Kabanata IV: Truth
"No Eman! You stay away from me! Simula ngayon!" galit kong singhal kay Eman na ngayon ay pilit na hinahawakan ang siko ko.
Iniilag ko naman sa kanya ang siko ko.
"Look. Hindi kita niloloko. This is my life, this is how I live, this is what I am doing to live. Ako ito Barbara. Ako to" paliwanag niya na ngayon ay nakahawak na sa aking palapulsuhan.
"Then why didn't you tell me? You pretended, Eman!" sigaw ko ulit.
Nahihiyang isipin na nagiging big deal sa akin ang katauhan niya. Its not that his personality is important. Its just, uhm, i feel like I was very. Ugh! Nakakainis!
He did not told me na siya pala ang namamahala sa pinaka malaking Eye Clinic dito sa Caticlan. He fooled his mother that he's still working as kargador sa palengke, he didn't told his mom na stable naman pala ang trabaho niya at ilang buwan nalang, magiging legal na doctor na siya.
Why is this big deal to me?
"Hindi ko pwedeng aminin kina Mama na ganito ang buhay ko sa Caticlan. Malaki ang magiging problema" sabay sapo sa noo na sabi niya
"B-Bakit?" nagugulohan kong tanong
"Hindi ko tunay na Ama si Papa. He's just my step father. Sinabi ni Mama sa akin na patay na ang tunay kong Papa while the truth is my father were finding us the whole time kaya hindi siya nakapag asawa. He is one of the finest man in the Philippine. I'm his only child"
Natutop ang bibig ko dahil sa sinabi niya. I can't believe it!
"Pero paano? bakit hindi sila nagkatuluyan ng Mama mo?" kuryoso kong tanong. Ngayon, naglalakad na kami
"Daddy told me that Mama left him. Buntis si Mama sa akin ng nalaman niyang ipapakasal si Daddy sa isang British na mayaman rin" sagot ni Eman sa akin. Nakakabaliw na tong mga nanyayari sa akin
"Kaya maniwala kana sa akin. Ikaw lang ang nakakaalam nito. When I was studying in La Salle, Daddy found me there. Pina DNA niya ako at yun. Sinistentuhan niya ako sa pag aaral at pinatayu niya ang Clinic para sa akin" paliwanag niya
"Wow!" pumalakpak ako sa mangha dahil sa sinabi ni Eman. Unbelievable!
"Now. Do you believe me?" seryoso niyang sambit na nagpapigil sa paglalakad namin.
"Hmm. A-Ah. Oo" taas noo kong sagot at inunahan siya sa paglalakad.
Sumabay ako sa mga iba pa naming kasama. Ayokong sumabay kay Eman dahil hindi ko kakayanin ang mga sinasabi niya.
Malayo pa ang aming nilakbay hanggang sa makita ko na ang burol na naman at may sasakyan doon. That car is very familiar.
Lumabas ang lalaking naka puting polo na nakatupi ang sleeves hanggang sa siko niya. Naka shades itong black at may kausap sa cellphone niya.
When he turned to me, pormang O naman ang bibig ko sa gulat.
"Gabriel!" sigaw ko ng mamukhaan ko ang pinsan ko.
Tumakbo ako papalapit sa kanya.
"Thank God you are safe, Solanna!" my cousin hugged me tightly.
Umiyak ako sa frustration.
"Get me out of here, Gab. I can't live with them. Please" umiiyak na pagmamakaawa ko sa pinsan ko.
"Solanna, things are very complicated. You stay here. I will still sustain you. Just, follow, what I said. Please" seryoso niya akong binalingan.
Nakalapit na ang mga kasama ko at nag batian silang lahat.
"I miss you...."
Napatalon ako sa kaba ng may bumulong sa akin. A very familiar whisper.
Nilingon ko siya, ang unang bumungad sa akin ay ang isang bouquet ng bulaklak.
"Gash, Zildjian!" I hugged him.
Nanatili akong nakayakap sa kanya ng dumapo ang paningin ko kay Eman na nakatitig lang pala sa akin.
His eyes are full of frustration and exhaustion
