Porzuć przeszłość

Rozdział 8 - Dajmy jej szansę

Krok za krokiem. Utrzymaj tempo. Ustabilizuj oddech. Dasz radę.

- Podziwiasz widoki, że tak wolno? - usłyszałam Rogersa, na co przewróciłam oczami. Nie mógł sobie darować tego komentarza, a to przecież on wybrał dłuższą trasę i trzymał szybsze tempo niż zwykle.

Byliśmy właśnie na porannym treningu w parku i przebiegliśmy już chyba dziewięć kilometrów, a ja powoli miałam dość.

- Nie wszyscy są superżołnierzami, Rogers - odgryzłam się i specjalnie zaczęłam się rozglądać po okolicy.

Skoro już o tym wspomniał, to warto zapamiętać jak najwięcej szczegółów tej trasy, na wypadek gdybym potrzebowała znaleć kryjówkę. Nigdy nie wiadomo kiedy wróg zaatakuje, prawda? Przynajmniej tak mi podpowiada mój instynkt zawodowy.

- Wracamy? - zaproponował, zerkając na mnie. Może wreszcie dotarło do niego, że naprawdę mnie wykończył, a nie jest to takie proste.

- Możemy, ale daj mi chwilę - powiedziałam, po czym usiadłam na trawie obok ścieżki i oparłam się o jakieś duże drzewo. Chwila odpoczynku jest tym czego mi potrzeba.

- Aż taka zmęczona? Z twoją kondycją poważnie jest coś nie tak - stwierdził, siadając obok mnie, na co lekko go szturchnęłam w rozbawieniu.

Miło było widzieć go w tak dobrym humorze. Przynajmniej wiem, że zaczął się już na mnie otwierać i pozwala sobie na swobodę  w mojej obecności. Trudno było nie zauważyć jaki był ostrożny zupełnie na początku.

- Bardzo śmieszne - powiedziałam, widząc, że się śmieje. - Z moją kondycją wszystko w porządku, dzięki za troskę. Po prostu chcę skorzystać z czasu na świeżym powietrzu - oznajmiłam, zamykając oczy. To nie było tak do końca kłamstwo. Może lekkie zatajenie prawdy. - Poza porannym biegiem nie mogę wychodzić - przypomniałam, uchylając powieki, żeby zobaczyć jego reakcję.

- Też prawda - stwierdził, drapiąc się w tył głowy.

Czyli jeszcze nie jest na tyle dobrze aby zdjąć ze mnie areszt domowy. Odwróciłam się w kierunku ulicy, skąd dobiegał hałas samochodów.

- Co tam jest? - zapytałam, wskazując na duży budynek, który stał po drugiej stronie szosy.

Tym co przykuło moją uwagę była twarz dziecka, małego chłopczyka, przyciśnięta do szyby. Wpatrzona w budynek wstałam i podeszłam do płotu, który oddzielał park od ulicy.

- Szpital dla dzieci - oznajmił Rogers, stając tuż obok mnie. 

Czułam na sobie jego uważne spojrzenie, ale nic sobie z tego nie robiłam. Byłam całkowicie skupioną na małym chłopcu, który z wielkim zainteresowaniem przyglądał się samochodom i ludziom na chodniku. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnęłam się do niego lekko i pomachałam. Chłopczyk wydawał się lekko zaskoczony, ale również uśmiechnął się szeroko i odmachał mi obiema rączkami, najwyraźniej zachwycony, że ktoś go zauważył. Po chwili dziecko odbiegło od okna, jednak wciąż tam patrzyłam.

To było dziwne, ale czułam w sobie nieznane mi ciepło po tej sytuacji. Jakby ten chłopczyk wywołał we mnie dawno uśpione emocje, ale... Czemu teraz? Przecież widziałam już wcześniej dzieci. Dlaczego to obce uczucie lekkości i to ciepło wciąż mnie nie odstępują?

- To Max - usłyszałam głos Rogersa, który przywrócił mnie do rzeczywistości.

- Znasz go? - zapytałam zdziwiona, odwracając się do mojego towarzysza.

- Tak - pokiwał głową z uśmiechem. - Co jakiś czas chodzę tam, przebrany jako Kapitan Ameryka i staram się umilić im czas. Część z nich jest tylko lekko chora, część wręcz przeciwnie. Niektórzy mają praktycznie zerowe szanse na wyzdrowienie. Lekarze robią co mogą żeby im pomóc albo chociaż poprawić humor.