Nowhere To Hide

CHAPTER 05

BLISS

IT'S BEEN three weeks since the RV30 virus started invading the Philippines. Hindi lang sa buong Pilipinas, kundi sa buong mundo. And the most recorded cases were in China and Japan. Pumapan-lima naman ang Pilipinas. And it is really alarming. Wala pang natatagpuang lunas para dito. Even the researchers find it difficult to find the appropriate cure for the virus.

Ang mas nakakabahala pa dito ay hindi talaga napipigilan ang sakit. We tried using  different medicines, baka sakaling makapagpabawas man lang ng kahit ilang porsyento sa epekto ng sakit sa katawan ng tao. But we failed. Nagtry din kaming tumanggap ng mga infected dito sa hospital at sinubukang gamutin, but we failed again. Marami na ngang mga doctor at nurse ang namatay dahil sa pagpapasok namin ng mga infected sa hospital.

The Government suggested burning the body of those infected. Pero alam niyo ba ang nangyari? Hindi sila nasusunog. Ni hindi manlang ata tinatablan ang mga balat nila ng apoy. Iyon kung buhay pa sila, hindi talaga sila tinatablan ng apoy, but they can be eliminated by just killing them. Using high-tech armors or even the simplest one. Saka na nawawala ang kanilang immunity sa init kapag patay na sila.

Walang choice ang gobyerno kundi ang Total Lockdown ng buong bansa. Bawal lumabas dahil nagkalat na ang mga infected. Hindi rin naman sila mapipigilan. Kaya't ang tanging magagawa na lamang ng mga taong natitirang buhay ay paupahin ang delubyo. Hayaan ang mga Infected na magpatayan. Katulad nga ng dating discussion ni Dr. Guerrero, pinapatay ng mga infected ang makikita nilang tao, even the infected ones also. Meron ding pinapatay nila mismo o kinakain nila ang mga sarili nila.

And the only solution is to wait. Hantaying humupa ang delubyo. Kapag wala ng makapitan ang virus ay tiyak na hindi na ito kakalat. Hindi rin kasi ito airborne. At naipapasa through close contact. And for the case of this virus, mostly, through saliva siya naipapasa ng infected sa isang close contact na tao. Because the body of those infected produces more saliva. Para silang asong nauulol.

Sigurado akong ang mga most vulnerable sa sakit ay ang mga mahihirap. Mostly kasi sa kanila ang pinakamadaming infected. Mabilis na kumalata ang virus dahil sa kanila, lalo na sa mga squater areas. Pero hindi din naman natin sila masisisi. Hindi rin nila ginusto ang malagay sa ganung estado ang mga buhay nila. And I'm sure halos mga mayayaman ang makakasurvive. Paano ko na sabi? They have enough money to migrate. Kung madami na ang infected dito pwede lang silang pumunta sa ibang bansa. O, magpalipat-lipat ng lugar. Sila rin ang may enough supply ng pagkain. At may magandang matataguan of course. See the difference?

Samantalang kami, mga natirang doctors and nurses na naabutan ng totally lockdown ay ginawang bahay ang Morris Hospital. Mabuti na lamang ay may mga supply pa kami ng pagkain. At hindi rin putol ang linya ng tubig at kuryente kaya medyo hindi pahirapan ang pansamantakang paninirahan namin dito. May mga natira ding pasyente sa hospital na inabutan ng Lockdown kaya katulad namin, stranded din sila dito.

"Dra.Bliss, are you with us?"

Napabalik naman ako sa wisyo.

"Yeah, yeah. Continue," utos ko kasabay ang pag-ayos ng upo.

We're in the faculty room again. Dito ang pinaka-safest area para sa amin. Wala lang. Siguro dahil masyadong well-built ang lugar.

Tumikhim naman si Elijah. Siya 'yong nagsasalita ngayon sa harapan namin."So as what I've said, the researchers continously doing thier job. They're still finding the appropriate vaccine for the said virus. And their trying to make a vaccine that is made from the blood of tarsier."

Tarsier?

"Tarsier? Eh, sa Pilipinas lang naman matatagpuan yan ah?" tanong naman ng isang doktor.

Yeah, she's right. Sa pilipinas lang naman makikita ang ganoong klaseng hayop.