VAVEYLA

7.BöLÜM

Bölüm şarkısı Can Ozan-Sar Bu Şehri

Asel

   Kurtar beni lütfen canım yanıyor çabuk gel Arınç bırakma beni burada. Uzat elini çekip çıkar beni Arınç neredesin? Bul beni kurtar buradan beni sıkıştım çıkamıyorum gel nolur canım yanıyor dayanamıyorum gücüm yetmiyor. Ölüyorum...

    Yavaşça gözlerimi açmaya çalıştım her şey çok bulanıktı. Başımın ucunda birileri konuşuyordu ama ne dediklerini algılayamıyordum. Her tarafım ağrıyordu ne olmuştu bana böyle? Gözümü tamamen açınca gözlerimi geri kapatıp açtım. Başımda doktorlar dikilmiş bana bakıyorlardı. Benim hastanede ne işim vardı? Başımın ağrısıyla yüzümü ekşittim.

   Kahverengi uzun saçları olan doktor konuşmaya başladı "nasılsınız Asel hanım"dedi gülerek "i-iyim ama bana ne oldu?"dedim kekeleyerek boğazım ağrıdığı için daha fazla bir şey söyleyemedim. Aynı doktor konuşmaya devam etti "trafik kazası geçirmişsiniz buraya geldiğinizde kalbiniz durmuştu. Bir mucize oldu ve hayata tutundunuz. Dört gündür burada tepkisiz bir şekilde yatıyorsunuz ve bugünde tedavilere yanıt verdiniz bünyeniz gerçekten çok güçlü. Şimdi biraz dinlenin birazdan hemşire gelip size ağrı kesici yapacak geçmiş olsun"dedi tebessüm ederek bende zorla tebessüm ettim. Yanındaki iki doktorla beraber odadan çıktılar.

   Dört gündür burada uyuyordum ve kaza geçirmiştim. Yavaş yavaş her şey aklıma gelmeye başlamıştı. Bowling salonunda Arınç ile kavga etmiştim, sonra sinirle araba kullanırken bir anda gözlerim kararmıştı frene bassam'da araba durmamıştı. Sonrası zaten yoktu ama ne olduğu açıkça belliydi.

    Her tarafım çok ağrıyordu ama tek bir sorun vardı bacaklarım... Hissetmiyordum üstümde ki örtüyü kaldırıp bacaklarıma baktım ama aynıydılar. O zaman ben neden hissetmiyordum, yoksa ben yürüyemi... Olamazdı bu olamaz ben yürütecektim tekrar eski halime dönecektim.

   Odanın kapısı açılınca otarafa baktım. Hemşire gülerek bana doğru geliyordu, bacaklarımı neden hissetmediğimi belki o biliyordur diye zorla konuşmaya başladım "ben bacaklarımı hissetmiyorum neden?"diye sordum serumla bir şeyler yaparken bana baktı. Yüzündeki tebessüm hala aynıydı demek ki kötü bişey yoktu yada neden olduğunu bilmiyordu.

   Bir süre serumla uğraştı ve bana dönüp konuşmaya başladı "kazada bacaklarınız ezilmiş biraz ağrınız olmasın diye uyuşturduk bu yüzden hissetmiyorsunuz"dedi tebessüm ederek bu cümle içimi ferahlatmıştı.

    Gülerek hemşireye baktım "teşekkür ederim"dedim "rica ederim bir şey olursa düğmeye basmanız yeterli geçmiş olsun"dedi arkasını dönüp odadan çıktı. Demek ki kötü bişey yoktu eski sağlığım yerindeydi ve bu beni mutlu ediyordu.

    Acaba annem, babam ne durumdaydı onları çok merak ediyordum. Kesin annem perişan olmuştur, peki ya Arınç ona ne olmuştu? O nasıldı beni düşünüyor muydu burada benim uyanma mı beklemiş miydi? Belkide hiç umrunda bile olmamıştım sonuçta tanımadığı birini merak edecek değildi.

    Neden onu merak etmiştim bunu bile bilmiyordum. Kimdi o? Onu düşünecek kadar ne yaşamış olabilirdim ki böyle olmuştu? Benim için yabancı birinden farkı yoktu ne kadar en yakın arkadaşımın abisi de olsa onu hiç tanımıyordum. O gece yaptıkları aklımdan asla çıkmayacaktı. Tanımadığı birine böyle davranması çok kaba ve kırıcıydı.

     Bir daha onu görmek istemiyordum. Bu hale onun yüzünden gelmiştim belki bana o kalabalıkta öyle demeseydi bunların hiç biri olmayacaktı. Dedikleri hala kafamın içinde dolanıyordu ve ben o sesleri bir türlü susturamıyordum. Gözlerimin kapanmasına engel olmadan kendimi uykunun kollarına bıraktım.

     "Uyanıyor"dedi heyecanla bu ses Bartu'nun sesiydi. Yavaşça gözlerimi açtım. Beni başka bir odaya almışlardı, normal bir odaya benziyordu. Dolap, masa ve televizyon vardı. Yavaşça etrafıma bakındım. Bartu gülerek bana bakıyordu, annemin gözleri mosmordu ve ağlıyordu, babam da anneme sarılmış ağlıyordu.

    Onları böyle görmek beni üzmüştü ama sevinç gözyaşları olduğuna emindim. Onlar benim herşeyimdi canımdan çok seviyordum onları. "Abla uyandın şükürler olsun"dedi Bartu bağırarak. Bağırmasına karşılık yüzümü ekşittim resmen kulaklarım çınlamıştı.

    Bunu Bartu'da fark etmiş olacak ki hemen dudaklarını büzdü. "A-anne"dedim boğazımı zorlayarak. Annem hemen gözyaşlarını silip bana döndü "güzel kızım iyi misin"dedi titrek sesiyle. Konuşmaya çalıştım ama boğazım ağrıdığı için daha fazla zorlamayıp gülümseyerek kafamı evet anlamında salladım.

    Babam yanıma gelip alnıma küçük bir öpücük kondurdu "canım"dedi tebessüm ederek. Korktukları o kadar belliydi ki hala bana bir şey olacak diye korkuyorlardı. Bu zamana kadar hep beni korumuşlardı sırf başıma bişey gelmesin diye ama gel gör ki olan oldu.

    Bartu elimi tutmuş yavaşça okşuyordu. "Bartu'm"dedim gülümseyerek gözleriyle kısa bir süre bana bakıp hemen kafasını yere eğdi. Ağladığını biliyordum ama ne yapabilirdim ki ağlama desem o yine ağlayacaktı. Ağlayıp içindekilerin hepsini atması ona iyi geleceğinden emindim.

    Daha fazla dayanamayıp gözyaşlarımı serbest bıraktım. Onları böyle görmek canımı acıtmıştı. Bartu yavaşça kafasını kaldırıp bana baktı tek elini uzatıp yavaşça gözlerimde ki yaşları sildi "ağlama ablam dayanamam"dedi zorla tebessüm ederek. İşte o cümle daha çok canımı yakmıştı ama onu üzmemek için gözyaşlarımı geri ittim.

    Odanın kapısı açılınca herkes otarafa döndü. Bu ırmaktı ve gözlerini içi kıpkırmızıydı. Ayakta da zor duruyordu ne olmuştu bu kıza böyle? Annem içimdekileri okumuş gibi hızla sordu "ırmak kızım noldu?"dedi annem teleşla hepimiz ırmağın vericeği cevabı bekliyorduk "a-abim"dedi hıçkırarak. Yoksa ona bişey mi olmuştu...

    Uzun bir süredir bölüm atamadım kusura bakmayın.

Umarım bu bölümü beğenirsiniz 🙏

   Seviliyorsunuz kendinize dikkat etmeyi unutmayın 🌸