Güzel Günler Bizi Bekler

31. Bölüm

Selamunaleykum canlar. ❤❤❤

Güzel Okumalar... ❤❤❤

***

Benimle evlenir misin?

Benimle evlenir misin?

Benimle evlenir misin?

Kahraman'ın teklifi beynimde yankılanırken okumayı öğrendiğimden beri yaptığım şeyi yapamaz oldum. Cümleyi duyduğum anda anlamlandırmaya çalışsam da bunu başaramıyordum. Yaşadığım şoktan mantığım işlevsiz kalmıştı ve dudaklarımdan dökülen tek kelime "Ne?" oldu.

Aldığım ilk evlenme teklifine Ne diye cevap vererek kendi tarihimde unutulması zor bir ana imza atmıştım.

Kahraman'ın az önce yüzünde yer alan kendinden emin gülüşün yerini tedirgin bir bakış almıştı. Ne diyeceğini bilemez bir halde olduğu için konuşmayı yine ben devraldım. "Sen ciddi misin?" Kalp atışlarım anın gerçekliğini yeni idrak edercesine hızlı atmaya başlamıştı.

Herhangi bir şeyimizin olaysız ilerlemesi imkansızdı. Kahraman bana hislerini açıkladığında ailem kasabaya gelmişti. Ben ona hislerimi açıkladığımda ise evlilik teklifi almıştım. Her ne kadar aşk işlerinden uzak ve bilgisiz kalmış olsam da evlilik teklifinin bu kadar hızlı gelmeyeceğini tahmin edebiliyordum.

Ancak bu Kahramandı ve ondan herkesin yaptığı gibi bir evlenme teklifi beklememem gerekirdi.

Kahraman sandalyesinden kalkıp oturduğum yerin tam karşısındaki koltuğa geçti. Yüzündeki bakış teklifini geri mi alacak diye düşündürtmüştü. Beynimde dönüp duran o kadar çok şey vardı ki hangisinin peşinden gideceğimi bilemiyordum.

"Reyhan, özür dilerim. Bunu yanlış bir şekilde söylediysem ya da zamansız olduğunu düşündüysen. Ancak benim için tam zamanı ve sözümün arkasındayım," dediğinde endişelerim bir kenara çekildi ve derin bir oh çektim. Teklifini geri çekmiyordu.

"Ben seninle hayatımı birleştirmek istiyorum ve hayatımda hiçbir şeyi bundan daha çok istemedim."

Kafamdaki bütün karmaşa Kahraman'ın sözleriyle uçup gitmişti. Sadece o ve ben vardık. Gözlerine bakarken önüme serilen hayatı görebiliyordum. Hayallerimde dahi böyle bir hayat düşünmezdim. Hayatımı biri ile birleştirmek, ölene dek onunla yaşama isteği Kahraman'la tanışana dek aklımın herhangi bir köşesinde var olmayan bir şeydi. Ancak şimdi onunla olan hayatıma başlamak için sabırsızlanıyordum. Bu kez düşünmek için zamana ihtiyacım yoktu.

"Evet, seninle evlenmeyi çok isterim."

Sözlerimle gözlerinin ışıldadığına ve o ışığın tüm odayı kapladığına yemin edebilirdim. Ayağa kalktı, ben de ona uyarak ayağa kalkıp tam karşısına geçtim. Kahraman'ın karşısında kontrollü olmaya o kadar alışmıştım ki gülüşümü engellemek için dudaklarımı ısırdığımı ancak fark edebilmiştim. Gülüşümün tüm yüzüme yayılması içimdeki kelebeklerin daha yükseğe uçmasına sebep olmuştu. Kahraman birkaç saniye yüzüme baktı. Bendeki gülüşün aynısını onun yüzünde de görebiliyordum.

"Hep kendini tutmadığında nasıl güldüğünü merak etmiştim. Bu kadar güzel olacağını tahayyül bile edemezdim. Hayatımın geri kalanında gülüşünü özgürce görebilecek olmak çok büyük bir lütuf."

Bu adam her yönüyle başka bir asra aitti. Bir zaman yolcusu olduğundan şüphelenmeye başlamıştım.

Elini cebine attı ve bir kutu çıkardı. Daha fazla heyecanlanamam dediğim her an kendi rekorumu kırıyordum.