Unwanted

Chapter 12

SAVANNAH

I SMILED AS the sunlight kissed my face. Waking up this morning with glee in my heart and refreshing air was a perfect day among my usual days. Tumagilid ako at kinapa ang katabi. Naalala ko pa rin iyong mga nangyari at siyang dahilan ng bawat ngiti ngayon sa labi ko. Bahagya lang akong naalimpungatan nang mapagtanto ko na tanging mga unan at kumot lang ang yakap at na sa tabi ko. Mabigat man ang mga mata ay pilit ko iyong iminulat. Bahagya akong nasilaw sa liwanag pero gusto ko makita kung talaga bang wala na siya sa tabi ko.

"W-Will?" sambit ko sa pangalan niya. Mabilis ang tibok ng puso ko at agad akong umupo mula sa pagkakahiga nang mapagtanto ko na wala na talaga siya sa tabi ko. Iniwan niya na ba ko? Hindi niya man lang ako hinintay na magising at...patayo na sana ako pero agad ko siyang nakita. Nakatayo siya sa harapan ng malaking salamin kung saan ay tanaw ang buong lugar. Kita ko pa kung paano tumatama sa katawan niya ang ilang sinag ng araw. Ang sarap niyang kuhanan ng litrato sa parteng iyon. Ang payapa niyang pagmasdan at bagay na bagay sa posisyon niya ang ilang sinag ng araw.

Kusang gumalaw ang mga labi ko para ngumiti at hindi ko mapigilan na hangaan siya. He looked good at any view. Hindi niya kailangan kumilos o magsalita, pumorma at kung ano pa para lang ma-impress niya ang kahit na sino. I liked—no, I actually loved every inch of him—from the tip of his soft hair up to the nail in his feet. Kahit siguro kalyuhin siya sa mukha ay manantili ang paghanga ko sa bawat parte ng mukha niya. And every simple gesture was amazingly beautiful.

He turned around and our eyes met. I smiled. "Good morning," lumapad pa ang labi kong bati sa kanya. He nodded and took a sip of coffee from a cup.

"Yeah, good morning. How's your sleep?" he asked with a smile on his lovely face. Will walked towards a table. Nagsalin pa ito ng gatas sa isang baso bago lumapit at umupo sa gilid ng kama. Hindi ko mapigilang mapangiti ng ubod ng tamis nang iaabot niya iyon sa akin.

In fairness, ang bait yata niya. Walang topak? O napagod? Ahihi. Napagod ko siya.

"Good and um—medyo masakit pa rin," pag-amin ko. Masakit pa ang pempem ko. Hindi ito sanay na makatikim ng jumbo hakdog at umabot ng ilang rounds. Iyong tipong sulit ang ilang taon na walang diligan dahil nalunod ito nang sobra kay Will. Kulang na lang ay bumaha sa kwarto niya habang naglalawa na kami.

Oh my gosh! Savannah, anong naglalawa ang iniisip mo?

Hindi ka ganyan mag-isip noon at lalong hindi rin kayo binabaha ni Logan. Paano nga ba babaha kung isang wakwakan lang ang ginagawa namin ni Logan—pero kay Will? Parang kulang ang buong magdamag at hindi ako magsasawa sa bawat halik at paggalaw niya. Ngayon nga lang ay gusto ko na ulit siyang sunggaban, halikan iyong malambot at napakagaling niyang mga labi.

"Aray!" reklamo ko at nakasimangot na hinawakan ang sariling nguso. Pinitik niya iyon at ngisi siyang tumayo.

"Akala ko ba masakit pa?"

"Oo, sobrang sakit." Masakit yung pagpitik niya sa nguso ko.

"Bakit lumalabi ka? Anong iniisip mo?"

"Labi mo," diretso at proud kong sagot. Nahinto ito sa paglalakad pero hindi ko makita ang itsura niya dahil sa nakatalikod siya sa akin. Ibinaba niya ang baso sa may lamesa at nakakaloko akong nginitian.

"Natututo ka na."

Inirapan ko siya at humigop sa mainit na gatas. "Sabi mo maging straightforward ako. Oh, ayan, ginagawa ko na. Ikaw ang iniisip ko, iyang labi mo. Kung gaano kasarap at kagaling. Happy?" Kinulong ko pa sa mga palad ko iyong baso at damang-dama ko ang init nito. Saktong-sakto iyon para palamigin ang kamay ko na giniginaw sa aircon.