KÜRT KIZI

BÖLÜM 24

Çok iyi bir marifetti onlara göre kız çocuklarını okula göndermek yerine evlendirmek. Çocuk yaşta istemedim.
Çünkü çocukluğumu doğuracağım çocuklara harcamak ve psikolojik olarak çökmek istemedim. Çocukluğumuzu istiyorlardı.
Biz evliliğe mahkum bırakılan kız çocuklarından."
Yengesi,"Yanlış anladın beni. Söylediğimi anlaman için konuyu biraz daha açayım. Ben evlilik ile ilgili düşünceni yani... Şimdi veya ileride karşına sevebileceğin seni seven evlenmek isteyen bir adam çıkarsa evlenmeyecek misin?"
Zilan,"Bir adamı sevmek... O duyguyu bilmiyorum. Hissetmediğim yaşamadığım bir duygu için net bir cevap veremem."

Yengesi, Zilan'ın düşüncelerine konuşmalarına hayrandı. Zaten bu yüzden seviyordu onu.

Yengesi, Zilan ile uzun süre sohbet ettikten sonra yarım kalan işlerini yapmaya gitti.
Zilan ise televizyon izliyordu.

Zilan için uzun ve geçmek bilmeyen bir günün ardından akşam olmuştu.

Yengesi ile oturma odasında oturuyordu.
Kapının çalmasıyla yerinden fırladı.
Kapıyı açtı, dayısı gelmişti.
Dayısına,"Hoş geldin" dedikten sonra oturma odasına geçtiler.
Dayısı oturur oturmaz Zilan,"Eee dayı bana göre iş buldun mu?"
Dayısı, gülerek"Deli kız... Dur biraz soluk alayım."
Zilan, mahçup bir şekilde
"Özür dilerim."
Dayısı,"Önemli değil ama sana iyi bir haberle gelenedim."
Zilan,"Nasıl yani?"
Dayısı,"Birkaç restoran ve pastanelere sordum elemanlara ihtiyaçları yokmuş."
Zilan'ın yüzü asılmış bütün heyecanı kaçmıştı.
Dayısı, Zilan'ın üzüldüğünü görünce
"Hemen karaları bağlana. Kim ilk günden iş bulmuş ki biz bulalım?"
Zilan hayal kırıklığına uğramıştı.

Yengesi yemek hazırlamış Zilan'ı çağırıyordu.
Zilan,"Canım istemiyor" dedikten sonra odasına gitti.
Dayısı yerinden kalkıp Zilan'ı tekrar sofraya çağıracaktı ki karısı engel oldu.
Karısı,"Belli ki yanlız kalmak istiyor. Kendi haline bırak."
Kocası,"Haklısın galiba."
Dayısı o günden beri hemen hemen hergün yedi sekiz kafe vb. mekanlara uğruyordu ama hiç birinden sonuç alamıyordu.
On gün boyunca iş arayıp durdu.
Onuncu günün sonunda arkadaşının iş yerinde Zilan için uygun bir iş buldu.
Arkadaşının kafesinde garsonluk yapacaktı.
Geliri de iyiydi ayda 1100 TL alacaktı.

Akşam olmuş eve dönüyordu.
Haberi Zilan'a vermek için sabırsızlanıyordu.
Eve geldi. Oturma odasına geçti.
Karısı, tek başına oturuyordu.
Kocası, karısına"Zilan nerede?"
Karısı,"En son çatı katına çıkmıştı."
Kocası, karısıyla beraber çatıya çıktı.
Zilan'ın sırtını duvara yaslamış olarak oturduğunu gördü.
Yanına gittiler.
Dayısı,"Güzel yermiş. Hep buraya gelir misin?"
Zilan,"Evet, her akşam gelirim."

Dayısı,"İş bulamadığım için bana kırıldın mı?"
Zilan,"Tabiki de hayır. Sadece biraz canım sıkıldı."
Zilan dayısına yalan söylüyordu.
Dayısına kırılmış olmasa bile iş bulamadığı için üzülmüş, canı sıkılmıştı.
Dayısı,"O zaman seni neşelendirecek bir haber vereyim."
Zilan dayısının iş bulduğunu anlamıştı.
Umutlu kocaman açılan gözleriyle dayısına baktı.