BFF

1. bölüm

Media : Duru

Selam! Ben İdal. Bu benim ilk kitabım yazım yanlışları olduğunun farkındayım. En kısa zamanda düzenleyeceğim.
Keyifli okumalar^^

İnsan kendi sonunu kendisi getirebilirmiydi?
Nefes nefese kalmış bir şekilde,anlıma tutulmuş olan silahı umursamayıp sadece onu düşünüyordum. Belkilde buradan  çıkamayacaktım- Çıkıp çıkmamak umrumda değildi zaten- sadece o umrumdaydı. Devam edecekmiydi bensiz?
Verdiği sözü yerine getirecek miydi?

Gözlerimi kapattım, ne olacaksa olsundu.
Saniyeler sonra duyabildiğim tek ses,iki el sıkılmış silah sesi ve o metaliksi koku...

Sıçrayarak uyandığımda, gün çoktan aydınlanmıştı. Hala o korkunç rüranın etkisindeydim.Alnımda damlacık şeklinde oluşmuş olan teri elimin tersiyle sildim.komidinin üzerindeki suyu alıp,tek yudumda içmiştim.
Ayağa kalkıp aynanın karşısına geçip yansımama baktım. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözlerim,mor göz altlarımla boş bir şekilde yansımama bakıyorum.

Ben kimdim? Daha iki yıl öncesine kadar her şey çok güzeldi. Sonrası trafik kazası babamı kaybedişim,annemin aklını kaçırması daha 17 yaşında hayata tutunmaya çalışan genç kızdım. Umarım herşey düzelirdi ki bune pek ihtimal veremiyordum mağalesef....

Boş yansımama bakarken,odayı alarm sesi kapladı. Önceden alarm sesi çalsa bile uyanmayan kız,şimdi 7:00'ye kurulmuş olduğu alarma bile yetişemeden uyanıyodu.
Komidin'in üzerimdeki telefonumu alıp alarmı kapatım. Okula gitmek için hazırlanmalıydım ki bu son okula gidişimdi. Hatta bu evdeki son günümdü. Sevinsemmi,üzülsemmi bilemedim. Arkamdan gideceğim için üzülen kimse yok.Öz annem bile başından atmak için türlü yolları ararken başkası beni napsın...

Akmış olan göz yaşlarımı silip nefes aldım. Madem kimse beni umursamıyor bende kimseyi umursamıyacaktım.
Dünden hazırlamış olduğum bavulumu alıp odamdan çıtım. Anneciğim ve biricik üvey babam aşağıda kahvaltı yapıyolardı.
Evet annem, babamın ölümünden bir yıl sonra evlenmişti. İlklerde herşey çok güzeldi yeniden aile olabileceğimizi düşünüyordum ama öyle olmadı. Biricik üvey babam annemle arma girdi. İyice birbirimizden uzaklaştık...
Merdivenlerden aşağıya inip yanlarına gittim. Üvey babacığım kahvesini yudumluyordu. Tabi beni gönderdiği için keyfi yerinde bende ona ve evine meraklı değildim zaten. Tek sorun annemdi. Beni yatılı okula göndermenin mantıklı olduğunu düşünmüştü. Nasıl böyle düşünebilirdi? Ne yapacaktım ben onsuz. Şu anki okuduğum okulda pek başarılı değildim ama bu yatılı okula gitmem için sebeb değildi...

"Duru...duru kendine gel"

Annemin seslenmesiyle kendime gelip bakışlarımı anneme çevirdim.

"Kızım bizde böyle olmasını istemezdik ama şartlar bunu gerektirdi, sende zorluk çıkartma nolur."

"Ne şartlarından bahsediyorsun anne! Size bu kadar yük olduğumu bilmiyordum kusura bakmayın"

"Duru ne ala..."

"Tamam Neslihan, üzerine gitme. Oda ne dediğini bilmiyor demi kızım?"

Üvey babamın dediklerini umursamayıp göz devirdim.

"Neyse ben çıkıyorum Duru istersen seni de bırakabilirim..."

Okulun önüne geldiğimizde durdum. Fazla arkadaşım yoktu. Hatta hiç yoktu diyebilirim. Eminim yokluğumu fark etmeyecekler bile, gözlerim dolmuştu. Bu hayata yanlız geldim,yanlız ölecektim...

Evet selam gençler nasılsınız umarım iyisinizdir 🙏😂
Oy ve yorum yapmayı unutmayın sizi o güzel kalbinizden öpüyorum 😘☯️

İstegram: morbiangell
Wattpad: MorbiAngell_