Karanlığın Efendisi | GÖLGE

26. Bölüm - Kırgınlıklar

Gölge kitabı birkaç güne 2M olacak, bu kitap da 50K olmuş. Duygulandım. Yine de, kendimi ilk kitaba uzak hissediyorum. Burada beğenen, yorum yapan herkesi tanıyorum sanki. Bir aileymişiz gibi, hatta bazılarınız bazen bölümü geç okuyunca onu bile fark ediyorum kjffjd

Sizi seviyorum, iyi okumalar.

Şarkıyı açmayı unutmayın!

Şömineden yükselen çıtırtılar eşliğinde koltukta uzanırken gözlerimi ahşap tavana diktim. Sıcaklık vücudumu iyice gevşetip uykumu getirirken kolumu havaya kaldırdım. Bazen, uzandığım yerde kolumu böyle havaya, dokunamayacağım tavana ya da gökyüzüne kaldırırdım. Parmak uçlarım hafifçe hareket ederken uzanamadığım o tavanı izler, düşüncelere dalardım. Başkaları için ağrılı olabilirdi bu yaptığım, bense uzun süre böyle durmayı başarırdım çoğu zaman. Hatta bu durumdan keyif bile alıyordum. Parmak uçlarım, gökyüzü ile aynı karede oluyordu benim için. Ulaşmış olmak için bu yeterli değil miydi?

Babamı özlemiştim. Onu okula geldiğim ilk andan itibaren hep çok özlemiştim zaten. Beraber geçiremediğimiz tüm vakitler o aklıma geldiğinde zehir olurdu bana. Yine de uzaklaşmıştık birbirimizden, nasıl olduğunu bile anlamadan. Geçmişimde beraber geçirdiğimiz bütün anlar kıymetliydi benim için. Çocukken anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı diye sorsalar üzülürdüm ama içten içe babamı daha çok severdim.

O bana prenses gibi davranırdı, ben onun kollarında kendimi prenses gibi hissederdim. İlk aşkımdı, annem bana kızdığı zaman babamın arkasına saklanırdım. Dışarı çıkmak için ilk annemden değil babamdan izin isterdim. Uzaklaştığımızı fark etmek bile yüreğimin ağrımasına sebep olurken, hiçbir şeye engel olamadım.

Zaman öyle bir geçip gitti ki, kırgınlıklar oldukları yere daha çok tutundu. Yanlış anlaşılmalar büyüdü, yerini gerçeklere bıraktı. Ben büyüdüm, aramızda her gün büyüyen bir uçurum açıldı. Acaba, en başından annem engellemeseydi bizi hala iletişimde olur muyduk biz? Babam her gün beni arayıp sorar mıydı, ben yine ufacık hisseder miydim kendimi?

Büyümek acı verici bir süreç. Bunu atlatamıyorum, görmezden gelemiyorum. Babamın prensesi olmayı özledim. Pazar sabahlarını keyifli hale getiren kahvaltılarımızı özledim. Gülümseyen yüzünü görmeyi özledim. En çok da babamı özledim, yanında olmayı, beraber televizyon bile izlemeyi özledim.

Üç gün sonra, beni tehdit eden ablam tarafından kaçırıldığı, hapsedildiği yerde onu bulabilecek miyim bilmiyorum. Planımızın defalarca üstünden geçtik, hepimizin her ayrıntıyı sonuna kadar ezberlemesi zorunlu. Dışarıda her şey olması gerektiği gibi gitse bile, içeride tam olarak ne ile karşılaşacağımızdan emin değiliz. Kendi mezarımızı kazıyor olabiliriz, tehlikenin tam göbeğine gidecek olabiliriz. Bu bir tuzak olabilir. Hepsi aklımızdan geçiyor, hiçbiri aklımızdan çıkmıyor.

Yine de, tekrar babamın küçük prensesi olabilecek miyim onu merak ediyorum. Büyümek çok zor, yüreğindeki acılar gittikçe artarken ailenden uzaklaşmak çok zor. Bütün bunları tek başına atlatmaya çalışmak çok zor.