"Her şey aynı Gizem her şey, nasıl her seferinde hocaonun çizimini seçebilir?"
"Sevdiği adamın başarısını kıskananıda ilk görüyorum"
"Kıskanmıyorum saçmalama, sadece emeğimin karşılığını almak istiyorum" Gizem göz devirince sinirle parmağımı salladım "Kıskanmıyorum" Gerçekten de kıskanmıyordum. Ama ona olan sevgim resim yapmanın önüne geçmiyordu. Çünkü resim her zaman vardı vebenim işim olacaktı belki.
Belki... Biraz... Resim Karen'den sonra dahada anlam kazanmış olabilirdi. Biraz.
Yeksan'ın ana girişinden içeri girdiğimde sınıfın içinde olması gereken arkadaşlarım sınıfın dışındaydı,kapının tam yanında ise Karen vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tam orada dur aynen.
Deli gibi utanarak sınıfın kapısının kolunu aşağı indirdim bir kaç kere tekrarlayınca açılmadığını fark edip arkamadöndüm " Açılmıyor" Karen'inalaycı gülüşü kulaklarıma dolunca hızla ona baktım "Ne?"
"Bizim düşünce gücüyle açmaya çalıştığımızı falan mı düşündün?" Tam cevap vermeye yeltendiğim sırada hocagelmişti. " Ah çocuklar kusura bakmayın geç kaldım, hadi hadi hemen geçin yeterince vakit kaybettik"
Karen ve ben aynı anda kapıdan geçmeye çalışınca sıkıştık. Heyecanımı gizli tutmaya çalışırken yine aynı anda geri çıktık.Bir kaç saniyelik bakışmanınardındanseslice nefes verdi "Geç şurdan " Hoca'yıdaha fazla bekletmemekve gereksiz yere uzatmamak için sınıfa girdim.
YÜZÜMÜN UTANÇTAN KIPKIRMIZI OLDUĞUNA YEMİN EDEBİLİRDİM.
AYRICA ONA DOKUNDUM SAYILIR MIYDI?!?!?!??
⏳
Yel: Günün nasıldı
Karen: Güzel denebilir
Yel: Öyle mi? Yel: Sevindim senin adına Yel: Yine birinci çizim seninki mi :) Yel: Allah'ın belası :) (gönderilemedi)
Karen: Yok, onunla alakalı değil. Karen: İstediğim arabayı sonunda aldım.
Yel: Hayırlı olsun Karen Bey.
Karen: Şimdi işim var.
İnsan sağol der, ama insan der tabi öküzler demez.
