✔GORETTIA(NOBELISTA SERIES 1)[R18]

Chapter 3

"Baka 'pag ngumiti ako, makalimutan mo na minsan sa buhay mo ay naging madre ka," I  seriously told Goree. I can see how her face flush when I say those words.

"Pasensiya na,senyorito. Hindi ko lamang mapigilan na isipin ang bagay na iyon," nahihiya nitong wika. I bit my lower lip to supress a smile. She's really cute.

"Teach me how to smile and I will only smile for you."

Lalo namang namula ang pisngi nito. Kung narito ang dalawa kong kapatid, baka kanina pa nila ako pinagtatawanan. I knew Goree since we were in  high school. And i had a thing on her since then. And my brothers knows it. Mabuti na nga lang at may tauhan akong laging nakasunod sa kanya kaya nailigtas ko ang kanyang buhay mula sa kapahamakan.

"Hindi naman itinuturo ang pagngiti, senyorito. Bakit mo pa hinihiling sa akin na turuan kitang ngumiti?" Tumalikod ito. Akala ko ay iiwan ako pero kumuha lang pala ng mug at nagtimpla ng kape.

"You should drink milk."

"I prefered coffee than milk," she answered.

"No. Learn to drink milk, Tia."

She look shock. And I know the reason why.

"A-anong tawag mo sa akin?" nauutal nitong tanong.

"Tia. Isn't your name, Gorettia?" Nakataas ang kilay na tugon ko rito. I love teasing her. Namumula kasi ang kanyang magkabilang pisngi na lalong nagpapatingkad sa may kaputian nitong balat. When was the last time I teased her like this? A decade ago? I lose count.

"Hindi ko maalala na nabanggit ko sa 'yo ang buo kong pangalan, senyorito."

"Do you think, I'll let you stay here without knowing your background? And quit calling me senyorito. It's sore in the ear. It's Francis for you,Tia."

She nod as she avoiding my gaze. Aalis na sana ito nang muli akong magsalita.

"Take your sit and eat with me,Tia. Work can wait."

"P-pero..."

"Eat."

Wala na itong nagawa kundi ang umupo para sabayan akong kumaen.

"Salamat pala sa pagkaing inihanda mo kagabi. I ate a lot. Paano mo nga pala nalaman ang mga paborito ko?"

Napatigil ako sa pagnguya dahil sa naging tanong nito. Ikinunot ko ang aking noo at seryoso itong sinagot.

"Ano'ng pinagsasabi mo? Nagkataon lang na 'yun ang naisip kong ihain. Don't take it seriously, Tia. You might fall."

"Ha? Nagtatanong lang naman po ako at wala naman akong ibang ginagawa o nais tukuyin. Pasensiya na kung nainis kita sa naging tanong ko."

"Iyon na nga. Wala ka namang ginagawa pero bakit hindi mo nalang ako saluhin?"

"Ha?"

"Never mind. Kahit naman ulitin ko hindi mo pa rin maintindihan." Tumayo ako at walang paalam na iniwan ito.

"Magandang umaga Sir Anthon," bati sa akin ni Ka Goryo nang mabungaran ko ito pagkabukas ko ng pinto.

"Good morning, Ka Goryo. Ang aga niyo naman po yatang naparito?"

"Itatanong ko nga po sana kung bibisitahin niyo ang manggahan dahil sa tingin ko ay ilang araw na lamang ang nalalabi  at p'wede na itong anihin."

"Ganun po ba? Hintayin niyo na lang ho ako sa kuwadra at pakihanda na rin ang aking kabayong si Summer. May ibibilin lang ako kay Tia."

Tumalikod ako at muling bumalik sa kusina. Nadatnan ko roon si Tia na naghuhugas ng plato.

"May aasikasuhin lang ako sa manggahan. Ikaw na muna ang bahala dito sa baha."