The Search (PSS, #1) ✔️

Chapter 2: The Second District

Chapter 2: The Second District

From the dawn's break, the roads to the town center were busy once again as the elites began to invade our district ignoring the paupers at the sidewalk. The merchants were bustling heavily against the stalls to the boulevard as if they own the place totally disregarding the beggars who are barely hanging at the place. The avenues for the homeless people were now a dirty driveway as the vehicles loudly and mercilessly impinges the papers and mats that was used as mattress to sleep on by the paupers.

"Bargain, bargain!"

"Isinusumpa ko sa langit, kapag nabasag ang isa sa aking mga banga, papatayin ko ang maliliit na peste dito!" Mura ng isang negosyante matapos mahulog ng isa sa masayang naglalaro na mga bata ang kanyang mga produkto, nagkalat ang mga ito sa sahig at konti na lang ay madudurog na ang mga ito.

"How dare you curse my child!" Ganting sagot ng isang mayamang ina.

"Dapat pagbayaran mo ang ginawa ng iyong anak sa aking mga banga!"

"Wala akong napapansing kalmot sa gamit mo, matanda!" Sabi nung babae.

"Ang mga mayayamang ito ay walang pakialam sa ating mga gamit," sigaw ng isa pang mangangalakal, "huwag mo silang abalahin at ipagpatuloy ang iyong trabaho!"

Screams reverberated across the town. Ang bawat isa ay abala sa paggawa ng kanilang sariling bagay, mula sa mga mangangalakal at eksklusibong mga mamimili hanggang sa mga mayayaman. Ang mga mayayamang bata na hindi napipigilan ng galit na mga matatanda ay nagpapatuloy sa kanilang mga laro.

When the town was as bustling as it was on market day, hide-and-seek was always the most enjoyable. They were mostly played by the privileged youngster neglecting the beggar kids who also wants to play but not given the chance to do so.

Maliwanag ang sikat ng araw, at habang ako ay pawis na pawis, ang mga sinag na tumatama sa aking nakalantad na balat ay talaga namang nakakairita. Habang ginagapas ko ang hardin ni Madam Imelda, hindi ko mapigilang mapabuntong-hininga dahil sa diretso at nakakapasong init mula sa kalangitan.

Ipinagkatiwala niya sa akin ang bagong disenyo para sa malalaking halaman sa kanilang landscape, kaya nagsusumikap ako para maging maganda ang resulta ng aking gawa para naman makakuha ako ng disenteng suweldo at makakuha ng trabaho muli sa susunod.

I'd do anything to create a living for my grandmother as well as for myself, and I'm honestly quite surprised at how adaptable I am. Survival instincts siguro yun, since desperado na akong mabuhay kaya mabilis magreact ang katawan ko. And I've adopted this lifestyle since I've been doing it since I was a child.

"Veluriya! Veluriya!" A familiar voice rang out from behind me. I sighed, the voice continued calling my monicker pero pinili kong ituon ang atensyon ko sa ginagawa ko. Nakakapaso ang init, kailangan ko nang matapos sa lalong madaling panahon. Sigurado akong guguluhin lang ako ng taong ito, at dahil abala akong tao ay wala akong oras para sa anumang bagay dahil kailangan kong magtrabaho nang husto.

"Verulia!"

I looked at the individual who had been calling me over and over again. I didn't want to glance back and see him because that wasn't my name, but his voice was getting louder and louder, and I knew unless I gave him my full attention, he wouldn't stop.

Hindi ko gusto ang kanilang mga alternatibong pangalan para sa akin; Veluriya, Verulia, dahil hindi ko ito tunay na pangalan. Pakiramdam ko ay may tinatawag silang ibang tao sa tuwing binabanggit nila ako sa iba't ibang pangalan. Ngunit kung iisipin, maaaring ito ang pangalan ko sa ibang wika, ngunit wala itong saysay sa akin.

"What?" I lazily replied as I stopped what I was doing to turn to the person who has been calling me. And there appeared the first man who befriended me in our district; my boy bestfriend, Marcus Oliver.