantımı bırakıp kesinlikle İstanbul'a falan gidemezdim. Ama görünüşe göre yapacak bir şeyim yoktu.

Annem "kızım anlıyorum ama gitmek zorundayız. Babanı zor durumda bırakma lütfen" dedi ve nefes alıp devam etti "kahvaltını edip arkadaşlarınla vedalaş hayatım. 2 saate çıkacağız" dediğinde tüm iştahım gitmişti. Ayağa kalkıp odama çıktım. Çanta mı alıp aşağı indim. Tam kapıdan çıkarken;

Annem " kızım bir şey yemedin" dedi iştah mı bıraktınız.

"Yemiyeceğim arkadaşlarımla yerim. Siz yiyin" diyip çıktım.

Arkadaşlarım yani Alya, Işıl, Derin, Doruk ve Pamir okuldalardı. Tahmin ettiğime göre babam bu okulumda ki kaydımı aldırmıştır.

Okula doğru yürümeye başladım. Ben onlardan nasıl ayrı kalacaktım. Bir gün ayrı kalamazken bir şehir uzakta nasıl dayanacaktım. Okula geldiğimde her zaman ki yerimizde oturuyorlardı. Benim geldiğimi görünce;

Derin " Hoşgeldin kuzum"
"Hoşbuldum, napıyorsunuz bakalım" dedim
Pamir "her zaman ki biz işte oturuyoruz. Sen niye üzgünsün böyle" diye soru yöneltti.

"Size bir şey söyleyeceğim. Ben gidiyorum" dedim.

Alya "ne demek gidiyorum, nereye gidiyorsun?"
"Babamın işleri yüzünden İstanbul'a tanışınıyoruz" dedim üzüntülü bir sesle.

Doruk " ya bizi bırakıp gidiyor musun şimdi" dedi yol boyunca tuttuğum göz yaşlarım bunu söylemesiyle aktı.

Işıl "üzülme ya sen gelirsin ziyaretimize biz geliriz üzme kendini bu kadar. Hem telefon diye bir şey icat edildi konuşuruz" grubumuzda ki en zeki ve en düşünceli kızdır Işıl.

"Biliyorum ama ben sizden bir gün ayrı kalırken bile özlüyorum, şimdi napıcam" dedim.
Pamir hemen kollarını bana sardı. Hepsi en yakın arkadaşlarımdı ama Pamir'le başkaydık. Bu aşk ya da sevgi değildi. Nedense başım sıkıştığı an ona koşardım, bana hep en zor günümde o yanımda olurdu. Bunu diğerleri de biliyordu o yüzden kıskançlık yapmıyorlardı.

Pamir'in sarıldığını gördüklerinde hepsi teker teker sarılmışlardı. Daha fazla orda durup kendimi ve onları üzmek istemediğim için;

"Neyse ben artık gidiyim zaten 1 saate çıkıcaz yola görüşürüz" diyip el salladım. Aynı şekilde onlarda 'görüşürüz' diyip el salladılar.

Eve doğru yürümeye başladım hala ağlıyordum çok üzülmüştüm ama üzülmem hiç bir işe yaramayacaktı.

Eve geldiğim de herkes hazırlanıyordu. Annem ve babam arabaya bavulları koyuyorlardı. Hemen yukarı çıkıp kendi bavulumu hazırlamaya başladım. Kapım çaldı;

Deniz " ablacım iyi misin" ah sevgili kız kardeşim benden bir yaş küçük ama bana abla demeyi çok seviyor.

"İyiyim birtanem, gel" dedim ve yanıma gelip bana yardım etmeye başladı.

"Arkadaşlarınla vedalaştın mı bakalım" diye bir soru yönelttim benim kadar o da çok üzülüyordu ama anneme ve babama hiç yansıtmıyordu. Her seferinde bir şey olduğu zaman anneme değil ilk bana gelirdi bu huyunu çok seviyordum. Sanırım insanın kardeşi olması mükemmel bir şeydi.

Deniz "evet vedalaştım,sen"
"Ben de. Şu an çok üzülüyorsun biliyorum, benden bir şey kaçmaz biliyorsun" diyip güldüm o da güldü. Kocaman sarıldım.

Annem "kızlar hazır mısınız?" Dediğinde Deniz'le birbirimizden ayrıldık ve son kıyafetlerimi koyup fermuarı çektim.

Deniz "hazırız annecim" diyip anneme bir öpücük bıraktı.

Annem "hadi babanız bekliyor hızlı olun"dedi ve odadan çıktı.

Ben de son hazırlıkları yapıp odanın kapısını açtım. Dışarı çıkmadan son bir kez odama baktım. Bomboş bir oda...

Aşağı indiğimde herkes beni bekliyordu. Son kez eve bakıp kapıyı çektim ve hızla arabanın yanına gittim. Arabaya yerleştiğimizde hareket ettik.

Ve canım Antalya'm görüşmek üzere.

******

Merhaba ilk defa kitap yazıyorum, o yüzden acemi olabilirim.

Lütfen kötü de olsa Kitap hakkında ki görüşlerinizi yazın.

Lütfen emeğe saygı verip yuldıza basalım.😊

❤️❤️❤️