The Search (PSS, #1) ✔️

Chapter 67: Her Wish

Chapter 67: Her Wish

Nagpapagaling ang prinsipe sa kanyang silid habang ang mga echelons kabilang na ako ay ipinatawag para sa aming mga kahilingan. The Prince was so weak, he was lifeless. Hanggang ngayon ay hindi parin mahinto sa pagbuhos ang aking mga luha. Papaanong nangyayari sa amin ang lahat ng ito? What did I do wrong that I deserve to suffer this much?

I was never a survivor of happiness and love. Ano nga ba ang mali sa akin? Pinagkaitan akong makilala ang tunay kong pamilya, naalis sila sa aking memorya. It was only manang Omeng who removed my memories ngunit nahirapan pa akong maalala ito. Paano pa kaya ang prinsipe? He was surrounded by elders and no chant could break the spell they put into him.

I'm broken, the prince had forget about me. I can't even stand properly because of weakness, nanatili akong nakaupo habang nakatungo sa kawalan. I couldn't think clear, matapos ang pangyayari ay hindi na ako nagsalita. Life is so cruel, bakit ba tila galit na galit ang buhay sa akin? Am I that bad to suffer like this?

"Beryl..." Tawag ni Corinthians. I almost forgot I am with the echelons, ni hindi ko na sila napapansin dahil sa malalim kong iniisip. "I don't know what to say, but I hope... you will still do what is right..." She whispered.

Hindi ako kumibo, nanatiling tahimik ang mga echelons. Si Corinthians lang ang naglakas loob na magsalita. I know they were sorry about the prince and me, but I don't want their sympathy. I want the Prince, ngunit hindi ko na iyon magagawa.

I should be happy, the prince is now free to take the crown. Nakakalungkot lang isipin na kailangan niya pa akong makalimutan para lang makuha ang trono. How I wish we never met, If only I knew that this would happen hindi na sana ako sumugal pa.

Isang nakakabulag na liwanag ang pumasok sa pintuan kung saan kami naroroon. Kinailangan ko pang pumikit ng mariin bago makapag adjust sa silaw. Kung nasa katinuan ako ay mamamangha ako sa aking nakikita, ngunit patuloy parin akong nilalamon ng lungkot at pagkabigo.

The princess is now awake, sinalubong siya ng maiinit na yakap ng mga babaeng echelons. Nanatili lamang akong nakaupo habang pinapanuod sila, kusang tumutulo ang luha ko kahit na anong pilit na pagpipigil ang aking gawin. I am really broken.

"Welcome back, Princess Savannah..." Bati ni Nathalia. Amusement filled me, the Princess is so beautiful. Wala sigurong pangit sa lahi nila, well they are the monarchs they should look presentable and beautiful than anybody else.

Mas lalo lamang umusbong ang pagnanasa kong makita si Zavan. I'm seeing a girl version of Zavan through Princess Savannah, tila ba sinasadya ng tadhana na mas lalong dagdagan ang sakit sa pusong nararamdaman ko ngayon.

"Welcome back, Princess."

The echelons greeted her, "Thank you, all of you, thank you." She replied.

"It's been a long time." Said Chrysler.

"If it was not Maximus, I'll be alive and kicking. I'm glad the case about him is closed,..." Aniya at lumingon sa akin. "Thank you, brave girl." Sabi niya. Pilit akong ngumiti, ngunit naging paraan lamang iyon upang pumatak na muli ang luhang akong pinipigilan.

"I see, I heard a lot about your father. Lucianno Ferrero and I'm sorry about his fall..." Aniya at lumapit sa akin. Napayuko ako dahil sa tumitinding sakit sa aking damdamin. "But you've grown brave, just like your father. You had faced these struggles without your parents, yet you had survived."

Napahikbi ako. Kahit papa'no ay natutuwa ako dahil nabigyan ng hustisya ang pagkamatay ng aking Ama, ganoon na din ang ilan sa mga nabiktima ni Maximus. He was thrown to the dark dungeon for good, doon na rin siguro siya mabubulok. Pagbabayaran niya ang lahat ng kasamaang ginawa niya, I remembered how Zavan swore that he would make Maximus pay for whatever he did wrong to everyone. Parang piniga ang puso ko sa ala-alang iyon. Ngayon ay naalis na rin siguro iyon sa kanyang ala-ala.